Anora van Sean Baker (Red Rocket) was een van de hoogtepunten van Cannes 2024. Weinig mensen hadden echter verwacht dat hij de Gouden Palm ging winnen. Dit komediedrama steunt niet op een modern concept en behandelt geen belangrijk actueel onderwerp. Sean Bakers aanpak van het tragikomische misdaadgenre is echter zo fris, origineel en clichévrij dat je de juryleden in Cannes volledig kunt begrijpen. Met deze film zal Baker eindelijk de poort naar Hollywood openen - als hij dat wil tenminste - maar het is vooral Mikey Madison, ook te zien in Once Upon a Time in Hollywood, die het gaat maken.
Anora is Sean Bakers beste film tot op heden: een uitstekende en zeer vermakelijke komedie die qua acteren en tempo in het verlengde ligt van Husbands en Gloria, lichtvoetigere werken van John Cassavetes. Hoofdpersoon is Ani, een taaie callgirl/stripper die Ivan, de tienerzoon van een steenrijke Russische oligarch (en wapenhandelaar?) moet verwennen omdat ze Russisch spreekt. Het rotverwende en hedonistische joch heeft geld genoeg om Ani exclusief in te huren. De seks is geweldig en Ivan de vrolijkheid zelve. De twee besluiten dan maar te trouwen in Las Vegas. En dan beginnen te problemen.
De ouders van Ivan zijn niet blij met het huwelijk en rekruteren predikant-misdaadbaas Garnick en zijn sidekicks om ervoor te zorgen dat het huwelijk wordt ontbonden. Maar Ani is geen meisje dat zich zomaar laat bevelen en ze gelooft in al haar naïviteit dat haar huwelijk kan slagen. De domme krachten van Garnick krijgen haar er niet onder. Van Ivan is ondertussen geen spoor. Hij houdt van het geld van papa en mama, maar niet van hun bemoeizucht en gezeur. Het is voor hem carpe diem vierentwintig uur per dag. Verantwoordelijkheden kunnen hem gestolen worden.
Je zou Bakers film kunnen vergelijken met een realistische versie van Risky Busines, de komedie waarin tiener Tom Cruise een callgirl inhuurt wanneer zijn ouders afwezig zijn, of Pretty Woman, het sprookje met de steenrijke Richard Gere die verliefd wordt op meisje van plezier Julia Roberts. Maar dat waren rasechte Hollywoodfilms. Baker filmt zijn verhaal als een eigenzinnige independent. Hij laat scènes lang duren en houdt geen rekening met de lengte van zijn film (vandaar honderdachtendertig minuten). Baker vraagt de toeschouwer ook om meer te investeren in de personages dan in het plot.
Baker put kracht uit het vermijden en tegelijkertijd vernieuwen van clichés. In feite zou je Anora kunnen onderbrengen bij het gangstergenre, met een jonge vrouw die het mikpunt wordt van Russische maffiosi. Voeg er in een mogelijke Hollywoodversie nog Denzel Washington als wraakengel aan toe en je hebt een nieuwe The Equalizer. Niets daarvan in Bakers prent. De handlangers van de oligarch zijn geen onmensen. Ze doen wel wat hun gevraagd wordt, maar zijn vatbaar voor reden. Omdat ze er maar niet in slagen Ani te temmen, krijg je zelfs medelijden met ze.
Anora staat of valt met de vertolkers. Sean Baker verzamelde de best mogelijke acteurs die hun rollen met menselijkheid en geloofwaardigheid invullen. Alle personages hebben goede en slechte eigenschappen en tonen hun kwetsbaarheid. Ani zou de heldin van het verhaal moeten zijn, maar ze kan vreselijk onbeschoft reageren tegen mensen die het goed met haar voorhebben. Op het moment dat je haar bijna begint te haten, ontdek je een diep trauma verborgen in haar harde bolster. Het is werkelijk een magisch en tragisch moment voor een sterke film en een schitterscène voor de fantastische Mikey Madison.
