in Algemeen
Al meer dan vijftien jaar brengt het festival New Italian Cinema Events (NICE) de hedendaagse Italiaanse cinema onder de aandacht. Van 28 februari tot en met 5 maart is de nieuwste NICE-selectie te zien in het Filmmuseum in Amsterdam. Het programma - voornamelijk debuten of tweede films - laat een waaier van filmstijlen en onderwerpen zien, variërend van losbandige romantische komedies tot strakke politieke drama's. De regisseurs van de geselecteerde films nemen de hedendaagse Italiaanse samenleving onder de loep en schilderen een land waar de menselijke verhoudingen zowel typisch Italiaans lichtvoetig zijn als getekend door de angst voor terrorisme en immigratie.
In samenwerking met het Istituto Italiano di Cultura Amsterdam, tevens organisator van de Nederlandse editie van NICE, brengt het Filmmuseum aansluitend op het NICE-festival een hommage aan de vorig jaar overleden Italiaanse grootmeester Michelangelo Antonioni
(1912 - 2007). Gekozen is voor het vroege werk uit Antonionis meer dan een halve eeuw omspannende carrière. Op het programma staan onder meer Cronaca di un Amore, La Signora Senza Camelie en de neorealistische documentaire Gente del Po. Het vroege werk laat de oorsprong van Antonionis kenmerkende stijl en thematiek zien, die tot volle wasdom kwamen in zijn beroemde liefdestrilogie LAvventura, La Notte en LEclisse. Onderdeel van het Antonioni-eerbetoon is tevens de vertoning van Professione: reporter die in een nieuwe restauratie ook na het festival nog in diverse filmtheaters te zien zal zijn.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Titellijst NICE-festival:
LAria Salata (Alessandro Angelini, 2006)
Het Italiaanse debuut van het jaar, zo karakteriseerde het toonaangevende filmblad Variety dit subtiele, energieke drama over een vader-zoonrelatie in extreme omstandigheden: een gefrustreerde en gedreven gevangenishulpverlener wordt onverwacht geconfronteerd met zijn vader, die hij niet meer heeft gezien sinds deze twintig jaar geleden voor moord werd veroordeeld.
Lees hier de recensie.
Io, lAltro (Mohsen Melliti, 2007)
In zijn debuut toont de van oorsprong Tunesische Mohsen Melliti van nabij hoe paranoia en angst voor de ander na 11 september 2001 de overhand kregen. Twee bevriende vissers - de Siciliaan Giuseppe en de Tunesiche immigrant Yousef Ben Ali - bevinden zich op zee wanneer ze via de radio horen over een gezochte terrorist, die ook Yousef Ben Ali blijkt te heten. Er ontstaat een dreigende sfeer.
Lees hier de recensie.
Il Giorno Più Bello (Massino Cappelli, 2006)
Komedie over een jonge man (Fabio Troiano) die onverwacht door zijn zelfbewuste, vrijgevochten vriendin Nina (Violante Placido) ten huwelijk wordt gevraagd. Geheel tegen zijn zin wordt hij door Nina, die zich ontpopt tot een zeer traditionele bruid, bij de voorbereidingen betrokken.
Italian Dream (Sandro Baldoni 2007)
Tragikomische parabel waarin de doodgewone Antonio door de excentrieke miljonair Raniero wordt gestalkt. Zomaar, zo lijkt het, tot Antonio de ware reden krijgt te horen: het noodlot zou hem hebben aangewezen als Ranieros moordenaar. Dat zegt Raniero tenminste, en die is erg volhardend. Zijn duivelse spel heeft dramatische gevolgen.
Liscio (Claudio Antonioni, 2006)
De twaalfjarige Raul (Umberto Morelli) probeert zijn moeder - zangeres in een ballroomorkest en ongelukkig in de liefde - aan zijn muziekleraar te koppelen. Zijn onhandige pogingen om een ontmoeting tussen de twee te arrangeren leveren hem uiteindelijk een belangrijke levensles op.
Riparo (Marco Simon Puccioni, 2007)
Deze veelbekroonde film over een driehoeksverhouding biedt tevens een genuanceerde blik op het Italiaanse immigratievraagstuk. Op de terugweg van vakantie ontdekt een jong lesbisch koppel dat een Marokkaanse jongen zich in hun auto heeft verstopt. De vrouwen besluiten hem mee te nemen. Eenmaal thuis loopt de situatie al snel uit de hand.
Uno su Due (Eugenio Cappuccio, 2006)
Lorenzo, een overambitieuze jonge advocaat (Fabio Volo), deelt nadat hij op straat in elkaar is gezakt een ziekenhuiskamer met de vrachtwagenchauffeur Giovanni (Ninetto Davoli), die hem anders naar zijn leven doet kijken. Op zijn beurt helpt Lorenzo Giovanni om diens relatie met zijn dochter te herstellen.
