in Recensies
Update:
Het overvalt de houterige zestiger Andy Goodrich dat zijn vrouw heeft ingecheckt bij een afkickkliniek en hij plots voor hun twee kinderen moet zorgen. Ten eerste omdat hij haar slaappillenverslaving totaal niet doorhad, ten tweede omdat hij de ballen verstand heeft van het reilen en zeilen van zijn kinderen. Hij is dag en nacht in de weer voor zijn noodlijdende kunstgalerie. Andy reist af naar de afkickkliniek, maar krijgt zijn vrouw niet te zien. Hij staat er alleen voor, maar het vaderschap combineren met het directeurschap groeit hem al snel boven het hoofd.
Gelukkig is daar zijn reddingsboei Cecile (griezelig goed gespeeld door Mila Kunis), zijn dochter uit zijn eerste huwelijk. Oppassen is ze echter niet van plan, want ze is zelf zwanger. Diezelfde avond zit ze, in haar kasjmier trui en haar armen over elkaar, tussen haar halfbroertje en halfzusje op de bank. Telkens heeft ze het over 'háár' vader, tot verontwaardiging van de koters uit de tweede leg: "Bedoel je niet 'onze' vader?" Hun veel oudere halfzus is gelukkig niet zó bitter dat ze hen het leven zuur maakt, maar ze laat met haar hele houding merken dat ze niet om hen gevraagd heeft.
Zo wandelt ze met gemengde gevoelens door het nieuwe leven van haar vader. De zesendertigjarige dochter die is ingevlogen om haar vader in zijn huwelijkscrisis bij te staan, blijft tegelijkertijd het verloren kind dat haar vader nauwelijks zag of sprak. Vanbinnen vechten de afgewezen dochter en de beschermende dochter om voorrang. Deze eindeloze ambivalentie weet Mila Kunis heel precies over te brengen. Het is uitermate knap dat haar acteerwerk zo vanzelfsprekend en naturel blijft, terwijl haar stuntelige vader haar emoties alle kanten op laat bewegen. Moeiteloos schakelt ze van begrip naar teleurstelling en irritatie, en weer terug naar begrip.
Goodrich wordt neergezet als een laatste restant van het patriarchaat. Hij bedoelt het zeker niet slecht, maar zijn bevlogen ondernemerschap heeft zijn tol geëist. Zijn eerste huwelijk is gestrand, zijn tweede huwelijk dreigt te stranden, zijn kinderen kent hij niet goed, én er hangt een faillissement boven zijn hoofd. Het is een mooi uitgangspunt: een gescheiden man die bijna is uitgerangeerd en niet de meest betrokken vader is geweest. Wat blijft er dan over na zijn pensioen? Zijn alleenstaande vaders niet altijd een beetje sneu? De manier waarop hij een flinke lading zout in het kookwater strooit om zijn kookkunsten te etaleren, is niet erg origineel, maar werkt toch op de lachspieren. 'Papa denkt dat hij kan koken' staat op de kindergezichten geschreven.
Cecile wil voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt en helpt haar vader bij zijn poging een betere vader te zijn voor haar halfbroertje en -zusje. Tegelijkertijd ziet ze de vader ontstaan die ze zelf nooit heeft gehad. De ontknoping tussen vader en dochter is aangrijpend, ontroerend en raak. De dialogen voelen realistisch aan en zijn soepel verweven met de gebeurtenissen. Vader en dochter doen hun best hun band te versterken, ondanks de afstand die is ontstaan. Ze worstelen met zelfmedelijden, maar geven het niet op en ploeteren dapper door.
Michael Keaton zet Goodrich aandoenlijk neer, met zijn egocentrisme en vergeetachtigheid. Het motto van de film lijkt te zijn dat een mens nooit te oud is om zijn leven te beteren. Goodrich blijft zich ontwikkelen als vader. De kracht van de film zit niet in de feministische avonden met holistische jazz of de gezamenlijke ademhalingssessies bij een yogiclub, die hun komische doel soms een beetje missen, maar juist in zijn aflopende ondernemerschap. De film speelt zich af in Los Angeles, maar doet niet overal een mooie strik om. De sterkste scène speelt zich pas af als het feest voorbij is.
Dat Goodrichs tweede huwelijk niet tot nauwelijks wordt uitgewerkt, maakt de film iets minder geloofwaardig. Het ging Meyers-Shyer duidelijk meer om het gegeven van een vrouw die plotseling is gevlogen dan om het huwelijk zelf. Zijn eerste gestrande huwelijk is echter universeel herkenbaar, met zijn ambitieuze ex-vrouw Ann (even charmant als krachtig neergezet door Andie MacDowell), die na een ingeslapen huwelijk waarin Goodrich waarschijnlijk maar half aanwezig was, uiteindelijk (noodgedwongen) voor zichzelf en haar dochter koos. Het is moeilijk om niet met de ouders mee te leven tijdens hun wandeling, waarin ze voorzichtig reflecteren op hun huwelijk, de kunstwereld en hun dochter.
Goodrich is een goede tragikomedie voor mensen die kromme tenen krijgen van het woord 'papadag', maar waarschijnlijk een nog betere film voor mensen die het woord 'papadag' gebruiken. Vaders zijn misschien mallotig, maar ook onmisbaar.
