in Algemeen
Mosterd na de maaltijd? Gezien het feit dat het 21e Amsterdam Fantastic Filmfestival (dat met 40% meer bezoekers dan vorig jaar weer een doorslaand succes was) alweer bijna een week achter ons ligt wel ja; aan de andere kant bezochten Simon Catz, Ruben Heijloo en Kenji Stamet op het AFFF ook enkele films die later dit jaar nog in de Nederlandse bioscopen te zien zullen zijn, waaronder The Jacket en The Hitchhiker's Guide To The Galaxy. Hieronder wat voorproefjes, temidden van andere pareltjes van inzicht en oordeelkunde...
European Fantastic Shorts #1
Verzamelprogramma met korte Europese fantastische films.
Van een animatiefilmpje over Picasso (Minotaurmaquia) tot een komisch gore cursus epileren (Dysmorpho), van Oslo (Lovegame) tot Amsterdam (Geweldenaren van Ver), de shorts waren weer uiterst gevarieerd dit jaar.
Maar niet alleen qua inhoud was er variatie, ook qua kwaliteit waren er behoorlijke verschillen. Van uiterst stijlvol (El Ciclo) tot intens saai (U43), van een mislukt stijlexpermiment (L'Etrange Portrait de la Dame en Jaune) tot best spannend (The Ten Steps). (SC)
Appleseed
Machtsstrijd in futuristische metropolis. 3D-remake van legendarische anime-titel uit 1988.
De anime-film Appleseed opent indrukwekkend. Terwijl onze trommelvliezen worden gebombardeerd met pompende technobeats, wordt op het scherm een robotleger op indrukwekkende wijze aan gort geschoten door een stoer uitziend soldatenmeisje. Helaas beleeft de film met deze geweldsorgie direct zijn enige hoogtepunt. Een fatsoenlijk verhaal ontbreekt, de personages zijn vlak en oninteressant, en de combinatie van 2D en 3D animatie is verre van geslaagd te noemen. En alsof dit allemaal nog niet erg genoeg is, krijgen we aan het eind van de film ook nog een infantiele moraal voor de kiezen. In tegenstelling tot Ghost in the Shell: Innocence, hier geen diepzinnigheid zelfs geen geveinsde of hypnotische beelden van de wereld van morgen, maar grote glinsterende ogen, vrouwen met borstomvang die de zwaartekracht tarten, en heel veel holle actie. (RH)
[rating 2.5]
Ghost in the Shell 2: Innocence
Anno 2032 onderzoekt cyborg-detective Batô de zaak van een vrouwelijke robot die haar eigenaar heeft vermoord.
Ghost in the Shell 2: Innocence, het vervolg op de succesvolle anime uit 1995, is een film uit balans; soms dodelijk saai, dan weer dynamisch en explosief. Slechts bij vlagen weet de film het niveau van het ijzersterke eerste deel te benaderen. Ellenlange pseudo-diepzinnige dialogen, waarbij om de zin een bekende filosoof wordt aangehaald, kunnen niet verhullen dat het achterliggende verhaal tamelijk mager is.
Gelukkig is er genoeg te zien en te horen. De beelden van toekomstig Tokio zijn zo mogelijk nog betoverender dan in het eerste deel en de begeleidende soundtrack is wederom hypnotiserend mooi. Tergend langzaam, pretentieus, maar een lust voor het oog. (RH)
[rating 3.5]
The Hitchhikers Guide To The Galaxy
Wanneer de aarde wordt weggevaagd om plaats te maken voor een intergalactische snelweg, komt een overlevingsgidsje goed van pas.
Het lijkt een onmogelijk opgave om het bizarre en hilarische universum van Douglas Adams te verfilmen, maar Garth Jennings heeft t m toch maar mooi geflikt. De film is voor buitenstaanders misschien wat lastig te volgen, maar voor fans is het een feest der herkenning. Goed, het eind wordt wat afgeraffeld en de verplichte romance blijft ons niet bespaard, maar als je de bioscoop uitloopt (blijf trouwens zitten tijdens de aftiteling voor een laatste grap!), heb je gegarandeerd een grote glimlach op je gezicht.
