[header]Zaterdagavond. Vanavond niet de stad in maar lekker op de bank film kijken ...[/header]Zaterdagavond. Vanavond niet de stad in maar lekker op de bank film kijken. Ik loop naar mijn DVD kast en kijk naar het stapeltje nog niet bekeken films. Mijn hand gaat al richting Fellini's Otto e Mezzo als ik begin te twijfelen. Mijn blik glijdt richting Raiders of the Lost Ark, een film die ik al minstens tien keer gezien heb. Na even nadenken grijp ik Indy's eerste avontuur en loop tevreden richting DVD speler.

Varianten op bovenstaande scène spelen zich bij mij thuis wel vaker af. Ik heb nog een stapeltje onbekeken artistiek verantwoorde films liggen, van Fellini tot Kurosawa, maar ik betrap mijzelf er op dat ik vaak liever voor de makkelijker te verteren Hollywoodproductie ga (Raiders of the Lost Ark is natuurlijk ook niet misselijk, maar u snapt wat ik bedoel). Waarom? Omdat ik aan die films meer plezier beleef. Voor de meeste klassiekers geldt dat ik wel zie wat er bijzonder aan is en bewonder ik wat cast en crew hebben klaargespeeld, maar word ik echt meegesleept? Ben ik echt even twee uur ergens anders? Kortom, verbluft zo'n film mij op alle punten? Nee, vaker niet dan wel.

Deze gevoelens heb ik nog sterker wanneer ik naar de bioscoop ga. De films die ik daar bekijk, zijn vrijwel altijd de grotere blockbusters. Want ik wil overdonderd worden, en waar kan dat beter dan in de bioscoop, met zijn gigantische beeld en dito geluidsinstallatie? De film moet natuurlijk wel een zekere kwaliteit hebben - bij Doom zult u mij bijvoorbeeld niet aantreffen - maar de arthouse films sla ik meestal over met de gedachte 'ik bekijk ze wel wanneer ze op DVD verschijnen'. En eerlijk gezegd denk ik dat ik daar niet de enige in ben. Volgens mij zijn er veel meer filmliefhebbers die een heimelijke voorkeur voor het 'lichtere' genre hebben. Heimelijk? Ja, want zeker in cinefiele kringen is het niet altijd bon ton om toe te geven dat je liever naar Batman Begins kijkt dan naar À Bout de Souffle. Een irritante en snobistische instelling. Want waarom mogen films niet gewoon pure pret zijn?

Het is een instelling die mij altijd doet denken aan die groep kunstliefhebbers die haar neus ophaalt voor iedere kunstenaar die ook bij het grotere publiek bekend is. Want populair is commercieel en dus niet gemaakt met de ziel maar met de bankrekening in het achterhoofd. Hou toch op. Ga je nepliefde voor kunst maar aan je collega-snobs etaleren, maar val mij er alsjeblieft niet mee lastig. Bovendien: kan een commerciële instelling geen goede films opleveren dan? Ik denk dat de betere commerciële film over het algemeen door de regisseur en zijn cast en crew met liefde in elkaar gezet is. Kijk naar Peter Jacksons King Kong. Overduidelijk een commerciële film, maar even duidelijk door de regisseur met zijn hart gemaakt. En het resultaat is er dan ook naar.

Natuurlijk zijn er liefhebbers die écht meer van arthouse films houden. Dat is hun goed recht en over hen heb ik het dan ook niet. En natuurlijk zijn er zat klassiekers die ik mij bij mijn keel grijpen. Maar toch...

Ik denk dat ik Raiders maar weer eens ga bekijken….


Meer columns vind je hier. Zelf een column schrijven? Neem contact met ons op.