[header]Het is de laatste tijd weer iets rustiger geworden, maar een paar weken geleden leek het onmogelijk om van de ene waardeloze film naar de andere te zappen zonder tegen een radicale make-over aan te lopen.[/header]Het is de laatste tijd weer iets rustiger geworden, maar een paar weken geleden leek het onmogelijk om van de ene waardeloze film naar de andere te zappen zonder tegen een radicale make-over aan te lopen. Op ieder net was er wel een deskundige te vinden die een triest individu, of soms zelfs een hele familie van trieste individuen, eens flink onder handen nam. Het is natuurlijk prima dat je wat aan je ontevredenheid (lees: probleemzones) doet, maar waarom moet de hele wereld daar van meegenieten? Het antwoord zou simpelweg “ter inspiratie” kunnen zijn, maar daar wringt de schoen wat mij betreft toch danig. Hoewel ik er persoonlijk de nodige vraagtekens bij zet, zou je programma’s als De Afvallers en Je Bent Wat Je Eet maatschappelijk verantwoord kunnen noemen. Ze sporen mensen immers aan tot een actievere en gezondere levensstijl. Maar wat is de boodschap van een programma als Make Me Beautiful?

De maatschappij is hard. Hoewel uiterlijk niet het allerbelangrijkste is in de wereld – dat is nog altijd geld – wordt er wel enorm veel belang aan gehecht. Keer op keer wordt door onderzoeken bevestigd: mooie mensen krijgen vaak meer gedaan dan de wat minder mooie.
Geen wonder dat lelijke eendjes geen lelijke eendjes willen blijven en willen uitgroeien tot een mooie zwaan, zoals dat in hun jeugd beloofd is. Maar wat te doen als de winters voorbij vliegen en het wonder zich maar niet wil voltrekken? Wachten tot in de herfst van je leven heeft geen zin. Er moet actie ondernomen worden: je geeft je op voor Make Me Beautiful.
Waarschijnlijk kent iedereen de opzet wel: plastisch chirurgen, gespecialiseerde tandartsen en de nodige kapsters, kleedsters en visagisten worden in de arm genomen om een droom tot werkelijkheid te maken. Eerst worden de kandidaten psychisch flink doorgezaagd zodat nog eens onderstreept kan worden dat ze erg te lijden hebben onder hun uiterlijk. Daarnaast krijgen we uitgebreid te horen welke probleemzones bij de kandidaten aangepakt zullen worden, hoe dat gaat gebeuren en vooral hoe eenvoudig dat wel niet is. Een kleine incisie hier, daar een klein beetje vet wegzuigen en dat daar, dat snijden we ook gewoon weg. Afsluiting en hoogtepunt van het programma is natuurlijk de onthulling van het zorgvuldig geconstrueerde meesterwerk.

Zo op het eerste gezicht is het een prachtig programma dat goed werk doet. Maar… waarom zien we nooit de nasleep van die metamorfoses? Hoe gaan de nu mooie kandidaten met alle veranderingen om? Hoe ziet hun leven eruit als ze er achter komen dat hun onzekerheid niet veroorzaakt werd door hun uiterlijk, maar door andere, meer duistere redenen? Hoe gelukkig zijn de kandidaten - nadat de garantieperiode verlopen is - nog met hun nieuwe borsten, buik en andere aanpassingen? Waarom laat het programma niet zien dat het voldoen aan een belachelijk schoonheidsideaal niet het antwoord is op al je problemen en dat, als je probeert te voldoen aan het steeds veranderende beeld van sexy vrouw of man - zoals dat in videoclips en films geschilderd wordt - het einde zoek is? Want zou niet juist dát een verantwoorde boodschap zijn? Ik probeer hier niet te zeggen dat iedereen tevreden moet zijn met hoe hij of zij er uit ziet. Maar zo gemakkelijk als ze in de make-over programma’s naar het scalpel grijpen om een perfect lichaam te creëren, is en blijft naar mijn mening onverantwoord.



[i]Meer columns vind je hier. Zelf een column schrijven ?