Een volledige recensie door Franck volgt spoedig. (RH)
[rating 4]
I Spit on Your Grave
Schrijfster neemt bloedig wraak op haar verkrachters. Rape/revenge movie in de trant van Last House on the Left.
Een film die door Roger Ebert, hét gezicht van de Amerikaanse filmkritiek, wordt betiteld als the worst movie ever made móet haast wel de moeite waard zijn. Een kans om I Spit on Your Grave, een lowbudget wraak/exploitatiefilm uit 1978 op het grote scherm te zien mag je dus eigenlijk niet aan je voorbij laten gaan. Behalve dan als je hem al gezien hebt; dan weet je vast iets beters te doen met je tijd. De dubieuze aantrekkingskracht van I Spit on Your Grave zou moeten liggen in de vraag waar je incasseringsvermogen als filmkijker ligt. Hoe ver moet een film gaan voordat je walgend uit je stoel opstaat om de frisse lucht op te zoeken?
Het is een feit dat de film ver gaat, niet zozeer in hoe expliciet hij is, maar omdat de verkrachtingen en het effect daarvan op het slachtoffer alleen maar realistisch worden weergegeven om de exploitatiefactor te verhogen. Wat de hoofdpersoon overkomt is verschrikkelijk genoeg om er een les uit te trekken, maar de groteske wraakoefening die erop volgt (waarbij de vrouw nog steeds naakt door het beeld dartelt) maakt duidelijk dat het leveren van een voyeuristische kick het enige doel is. Toch zullen er anno 2005 weinig mensen zijn voor wie deze film té ver gaat (mannen met een uitgesproken castratieangst daargelaten). Daar is tegenwoordig een Irréversible voor nodig; een film die zelfs de makers van I Spit on Your Grave zou hebben doen kokhalzen (en overigens niet exploitatief is). De harde waarheid is dat deze film in deze tijd als filmische uppercut niet meer toereikend is en daarmee zijn enige troefkaart verliest. Sad but true. (KS)
[rating 2]
The Jacket
Shocktreatment van schijnbaar psychotische Golfoorlogveteraan Adrien Brody pakt faliekant verkeerd uit.
Vanaf de eerste beelden van The Jacket zit het met veel zaken in deze film wel goed. Met de sfeer bijvoorbeeld, die realistisch en onwerkelijk tegelijk is, en met de casting van Adrien Brody als Jack Starks. De film lijkt in het begin alle kanten op te kunnen gaan, en je verheugt je op het mysterie dat komen gaat. Maar dan beweegt de plot zich van het grote onbekende naar het vertrouwde, van heerlijke verwarring naar ietwat teleurstellende herkenning. Er zit meer dan een vleugje Donnie Darko in het verhaal, maar in tegenstelling tot die film vallen hier alle puzzelstukjes bij de eerste keer kijken al netjes op hun plek, en zijn de gebeurtenissen in het slotstuk grotendeels te voorspellen. Veel draait ook om een romance met Keira Knightley, die allesbehalve overtuigend tot stand komt. Maar Adrien Brody is zo expressief, en speelt zijn personage met zon fascinerende combinatie van kwetsbaarheid en zelfverzekerdheid, dat je de kans niet krijgt om je te vervelen.
Visueel scoort The Jacket veel punten. De winterse, in Schotland en Canada geschoten beelden dragen veel bij aan de droomachtige sfeer en ook Starks mentale tripjes hebben de goeie look. De film is misschien niet zo origineel als de eerste helft doet vermoeden en hij gaat een confrontatie met de paradox van het tijdreizen uit de weg, maar hij zit goed in elkaar, ziet er goed uit en heeft dankzij Brody ook een hart. (KS)
[rating 4]
Lorelei: the Witch of the Pacific Ocean
Japanse onderzeeër probeert in Tweede Wereldoorlog met bovennatuurlijk geheim wapen geallieerd bombardement te voorkomen.
