Woensdagavond 26 september, 20:30. De Utrechtse Stadsschouwburg druppelt langzaam maar zeker vol voor de officiële opening van het 27e Nederlands Film Festival. Openingsfilm is het teleurstellend slome, oubollige Duska van Jos Stelling, maar voor het zover is, worden er nog een aantal officiële mededelingen gedaan, ingeleid door presentatrice Claudia de Breij. Deze Utrechtse kondigt als eerste Frans Afman aan, de welbespraakte, vertrekkende bestuursvoorzitter van het Nederlands Film Festival. Afman, in een vorig leven financier en financieel consulent van vele Hollywood films als Platoon van Oliver Stone, When Harry Met Sally en Dances With Wolves, kondigt aan zijn voorzittershamer na twaalf jaar over te dragen aan Jeltje van Nieuwenhoven.

Na Frans Afman bestijgt festivaldirectrice Doreen Boonekamp het podium en verwelkomt alle aanwezigen met de belofte van een kwalitatief hoogwaardige editie van dit jaarlijkse festival. Scheidend burgemeester Annie Brouwer-Korf reikt vervolgens de Filmprijs van de Stad Utrecht voor het beste debuut uit aan The Bird Can't Fly van Threes Anna, die wegens verplichtingen op het filmfestival van San Sebastian helaas verstek moet laten gaan. Het hoogtepunt van de avond komt in de vorm van de uitreiking van het eerste Gouden Kalf van deze 27e editie, namelijk die van de Cultuurprijs aan vermaard cameraman Robby Müller. Uit handen van de Minister van Cultuur Ronald Plasterk ontvangt Müller, die het camerawerk verzorgde voor onder andere Der Amerikanische Freund, Paris Texas, Barfly, Dead Man en Breaking the Waves, zichtbaar onder de indruk deze eerste Gouden Kalf.



NFF-bestuursvoorzitter Frans Afman wordt dan door Plasterk nogmaals naar voren verzocht, waar hij onder daverend applaus en een staande ovatie de koninklijke onderscheiding van Ridder in de Orde van Oranje Nassau krijgt toebedeeld. Na deze eervolle onderscheiding wordt het licht in de zaal dan uiteindelijk toch nog gedoofd voor openingsfilm Duska van Jos Stelling. En dat valt niet mee. Dit met zeer weinig woorden vertelde verhaal over een filmcriticus die overvallen wordt door het onaangekondigde bezoek van de Russische man Duska lijkt uit een andere tijd te zijn ingevlogen. Het camerawerk is uitstekend en ook acteurs Gène Bervoets, Sylvia Hoeks en Sergey Makovetsky zijn prima, maar de film wil nergens meer worden dan een opeenstapeling van lang uitgetrokken, verstilde scènes die samen geen goede film opleveren.

Met name het trage tempo, het inconsistente middenstuk dat zich afspeelt tijdens een filmfestival van Rusland en de clowneske karakterisering van de karakters (de twee Russen worden 'kleurrijk' neergezet als geestelijk gehandicapt en zwaar alcoholist, en de hoofdpersoon filmcriticus Bob is na twee lange uren nog geen mooi rond personage geworden) waren missers die de film om zeep hielpen. Het publiek in de zaal wordt zicht- en hoorbaar steeds hangerig en lijkt uit te kijken naar de champagne die in de foyer staat te wachten. Eerst moet echter na afloop nog de bijna voltallige cast & crew op het podium worden gehaald, waaronder een kauwgomkauwende, in spijkerbroek gehulde co-producent Reinout Oerlemans. Ben benieuwd of ook hij zat te draaikonten tijdens de eindeloos durende laatste twintig, dertig minuten. De film gaat aanstaande donderdag 4 oktober in première.