[header]Ze fluisteren je toe, spreken zoete verleidingen. Ze appelleren aan de filmliefhebber in ieder van ons, maar zorgen er ondertussen wel voor dat je binnen de kortste keren platzak bent.[/header]De feestdagen komen er weer aan. De dagen van gezelligheid, overvloed en – het belangrijkste – cadeaus. Elke rechtgeaarde filmliefhebber heeft zijn of haar verlanglijstje met dvd-titels natuurlijk al lang klaar. En hoewel de verlanglijstjes per persoon zullen verschillen, zijn er twee woordjes die veelvuldig op elk lijstje te vinden zullen zijn. Het zijn de twee mooiste woorden uit de Engelse taal: Special Edition.

De woorden werken als een soort magneet. Ze fluisteren je toe, spreken zoete verleidingen. Los van elkaar zijn ze niet half zo betoverend: ‘special’, tja, allemaal mooi en prachtig, maar wat is er zo special? En ‘edition’? Hoezo edition? Welke edition? Maar zodra ze worden gebruikt in die wonderschone combinatie, zijn ze onweerstaanbaar. Special Edition. Alleen de klank al. Spreek de woorden eens een paar keer achter elkaar uit. Klinkt mooi, vind je niet?

Er worden tegenwoordig meer dvd’s verkocht dan cd’s. En hier springen de filmmaatschappijen natuurlijk handig op in. Zij kennen immers onze achilleshiel. Daarom wordt er vaak niet eens meer een normale editie van een dvd uitgebracht, zonder extra’s (de zogenaamde vanilla edition). Nee, ze doen het heel handig. Ze beginnen vaak meteen met een Special Edition, die je natuurlijk meteen koopt – het is immers niet voor niets een Special Edition. Maar wat doen de slimmerds daarna? Dan komen ze ineens met een Collectors Edition, een Special Collectors Editon, een Special Anniversary Edition, of – het geilste van allemaal – de Ultimate Edtion. Tja. Daar sta je dan weer bij de dvd-boer, met je zuurverdiende centjes die branden in je broekzak. Wat kun je anders dan ook weer deze editie aanschaffen? Er staat immers net weer die coole docu op, of dat unieke audiocommentaar, en het hoesje blinkt zo mooi. Probleem van al deze verschillende edities is wel dat de twee mooiste woorden uit de Engelse taal – ik herhaal ze nog maar even: Special Edition – devalueren waar je bij staat. Wat was er zo speciaal aan de Special Edition als er ook een Special Collectors Edition bestaat? Houden de dvd-boeren ons voor het lapje? Waar ligt de grens? Wat komt er na de Ultimate Edition? Wat is er ultiemer dan Ultimate?

Bekijk het eens van deze kant: uiteindelijk zul je de specials die op al deze editions staan één, hooguit twee keer bekijken. Het is de film zelf die je vaker zult zien. Want wie luistert er nou werkelijk naar al die commentaartracks? Wat maakt een mooi hoesje nou uit als ie binnen de kortste keren ingedeukt staat te verstoffen in een hoek van je dvd-kast? Kortom: wat moeten we met die vervloekte Editions?

Kijk, hier maken we dezelfde fout als veel mensen doen als ze het hebben over andere verslaafden: een verslaving laat zich niet rationaliseren. Dit doet namelijk geen recht aan de ervaring. Buitenstaanders weten niet waar ze het over hebben. Ze kennen niet de rush die je voelt bij de aanschaf van elke Special Edition. Ze snappen niet hoe ons lichaam schreeuwt om meer. Nóg meer behind the scènes-featurettes, nóg meer interviews, en nóg meer prachtige artwork. Dus de volgende keer dat je weer door de dvd-schappen gaat – of dat nu online of offline is – moet je vooral toegeven aan de roep van de glimmende schijfjes. En dat de Special Edition bij thuiskomst belandt op die grote stapel met dvd’s waarvan je de specials nog moet bekijken, dat maakt helemaal niets uit.


Meer columns vind je hier. Zelf een column schrijven? Neem contact met ons op.