De Japanse tegenhanger van Amerikaanse oorlogsbombast als Pearl Harbor zo zou je Lorelei: the Witch of the Pacific Ocean kunnen noemen. De film bevat dezelfde soort heldhaftige monologen, begeleid door dito muziek die we zo goed kennen uit menig Amerikaans oorlogsspektakel. Cruciaal verschil: het zijn dit keer de Amerikanen wier ass gekicked wordt. En dat is eigenlijk best verfrissend.
Lorelei moet het niet zozeer hebben van de spectaculaire gevechts- en onderwaterbeelden de special effect zijn sowieso niet om over naar huis te schrijven maar van degelijk acteerwerk en een originele insteek. Helaas wordt de grootste troef al snel prijsgegeven, waardoor de spanning langzaam maar zeker uit het verhaal wegsijpelt en we achterblijven met een tamelijke recht-toe-recht-aan oorlogsfilm met een iets te dik aangezette moraal aan het slot. (RH)
[rating 3]
Malice@Doll
Robot-prostituee wordt aangevallen door monster en verandert in mens
Robotprostituée Malice heeft wel een erg opmerkelijk defect: uit haar ogen stroomt water. De diepe implicaties liggen voor de hand, maar binnen een mum van tijd neemt het script een andere wending. Malice wordt verkracht door de tentakels (?) van een viskonijn (?) dat lichtstralen (?) uit zijn kieuwen (?) schiet en zich in een zonne-ei (?) ophoudt. Hoewel het viskonijn voor de rest van de film grotendeels uit beeld blijft, zijn er nog zat van verkrachtingen, al dan niet met tentakels, al dan niet gewild.
In tegenstelling tot wat dit synopsisje misschien doet vermoeden is het allemaal ontzettend saai. Na de derde tentakelverkrachting heb je het wel zo'n beetje gezien. Ook de gruwelijk lelijke computeranimaties helpen niet echt. Aan het begin valt het nog wel te verdragen in het kader van 'kunstzinnig', maar als de actiescènes eenmaal beginnen, stoort het ontzettend. Het enige pluspuntje van Malice@Doll is dat er af en toe geraakt wordt aan wat filosofische ideeën. Ze worden niet uitgewerkt en dienen vooral als excuus voor meer anti-viagrale seksscènes, maar zonder was het misschien nog saaier, vervelender en doellozer geweest. Al is dat moeilijk voor te stellen. (SC)
[rating 1]
Nothing
Twee mannen in het spierwitte niets.
De makers van Cube doen het weer: met een ogenschijnlijk simpel concept en minimale middelen leveren ze een intrigerende film af. Een onmetelijke witte ruimte met daarin twee kibbelende losers die videogames spelen zie hier het uitgangspunt van Nothing. De film heeft niet veel om het lijf letterlijk maar het gegeven weet een filmlang te boeien. Helaas gaat het mis in de uitwerking; de toon iets te uitgelaten, de grappen zijn iets te veel slapstick, en dit gaat ten koste aan de diepgang. Gelukkig wordt dit weer enigszins goedgemaakt door het verrassende slot. Oppervlakkig, maar amusant. (RH)
[rating 3]
A Tale of Two Sisters
Beklemmend psychologisch spookverhaal rond twee zussen en een boze stiefmoeder. Met een vleugje Sixth Sense.
Huizen zijn ongezellige plekken in Azië. Bleke jongetjes (The Grudge) en dode meisjes (Dark Water) houden zich er graag schuil. In A Tale of Two Sisters keren twee zussen terug naar hun ouderlijk huis, en het duurt niet lang voordat er vreemde dingen gebeuren.
