Tien jaar na zijn Oscarwinnende March of the Penguins keert documentairemaker Luc Jacquet terug naar Antarctica. Deze keer in het gezelschap van de France glacioloog Claude Lorius. Als jonge student op zoek naar avontuur sloot Lorius zich begin jaren vijftig aan bij een wetenschappelijke expeditie naar het zuidelijke poolgebied. Zijn ontdekkingen daar vormden het begin van een fascinatie met het poolijs en de geheimen die het herbergt, die zijn leven lang zou duren. Nog zon veertig expedities volgden en na jaren van onderzoek wist Lorius als eerste wetenschappelijk aan te tonen dat de mensheid wel degelijk invloed heeft op de opwarming van de Aarde.
Aan de hand van archiefbeelden van verschillende expedities blikt Jacquet terug op Lorius werk. De korrelige beelden van diens eerste reizen naar Antarctica geven een interessante blik in dergelijke expedities. De omstandigheden zijn bar en het gebied is zo afgelegen dat alleen al de reis ernaartoe is vergeven van obstakels. Ook eenmaal ter plaatse is het afzien. Iets eenvoudigs als aantekeningen maken van je bevindingen terwijl je handen zonder handschoenen bevriezen en de ijzige wind het papier uit je hand rukt, wordt een hele opgave. Maar tegelijkertijd maken de beelden ook de kameraadschap tussen de mannen en de opwinding van het doen van nieuwe ontdekkingen zichtbaar.
Jacquet concentreert zich op de persoonlijke kant van deze ontdekkingen. Het precieze wetenschappelijke hoe en wat laat hij daarbij buiten beeld. Hierdoor weet hij ondanks zijn aandacht voor Lorius werk geen nieuwe invalshoek aan het debat over klimaatverandering te bieden en blijft hij bij het herhalen van de bekende boodschap. Zelfs als de wetenschapper, die vaak voor zijn werk is onderscheiden, toegeeft teleurgesteld te zijn in hoe zijn bevindingen nog altijd worden genegeerd voor zakelijk of politiek gewin, laat Jacquet de keerzijde van de medaille maar weinig zien. De argumenten van de andere kant van het pad komen nauwelijks aan bod, terwijl het hier toch gaat over een aanval op Lorius levenswerk.
Desondanks weet Ice and the Sky te boeien. De vertelstem mag dan niet die van Lorius zelf zijn, Jacquet weet de bevlogenheid van de wetenschapper door de hele documentaire te laten klinken. Met schitterende beelden van Antarctica, van waar een inmiddels tweeëntachtig jarige Lorius terugblikt op zijn carrière, is het duidelijk wat hem zo verliefd deed worden op dit gebied en de natuur in het algemeen. Als documentaire over klimaatverandering zegt Ice and the Sky weinig nieuws, maar het is wel een mooi portret van de man die door jaren van hard werken dit fenomeen wereldwijd onder de aandacht heeft weten te brengen.
