Verzet kent vele gezichten en vele helden. Het is zeker niet altijd zo dat verzet gepaard gaat met grootse daden zoals het wegsmokkelen van onderduikers of het saboteren van een spoorlijn. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was er ook veel klein verzet. Verzet dat misschien onschuldiger lijkt, maar evenzo gevaarlijk was. De verzetsfilm In Liebe, Eure Hilde geeft dat kleine verzet een gezicht aan de hand van het waargebeurde verhaal van een groepje Duitse vrienden die zich met ogenschijnlijk kleine verzetsdaden in de grootst mogelijke nesten werken.
Stickers plakken met pacifistische leuzen of brieven schrijven aan familieleden van krijgsgevangen met daarin informatie die via illegale radio-uitzendingen binnenkomt: "Soldaat zus en zo zit vast in Moskou en wil graag aan zijn ouders laten weten ie goed te eten krijgt." Het lijkt vrij onschuldig allemaal. Veel van het verzet van Hilde en Hans Coppi en hun vrienden voelt eerder als jeugdige rebellie dan wereldschokkend landverraad. Zeker omdat het allemaal plaatsvindt tijdens een bedrieglijk onbezorgde zomer.
Een zomer die heel ver weg lijkt wanneer de film in de grauwe winter die daarop volgt begint. Hilde wordt opgepakt. Haar man Hans en veel van hun vrienden zitten dan al vast. Hoogverraad is de verdenking. De doodstraf hangt hen boven het hoofd. In een kil kantoor wordt de ene na de andere vraag op Hilde afgevuurd. Met harde aanslagen wordt het verhoor vastgelegd op een typmachine. De hoogzwangere Hilde probeert zich er eerst nog uit te praten, maar lijkt zich al snel te realiseren dat het voor haar verhoorders niets uitmaakt. Zij hebben allang besloten dat ze schuldig is. Wat feitelijk klopt. Alles waar ze van beschuldigd wordt, heeft ze ook daadwerkelijk gedaan zal blijken.
In Liebe, Eure Hilde springt heen en weer tussen Hildes tijd in de gevangenis en de zomer waarin haar daden plaatsvonden. Het contrast tussen die twee werelden is groot. Het heden - de periode van Hildes arrestatie en gevangenschap - is grijs en kil. Alsof er een grauwe sluier over de lens en daarmee Hilde haar wereld is getrokken. Het verleden is juist warm en kleurrijk.
Juist in die setting voelt het verzet van de vriendengroep extra onschuldig. Het ene moment wordt er geëxperimenteerd met het verzenden van radioberichten naar Rusland, het andere moment wordt er gedanst, gedronken, gelachen en gevreeën. Alsof het verzet slechts een van de vele activiteiten was die ze in die zomer gewoon deden. Eerder kattenkwaad dan landverraad. Zeker omdat Hilde totaal geen typische held is. Ze is bescheiden, soms zelfs schuchter. Als ze in de rechtszaal de vraag krijgt waarom ze zich met verraders zoals Hans inliet is haar antwoord: "Omdat ik van hem hield."
Het is die ogenschijnlijke onschuld die Hilde een sterke protagonist maakt. Tegen haar Hans bekent ze in een van haar warme herinneringen dat ze onbevreesd wil zijn. Niet meer bang voor de nazi's, de liefde en het leven. Maar in die grauwe gevangenis zien we dat ze dat eigenlijk al is. Ze draagt de consequenties van haar daden met een soort krachtige gelatenheid. Niet omdat ze heeft opgegeven, maar omdat ze kan leven - en sterven - met haar keuzes. Met rechte rug en schouders waar veel van haar medegevangenen regelmatig op leunen, gaat ze haar onvermijdelijke lot tegemoet. Een houding waardoor zelfs de gevangenisbewaarder met eeuwig hangende mondhoeken Hilde in haar ijskoude hart lijkt te sluiten.
Onder historici is er veel discussie over de werkelijke impact van de verzetsgroep die later bekend zou worden als Die Rote Kapelle. Was het niet veel meer dan jeugdige rebellie of hebben ze met hun radio echt cruciale informatie aan de Russische troepen gelekt? In Liebe, Eure Hilde benadrukt vooral dat het niet uitmaakt. Juist omdat de impact die je op de mensen in je directe omgeving hebt, het echte verschil maakt.