A Tale of Two Sisters is echter een stuk beter dan de twee voorgenoemde films, dankzij de personages. Ze zorgen voor elkaar, praten met elkaar en lijken zowaar enigszins gewone mensen. Hierdoor komt het allemaal wat langzaam op gang, maar gaandeweg kruipt de nu extra effectieve spanning erin. Het nagelbijten wordt aan het einde weer ingeruild voor een hele hoop plottwists, die dan wel wat afleiden van de personages en de horror, maar de toffe sfeer, stijl en intrige intact laten. (SC)
[rating 3.5]
European Fantastic Shorts #1
Verzamelprogramma met korte Europese fantastische films.
Van een animatiefilmpje over Picasso (Minotaurmaquia) tot een komisch gore cursus epileren (Dysmorpho), van Oslo (Lovegame) tot Amsterdam (Geweldenaren van Ver), de shorts waren weer uiterst gevarieerd dit jaar.
Maar niet alleen qua inhoud was er variatie, ook qua kwaliteit waren er behoorlijke verschillen. Van uiterst stijlvol (El Ciclo) tot intens saai (U43), van een mislukt stijlexpermiment (L'Etrange Portrait de la Dame en Jaune) tot best spannend (The Ten Steps). (SC)
Appleseed
Machtsstrijd in futuristische metropolis. 3D-remake van legendarische anime-titel uit 1988.
De anime-film Appleseed opent indrukwekkend. Terwijl onze trommelvliezen worden gebombardeerd met pompende technobeats, wordt op het scherm een robotleger op indrukwekkende wijze aan gort geschoten door een stoer uitziend soldatenmeisje. Helaas beleeft de film met deze geweldsorgie direct zijn enige hoogtepunt. Een fatsoenlijk verhaal ontbreekt, de personages zijn vlak en oninteressant, en de combinatie van 2D en 3D animatie is verre van geslaagd te noemen. En alsof dit allemaal nog niet erg genoeg is, krijgen we aan het eind van de film ook nog een infantiele moraal voor de kiezen. In tegenstelling tot Ghost in the Shell: Innocence, hier geen diepzinnigheid zelfs geen geveinsde of hypnotische beelden van de wereld van morgen, maar grote glinsterende ogen, vrouwen met borstomvang die de zwaartekracht tarten, en heel veel holle actie. (RH)
[rating 2.5]
Ghost in the Shell 2: Innocence
Anno 2032 onderzoekt cyborg-detective Batô de zaak van een vrouwelijke robot die haar eigenaar heeft vermoord.
Ghost in the Shell 2: Innocence, het vervolg op de succesvolle anime uit 1995, is een film uit balans; soms dodelijk saai, dan weer dynamisch en explosief. Slechts bij vlagen weet de film het niveau van het ijzersterke eerste deel te benaderen. Ellenlange pseudo-diepzinnige dialogen, waarbij om de zin een bekende filosoof wordt aangehaald, kunnen niet verhullen dat het achterliggende verhaal tamelijk mager is.
Gelukkig is er genoeg te zien en te horen. De beelden van toekomstig Tokio zijn zo mogelijk nog betoverender dan in het eerste deel en de begeleidende soundtrack is wederom hypnotiserend mooi. Tergend langzaam, pretentieus, maar een lust voor het oog. (RH)
[rating 3.5]
The Hitchhikers Guide To The Galaxy
Wanneer de aarde wordt weggevaagd om plaats te maken voor een intergalactische snelweg, komt een overlevingsgidsje goed van pas.
Het lijkt een onmogelijk opgave om het bizarre en hilarische universum van Douglas Adams te verfilmen, maar Garth Jennings heeft t m toch maar mooi geflikt. De film is voor buitenstaanders misschien wat lastig te volgen, maar voor fans is het een feest der herkenning. Goed, het eind wordt wat afgeraffeld en de verplichte romance blijft ons niet bespaard, maar als je de bioscoop uitloopt (blijf trouwens zitten tijdens de aftiteling voor een laatste grap!), heb je gegarandeerd een grote glimlach op je gezicht.
Een volledige recensie door Franck volgt spoedig. (RH)
[rating 4]
I Spit on Your Grave
Schrijfster neemt bloedig wraak op haar verkrachters. Rape/revenge movie in de trant van Last House on the Left.