Titellijst hommage Antonioni:
Professione: reporter (Michelangelo Antonioni, 1975)
In Professione: reporter, een van de hoogtepunten uit Antonionis oeuvre, onderzoekt verslaggever David Locke (Jack Nicholson) een guerrillabeweging in Afrika. Locke, die genoeg heeft van zijn werk en huwelijk, krijgt door het overlijden van een medehotelgast de kans om met diens identiteit een nieuw - naar later blijkt gevaarlijk - leven te beginnen. In zijn nieuwe rol trekt hij door Europa, belaagd door zijn vrouw, geheim agenten en wapenhandelaren. Een mysterieuze architectuurstudente (Maria Schneider) kruist zijn pad en blijft hem vergezellen. Ze eindigen in een Spaans dorp. Vooral de slotscène is legendarisch: een shot van zeven minuten waarin Locke door zijn achtervolgers wordt gevonden.
L'Amore in Città (Dino Risi, 1953)
Omnibusfilm uit de tijd van het neorealisme, waarvoor zes regisseurs (onder wie Federico Fellini en Dino Risi) een bijdrage leverden. Doel was om het leven van gewone mensen vast te leggen. In het door Antonioni geregisseerde Tentato Suicidio komen drie vrouwen aan het woord die na een ongelukkige liefde geprobeerd hebben zelfmoord te plegen. Vooraf de korte documentaire N.U. (Nettezza Urbana) van Antonioni uit 1948.
Cronaca di un Amore (Michelangelo Antonioni, 1950)
Een overspelige vrouw is van plan om haar rijke echtgenoot te vermoorden. Dan overlijdt de man plotseling. De vrouw en haar armoedige minnaar moeten leven met een gekweld gemoed. Antonionis speelfilmdebuut - in contrastrijk zwart-wit - vond weinig weerklank, maar bevatte al wel de koele elegantie van zijn latere films. Vooraf de korte documentaire Gente del Po (1943) van Antonioni, over de vissers van de Po-rivier.
La Signora Senza Camelie (Michelangelo Antonioni, 1952)
Vroege Antonioni over een volksmeisje dat als filmster wordt gelanceerd is geïnspireerd op de biografie van de Italiaanse filmster Gina Lollobrigida. De jonge en ambitieuze filmster trouwt haar producer, een oudere rijke man. Haar sprong naar een hogere sociale klasse wordt haar ondergang. In zijn derde speelfilm geeft Antonioni een vilein portret van de naoorlogse filmindustrie in de Cinecittá-studios, waar cynisme en egoïsme hoogtij vieren.
New Italian Cinema Events (NICE):
28 februari t/m 5 maart, Filmmuseum (Amsterdam)
Hommage aan Michelangelo Antonioni:
6 t/m 12 maart, Filmmuseum (Amsterdam)
Zie ook www.nicefestival.org
In samenwerking met het Istituto Italiano di Cultura Amsterdam, tevens organisator van de Nederlandse editie van NICE, brengt het Filmmuseum aansluitend op het NICE-festival een hommage aan de vorig jaar overleden Italiaanse grootmeester Michelangelo Antonioni
(1912 - 2007). Gekozen is voor het vroege werk uit Antonionis meer dan een halve eeuw omspannende carrière. Op het programma staan onder meer Cronaca di un Amore, La Signora Senza Camelie en de neorealistische documentaire Gente del Po. Het vroege werk laat de oorsprong van Antonionis kenmerkende stijl en thematiek zien, die tot volle wasdom kwamen in zijn beroemde liefdestrilogie LAvventura, La Notte en LEclisse. Onderdeel van het Antonioni-eerbetoon is tevens de vertoning van Professione: reporter die in een nieuwe restauratie ook na het festival nog in diverse filmtheaters te zien zal zijn.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Titellijst NICE-festival:
LAria Salata (Alessandro Angelini, 2006)
Het Italiaanse debuut van het jaar, zo karakteriseerde het toonaangevende filmblad Variety dit subtiele, energieke drama over een vader-zoonrelatie in extreme omstandigheden: een gefrustreerde en gedreven gevangenishulpverlener wordt onverwacht geconfronteerd met zijn vader, die hij niet meer heeft gezien sinds deze twintig jaar geleden voor moord werd veroordeeld.
Lees hier de recensie.
Io, lAltro (Mohsen Melliti, 2007)
In zijn debuut toont de van oorsprong Tunesische Mohsen Melliti van nabij hoe paranoia en angst voor de ander na 11 september 2001 de overhand kregen. Twee bevriende vissers - de Siciliaan Giuseppe en de Tunesiche immigrant Yousef Ben Ali - bevinden zich op zee wanneer ze via de radio horen over een gezochte terrorist, die ook Yousef Ben Ali blijkt te heten. Er ontstaat een dreigende sfeer.
Lees hier de recensie.
