[header]De blaadjes vallen weer van de bomen en dat is voor mij gewoonlijk de tijd van het jaar dat ik nog meer van slag ben dan normaal.[/header]De blaadjes vallen weer van de bomen en dat is voor mij gewoonlijk de tijd van het jaar dat ik nog meer van slag ben dan normaal. Zo word ik op de meest vage tijden wakker en val ik op nog vreemdere tijdstippen in slaap. Alles wat ik vastpak, valt vanzelf weer uit mijn handen en ik verplaats voorwerpen, waarna ik vergeet waar ik ze gelaten heb. Verder doe ik bizarre uitspraken en maak ik opmerkingen waaruit je zou kunnen concluderen dat ik niet helemaal spoor. En toen ik bij mijn tante op visite ging, gaf ik haar geen lekkere natte kledder op de wang, maar pakte ik haar vol op de mond. Nou, ik kan je verzekeren dat er dan wel iets heel erg mis is met je. Je merkt het al: een week normaal door zien te komen tijdens het vallen van de blaadjes gaat allemaal niet vanzelf.

Maar gelukkig is er ook een remedie die mij al jaren trouw door deze donkere tijd heen sleept. Een middel dat beter werkt dan de zuiverste drug. Ik heb het natuurlijk over een filmpje kijken! Wat is film toch een geweldige uitvinding. Voor heel even kan ik alles vergeten door me in te beelden dat ik Gracie Hart ben, of special agent Ethan Hunt die dubbelspionnen ontmaskert en tussendoor ook nog de wereld redt. Zo kan ik mezelf als het ware resetten. Alle problemen zijn in één zucht weg. Zelfs al is alles nog zo klote, de meest slechte film ooit kan me dat nog doen vergeten. Vooral nu heb ik dat spreekwoordelijke shotje film in mijn arm dagelijks nodig.
Alleen is er één probleem. Ik ben nu door al die onzin die de blaadjes mij hebben laten doen te depressief geworden om nog een film helemaal af te kijken. Geen idee wat het is, maar ik heb al een paar weken geen zin meer om onderuit te zakken in de bioscoopstoel en te genieten. En die vijf minuten lopen naar de videotheek trek ik al helemaal niet.

Best wel vreemd eigenlijk dat ik zomaar geen trek meer heb in een film. Ben ik genezen? Oh nee, shit, het kan ook nog een overdosis zijn. Dat zou dus betekenen dat ik al een paar weken geestelijk dood ben. Het gat dat nu in mijn leven zit, is opgevuld door een eeuwig durende duisternis zonder enige vorm van cinematografisch vermaak. Maar hoewel zelfs dit zijn voordelen heeft, denk ik toch dat mijn zelfdiagnose niet helemaal goed is. Het klinkt misschien wat vreemd, maar het medicijn dat ik nu nodig heb is tijd. De enige voor mij bekende manier om weer normaal te worden is namelijk gewoon wachten tot alle blaadjes van de bomen zijn gevallen. Dus nog eventjes wachten en dan is alles weer bij het oude. Ga allemaal maar vallen, ja.


[i]Meer columns vind je hier. Zelf een column schrijven? Neem contact met ons op.