Een film die door Roger Ebert, hét gezicht van de Amerikaanse filmkritiek, wordt betiteld als the worst movie ever made móet haast wel de moeite waard zijn. Een kans om I Spit on Your Grave, een lowbudget wraak/exploitatiefilm uit 1978 op het grote scherm te zien mag je dus eigenlijk niet aan je voorbij laten gaan. Behalve dan als je hem al gezien hebt; dan weet je vast iets beters te doen met je tijd. De dubieuze aantrekkingskracht van I Spit on Your Grave zou moeten liggen in de vraag waar je incasseringsvermogen als filmkijker ligt. Hoe ver moet een film gaan voordat je walgend uit je stoel opstaat om de frisse lucht op te zoeken?
Het is een feit dat de film ver gaat, niet zozeer in hoe expliciet hij is, maar omdat de verkrachtingen en het effect daarvan op het slachtoffer alleen maar realistisch worden weergegeven om de exploitatiefactor te verhogen. Wat de hoofdpersoon overkomt is verschrikkelijk genoeg om er een les uit te trekken, maar de groteske wraakoefening die erop volgt (waarbij de vrouw nog steeds naakt door het beeld dartelt) maakt duidelijk dat het leveren van een voyeuristische kick het enige doel is. Toch zullen er anno 2005 weinig mensen zijn voor wie deze film té ver gaat (mannen met een uitgesproken castratieangst daargelaten). Daar is tegenwoordig een Irréversible voor nodig; een film die zelfs de makers van I Spit on Your Grave zou hebben doen kokhalzen (en overigens niet exploitatief is). De harde waarheid is dat deze film in deze tijd als filmische uppercut niet meer toereikend is en daarmee zijn enige troefkaart verliest. Sad but true. (KS)
[rating 2]
The Jacket
Shocktreatment van schijnbaar psychotische Golfoorlogveteraan Adrien Brody pakt faliekant verkeerd uit.
Vanaf de eerste beelden van The Jacket zit het met veel zaken in deze film wel goed. Met de sfeer bijvoorbeeld, die realistisch en onwerkelijk tegelijk is, en met de casting van Adrien Brody als Jack Starks. De film lijkt in het begin alle kanten op te kunnen gaan, en je verheugt je op het mysterie dat komen gaat. Maar dan beweegt de plot zich van het grote onbekende naar het vertrouwde, van heerlijke verwarring naar ietwat teleurstellende herkenning. Er zit meer dan een vleugje Donnie Darko in het verhaal, maar in tegenstelling tot die film vallen hier alle puzzelstukjes bij de eerste keer kijken al netjes op hun plek, en zijn de gebeurtenissen in het slotstuk grotendeels te voorspellen. Veel draait ook om een romance met Keira Knightley, die allesbehalve overtuigend tot stand komt. Maar Adrien Brody is zo expressief, en speelt zijn personage met zon fascinerende combinatie van kwetsbaarheid en zelfverzekerdheid, dat je de kans niet krijgt om je te vervelen.
Visueel scoort The Jacket veel punten. De winterse, in Schotland en Canada geschoten beelden dragen veel bij aan de droomachtige sfeer en ook Starks mentale tripjes hebben de goeie look. De film is misschien niet zo origineel als de eerste helft doet vermoeden en hij gaat een confrontatie met de paradox van het tijdreizen uit de weg, maar hij zit goed in elkaar, ziet er goed uit en heeft dankzij Brody ook een hart. (KS)
[rating 4]
Lorelei: the Witch of the Pacific Ocean
Japanse onderzeeër probeert in Tweede Wereldoorlog met bovennatuurlijk geheim wapen geallieerd bombardement te voorkomen.
De Japanse tegenhanger van Amerikaanse oorlogsbombast als Pearl Harbor zo zou je Lorelei: the Witch of the Pacific Ocean kunnen noemen. De film bevat dezelfde soort heldhaftige monologen, begeleid door dito muziek die we zo goed kennen uit menig Amerikaans oorlogsspektakel. Cruciaal verschil: het zijn dit keer de Amerikanen wier ass gekicked wordt. En dat is eigenlijk best verfrissend.
