[header]Nu alweer terug van weggeweest: de IFFR-recensies op de frontpage...[/header]Tsja
zeggen dat het hoog tijd werd voor een aantal nieuwe IFFR-reviews op de frontpage zou een mild understatement zijn. Mede dankzij een waanzinnig slecht getimed virusaanvalletje heb ik m'n ambities moeten terugschroeven van allesomvattende IFFR-coverage tot eens kijken welke films ik misschien nog kan meepikken. Sorry FilmTotaal
Maar niet getreurd; ook ik heb, voordat ik te hard ging snotteren om nog in een filmzaal toegelaten te worden, het één en ander kunnen zien. Nu maar kijken of ik het ook allemaal goed heb onthouden.
Bin-Jip en Samaritan Girl van Kim Ki-Duk, om mee te beginnen. Beide films maken deel uit van het programma 'Kings & Aces', en dat is waar Kims werk thuishoort. Zijn Spring, Summer, Fall, Winter
and Spring was één van de beste films van 2004, een serene maar nooit afstandelijke meditatie over Boeddhisme en de cyclische aard van het leven, prachtig verbeeld in de volwassenwording van een jonge Boeddhistische monnik.
In die film werd bijna geen woord gezegd, en ook voor Bin-Jip (3-iron) heeft Kim de dialogen tot een absoluut minimum beperkt.
Hoofdpersoon is Tae-Suk, een onthechte jongeman die inbreekt in huizen waarvan de bewoners er niet zijn, om dan heel even te doen alsof hij er zelf woont. Tegen de tijd dat de eigenlijke bewoners weer terugkeren is hij alweer weg, maar nooit zonder dat de was gedaan is, en alle defecte apparaten in huis gerepareerd. In één van de huizen waar hij inbreekt treft hij de eenzame Sun-Hwa, die lijdt onder de mishandeling door haar gefrustreerde man. Zich met andermans zaken bemoeien is niet Tae-Suks ding, maar de door merg en been gaande schreeuw om liefde van Sun-Hwa beweegt hem tot een radicale daad: met een golfclub (uh-huh, ijzer 3) en een handvol golfballetjes betaalt hij manlief met meer dan gelijke munt terug, om daarna geheel in stijl de damsel in distress achterop zijn motor te nemen en de nacht in te vluchten.
Zonder een woord met elkaar te wisselen besluiten de twee een paar te vormen. Tae-Suk doet wat hij altijd doet; zoals hij de leegte in de huizen even opheft door er wonen, zo heft hij de leegte in Sun-Hwas ziel op door op zijn eigen, woordeloze manier van haar te houden.
Tae-Suk en Sun-Hwa weten zich heel even totaal aan de samenleving te onttrekken, maar een dergelijke houding is te subversief om onbestraft te blijven. Ze komen in handen van de politie, die ervoor zorgt dat het sprookje snel over is: Tae-Suk draait de gevangenis in op verdenking van moord, en Sun-Hwa raakt weer in handen van haar echtgenoot.
Een westerse actieheld zou explosief terugslaan, met een mate van geweld die het drievoudige was van wat hem was aangedaan. Kim Ki-Duk laat zijn held op o zo Aziatische wijze precies het tegenovergestelde doen. Tae-Suk trekt zich zo effectief in zichzelf terug dat hij als het ware verdwijnt. Dan doet zich een uiterst elegante oplossing voor waarbij bijna iedereen krijgt wat hij wil. En dan schieten woorden inderdaad tekort. [rating 4] Meer info
Gelukkig bewijst Kim met Samaritan Girl (Samaria) dat al die zwijgzaamheid geen kwestie was van onvermogen of onwil tot het schrijven van dialogen. De film handelt over Charitas, de christelijke deugd die Liefde heet, en er wordt genoeg in gesproken; om te beginnen over de heilige hoer Vasumitra, die mannen verloste door met ze naar bed te gaan. Zij is een lichtend voorbeeld voor Jae-Young, een stralend schoolmeisje dat uit pure liefde voor het mensdom bijklust als callgirl. Haar hartsvriendin en souteneur Yeo-Jin heeft een wat prozaïschere kijk op Jae-Youngs activiteiten, en vraagt zich walgend af hoe die haar werk kan doen zonder zich ontzettend smerig te voelen. Maar Jae-Young lijkt onbezoedelbaar, tot en met het moment waarop ze, glimlachend, uit een raam springt om aan arrestatie te ontkomen, en sterft. Yeo-Jin is kapot van verdriet maar ondergaat ook een transformatie: ze neemt de plaats van haar vriendin in, en werkt al Jae-Youngs oude klanten af, om ze daarna uit de grond van haar hart hun geld terug te geven. Dit gebaar van vergiffenis heeft een louterende werking op de schuldbewuste hoerenlopers, die een last van hun schouders voelen vallen.
Maar Yeo-Jins liefdadige werk wordt ontdekt door haar vader, die rechercheur is. Waar zijn dochter veranderde in een engel van genade, verandert hij in een engel der wrake. Overal waar Yeo-Jin gaat is hij ook, en hij vervolgt de mannen met wie zij naar bed probeert te gaan totdat hij er zeker van is dat ze niet meer in haar buurt zullen komen. Eén keer is hij te laat om te voorkomen dat Yeo-Jin haar goede daad doet, en dan zijn de gevolgen verschrikkelijk.
De film heeft niet zo'n sierlijke en etherische slotakte als Bin-Jip, maar neemt ons mee op een ontroerend, haast idyllisch tripje naar het platteland, en eindigt in de meest hartverscheurende auto-achtervolging die ik ooit zag. [rating 4.5] Meer info
Beide films zullen zeer waarschijnlijk later dit jaar nog in Nederland in roulatie gaan.