Il Giorno Più Bello (Massino Cappelli, 2006)
Komedie over een jonge man (Fabio Troiano) die onverwacht door zijn zelfbewuste, vrijgevochten vriendin Nina (Violante Placido) ten huwelijk wordt gevraagd. Geheel tegen zijn zin wordt hij door Nina, die zich ontpopt tot een zeer traditionele bruid, bij de voorbereidingen betrokken.
Italian Dream (Sandro Baldoni 2007)
Tragikomische parabel waarin de doodgewone Antonio door de excentrieke miljonair Raniero wordt gestalkt. Zomaar, zo lijkt het, tot Antonio de ware reden krijgt te horen: het noodlot zou hem hebben aangewezen als Ranieros moordenaar. Dat zegt Raniero tenminste, en die is erg volhardend. Zijn duivelse spel heeft dramatische gevolgen.
Liscio (Claudio Antonioni, 2006)
De twaalfjarige Raul (Umberto Morelli) probeert zijn moeder - zangeres in een ballroomorkest en ongelukkig in de liefde - aan zijn muziekleraar te koppelen. Zijn onhandige pogingen om een ontmoeting tussen de twee te arrangeren leveren hem uiteindelijk een belangrijke levensles op.
Riparo (Marco Simon Puccioni, 2007)
Deze veelbekroonde film over een driehoeksverhouding biedt tevens een genuanceerde blik op het Italiaanse immigratievraagstuk. Op de terugweg van vakantie ontdekt een jong lesbisch koppel dat een Marokkaanse jongen zich in hun auto heeft verstopt. De vrouwen besluiten hem mee te nemen. Eenmaal thuis loopt de situatie al snel uit de hand.
Uno su Due (Eugenio Cappuccio, 2006)
Lorenzo, een overambitieuze jonge advocaat (Fabio Volo), deelt nadat hij op straat in elkaar is gezakt een ziekenhuiskamer met de vrachtwagenchauffeur Giovanni (Ninetto Davoli), die hem anders naar zijn leven doet kijken. Op zijn beurt helpt Lorenzo Giovanni om diens relatie met zijn dochter te herstellen.
Titellijst hommage Antonioni:
Professione: reporter (Michelangelo Antonioni, 1975)
In Professione: reporter, een van de hoogtepunten uit Antonionis oeuvre, onderzoekt verslaggever David Locke (Jack Nicholson) een guerrillabeweging in Afrika. Locke, die genoeg heeft van zijn werk en huwelijk, krijgt door het overlijden van een medehotelgast de kans om met diens identiteit een nieuw - naar later blijkt gevaarlijk - leven te beginnen. In zijn nieuwe rol trekt hij door Europa, belaagd door zijn vrouw, geheim agenten en wapenhandelaren. Een mysterieuze architectuurstudente (Maria Schneider) kruist zijn pad en blijft hem vergezellen. Ze eindigen in een Spaans dorp. Vooral de slotscène is legendarisch: een shot van zeven minuten waarin Locke door zijn achtervolgers wordt gevonden.
L'Amore in Città (Dino Risi, 1953)
Omnibusfilm uit de tijd van het neorealisme, waarvoor zes regisseurs (onder wie Federico Fellini en Dino Risi) een bijdrage leverden. Doel was om het leven van gewone mensen vast te leggen. In het door Antonioni geregisseerde Tentato Suicidio komen drie vrouwen aan het woord die na een ongelukkige liefde geprobeerd hebben zelfmoord te plegen. Vooraf de korte documentaire N.U. (Nettezza Urbana) van Antonioni uit 1948.
Cronaca di un Amore (Michelangelo Antonioni, 1950)
Een overspelige vrouw is van plan om haar rijke echtgenoot te vermoorden. Dan overlijdt de man plotseling. De vrouw en haar armoedige minnaar moeten leven met een gekweld gemoed. Antonionis speelfilmdebuut - in contrastrijk zwart-wit - vond weinig weerklank, maar bevatte al wel de koele elegantie van zijn latere films. Vooraf de korte documentaire Gente del Po (1943) van Antonioni, over de vissers van de Po-rivier.
La Signora Senza Camelie (Michelangelo Antonioni, 1952)
Vroege Antonioni over een volksmeisje dat als filmster wordt gelanceerd is geïnspireerd op de biografie van de Italiaanse filmster Gina Lollobrigida. De jonge en ambitieuze filmster trouwt haar producer, een oudere rijke man. Haar sprong naar een hogere sociale klasse wordt haar ondergang. In zijn derde speelfilm geeft Antonioni een vilein portret van de naoorlogse filmindustrie in de Cinecittá-studios, waar cynisme en egoïsme hoogtij vieren.
New Italian Cinema Events (NICE):
28 februari t/m 5 maart, Filmmuseum (Amsterdam)
Hommage aan Michelangelo Antonioni:
6 t/m 12 maart, Filmmuseum (Amsterdam)
Zie ook www.nicefestival.org