Lorelei moet het niet zozeer hebben van de spectaculaire gevechts- en onderwaterbeelden de special effect zijn sowieso niet om over naar huis te schrijven maar van degelijk acteerwerk en een originele insteek. Helaas wordt de grootste troef al snel prijsgegeven, waardoor de spanning langzaam maar zeker uit het verhaal wegsijpelt en we achterblijven met een tamelijke recht-toe-recht-aan oorlogsfilm met een iets te dik aangezette moraal aan het slot. (RH)
[rating 3]
Malice@Doll
Robot-prostituee wordt aangevallen door monster en verandert in mens
Robotprostituée Malice heeft wel een erg opmerkelijk defect: uit haar ogen stroomt water. De diepe implicaties liggen voor de hand, maar binnen een mum van tijd neemt het script een andere wending. Malice wordt verkracht door de tentakels (?) van een viskonijn (?) dat lichtstralen (?) uit zijn kieuwen (?) schiet en zich in een zonne-ei (?) ophoudt. Hoewel het viskonijn voor de rest van de film grotendeels uit beeld blijft, zijn er nog zat van verkrachtingen, al dan niet met tentakels, al dan niet gewild.
In tegenstelling tot wat dit synopsisje misschien doet vermoeden is het allemaal ontzettend saai. Na de derde tentakelverkrachting heb je het wel zo'n beetje gezien. Ook de gruwelijk lelijke computeranimaties helpen niet echt. Aan het begin valt het nog wel te verdragen in het kader van 'kunstzinnig', maar als de actiescènes eenmaal beginnen, stoort het ontzettend. Het enige pluspuntje van Malice@Doll is dat er af en toe geraakt wordt aan wat filosofische ideeën. Ze worden niet uitgewerkt en dienen vooral als excuus voor meer anti-viagrale seksscènes, maar zonder was het misschien nog saaier, vervelender en doellozer geweest. Al is dat moeilijk voor te stellen. (SC)
[rating 1]
Nothing
Twee mannen in het spierwitte niets.
De makers van Cube doen het weer: met een ogenschijnlijk simpel concept en minimale middelen leveren ze een intrigerende film af. Een onmetelijke witte ruimte met daarin twee kibbelende losers die videogames spelen zie hier het uitgangspunt van Nothing. De film heeft niet veel om het lijf letterlijk maar het gegeven weet een filmlang te boeien. Helaas gaat het mis in de uitwerking; de toon iets te uitgelaten, de grappen zijn iets te veel slapstick, en dit gaat ten koste aan de diepgang. Gelukkig wordt dit weer enigszins goedgemaakt door het verrassende slot. Oppervlakkig, maar amusant. (RH)
[rating 3]
A Tale of Two Sisters
Beklemmend psychologisch spookverhaal rond twee zussen en een boze stiefmoeder. Met een vleugje Sixth Sense.
Huizen zijn ongezellige plekken in Azië. Bleke jongetjes (The Grudge) en dode meisjes (Dark Water) houden zich er graag schuil. In A Tale of Two Sisters keren twee zussen terug naar hun ouderlijk huis, en het duurt niet lang voordat er vreemde dingen gebeuren.
A Tale of Two Sisters is echter een stuk beter dan de twee voorgenoemde films, dankzij de personages. Ze zorgen voor elkaar, praten met elkaar en lijken zowaar enigszins gewone mensen. Hierdoor komt het allemaal wat langzaam op gang, maar gaandeweg kruipt de nu extra effectieve spanning erin. Het nagelbijten wordt aan het einde weer ingeruild voor een hele hoop plottwists, die dan wel wat afleiden van de personages en de horror, maar de toffe sfeer, stijl en intrige intact laten. (SC)
[rating 3.5]
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar redacteuren.
