in Recensies
Update:
Waar ligt die gapende bergkloof uit de titel? De Amerikaanse ex-marinier Levi en de Litouwse huurmoordenaar Drasa weten het niet. Maar ze krijgen (los van elkaar) wel de opdracht om te voorkomen dat wat zich op de bodem bevindt, naar boven komt. Na een jaar zullen ze worden afgelost, maar tot die tijd wonen ze in een betonnen torentje met balkon en een heel arsenaal aan wapentuig. Hij aan de westkant, zij aan de oostkant. Beiden behoren tot 's werelds beste scherpschutters en beiden lopen graag in hun hemdje rond, ook als het buiten sneeuwt in december. Contact is verboden, maar zoals Drasa al snel laat weten: "Ik doe precies wat ik zelf wil."
Binnen no time ontstaat er een levendige communicatie tussen de twee. Alle elektronische signalen rond de kloof worden verstoord, dus even bellen is er niet bij, maar ouderwetse stift en papier (of whiteboard) en een paar verrekijkers doen wonderen. Is het liefde op het eerste gezicht? De goede band die zo ontstaat komt in ieder geval van pas, wanneer allerlei enge wezens zich uit het ravijn omhoog werken. Want al snel komt het duo er achter, dat het makkelijker is om de steile rotswand aan de tegenovergestelde kant te verdedigen dan die aan de eigen zijde. En dan, op een dag, vindt Levi een manier om de kloof te overbruggen...
The Gorge is een raar actie-horror-liefdesdrama, geschreven door Zach Dean, de man die de wereld ook verrijkte met de scripts voor The Tomorrow War en Fast X. Dean heeft zeker originele ideeën (ook veel onoriginele trouwens), maar kan niet doseren. Het lijkt erop dat hij gewoon neerpent wat hij bedenkt, zonder remmingen. Tijdens het kijken van The Gorge voel je zijn hersens gewoon associëren.
De eerste twintig minuten van deze film zitten volgepropt met overbodige achtergrondinformatie over de personages en hun huidige situatie. Daarna (eenmaal bij de kloof aangekomen) worden alle plotwendingen, dwarsverbanden, zijverbanden en clichés aaneengeregen die maar mogelijk zijn. Een noodknop die eventueel de bom laat vallen, experimenten met chemische wapens, gedichten van T.S. Elliot, Sigourney Weaver die vijf minuten haar gezicht laat zien, klassieke muziek, een vader die op sterven ligt, alles wordt uit de kast getrokken.
Het resultaat is een film die soms best vermakelijk is, maar die je totaal niet serieus kunt nemen, terwijl dat laatste toch wel degelijk de bedoeling lijkt te zijn van de makers. Er is geen knipoog. Regisseur Scott Derrickson (Sinister, The Black Phone) mikt op een coole mix van horror, romantiek, actie en internationale intrige, begeleid door een pompende soundtrack en een veelvoud aan poprocksongs, maar oogst slechts gegrinnik. De premisse van The Gorge is al ridicuul genoeg, maar de rare poses en gesprekken, perfect zittende kleding en kapsels en het allegaartje van CGI-monsters in de kloof maken het soms helemaal moeilijk om de lach in te houden.
Is de The Gorge dan aan te bevelen als een kijkervaring zoals The Room van Tommy Wiseau? Zo slecht dat het weer goed wordt? Soms lijkt het daar wel op. Bijvoorbeeld wanneer Drasa en Levi hun eerste face to face gesprek hebben. Zij valt met de deur in huis: "Ik heb konijnenpastei gemaakt; hou je van konijnenpastei?". Hij antwoordt: "Ik ben dat zeker wel van plan." Even later vraagt ze of hij de pastei lekker vond en zijn reactie is: "Nee, ik vind de konijnenpastei fucking geweldig!" Zulke dialogen zijn de krenten in de pap voor liefhebbers van camp.
In het algemeen is The Gorge echter te tam en voorspelbaar om cultstatus te bereiken. Na de informatiedump in de eerste twintig minuten valt voor de licht getrainde kijker het verdere verloop van de film wel uit te tekenen. Het was leuker geweest als het verhaal nog absurder en tenminste enigszins verrassend zou uitpakken. Miles Teller en Anya Taylor-Joy zijn best begeesterd als liefdeskoppeltje en vechtmaatjes, en visueel is het allemaal aardig, maar al met al is The Gorge een film die niet levert wat de bedoeling was.
The Gorge is te zien bij Apple TV+.
