Sommige filmmakers zijn schaamteloos als het aankomt op goedkope trucjes om de kijker te misleiden. Van het soort die na even nadenken de hele film als een kaartenhuis in elkaar laten storten. Als het tot dan toe een meesterlijke film was, is dat nog te vergeven. Maar met een debiel gedrocht als Blackwater Lane, dringt slechts het besef door dat je bijna twee uur van je leven kwijt bent.
Op een stormachtige avond rijdt Cass terug naar haar landhuis in Engeland. Over een gevaarlijke bosweg die haar man haar adviseerde om te vermijden. Onderweg stuit ze op een geparkeerde auto, met daarin een vermoorde vrouw. Vanaf dat moment gebeuren er vreemde dingen in huis. Voor Cass voelt het echt, maar het lijkt er op dat zij de enige is die ze ervaart. Ze begint te twijfelen aan haar geestelijke gezondheid.
Blackwater Lane is gebaseerd op het Britse boek The Breakdown van B.A. Paris. Voor de film zijn de hoofdpersonen echter veranderd in Amerikanen of half-Amerikanen die in Engeland wonen. Zodat er Amerikaanse acteurs gecast konden worden in deze half-Amerikaanse productie. De Amerikaanse makers hadden verder echter geen enkele interesse in de setting, dus roept een personage bizar genoeg "bel 911" (terwijl het Britse alarmnummer 999 is) en klinkt de sirene van een politieauto precies als die in de VS.
En dat terwijl de Amerikaanse acteurs hun aanwezigheid nou niet bepaald rechtvaardigen: Dermot Mulroney doet niet erg zijn best en Minka Kelly bluft zich er half slapend doorheen. Maar het doffe acteerwerk is nog het minst storende aan Blackwater Lane. Er is bijvoorbeeld de stijlkeuze om alles te presenteren alsof het een horrorfilm is, met een samenraapsel van doodvermoeiende clichés. Zoals de vele scènes waarin mensen langzaam door het huis lopen, terwijl er ergens een krakende vloer klinkt.
Regelmatig doen al die ondoordachte clichés denken aan het niveau van de meeste Nederlandse genrefilms: geen greintje originaliteit en logica die mijlenver te zoeken is. Er is bijvoorbeeld een moment waarop Cass twee pilletjes achterover slaat en een dutje doet, en dan opeens ontwaakt in het ziekenhuis waar een dokter haar informeert dat ze een overdosis heeft genomen. Cass geeft aan dat dit niet klopt. De volgende scène zit ze gewoon weer thuis op de bank, alsof er helemaal niets gebeurd is.
Blackwater Lane biedt ook geen onderliggende diepgang. Heel even lijkt er toch een thema in te zitten: namelijk dat sommige vrouwen moeten leven constante dreiging van mannen. Want Cass krijgt ongewenste aandacht van meerdere mannen. Maar ook dit blijkt het zoveelste loze spanningselement, dat puur dient om meerdere mogelijk verdachte personages te hebben.
Zelfs bij de meest onervaren filmkijker zal er gauw een knagend gevoel komen dat de uiteindelijke conclusie onmogelijk realistisch kan zijn. Het complete amateurisme straalt er van af, en filmmaker Jeff Celentano slaagt er niet eens in daar iets vermakelijk slechts á la Uwe Boll van te maken. Blackwater Lane is alleen geschikt voor ramptoeristen om te kijken hoe een film niet werkt en op het einde zelfs ontspoort tot een lelijk treinongeluk.
In theorie zou men voor de lol nog een drankspelletje kunnen verzinnen: bij elke scène die eindigt met een vlotte fade-out een shot nemen. Maar in de praktijk is dat niet gezond, omdat het gegarandeerd extreme alcoholvergiftiging zou opleveren. Aan de andere kant: dit nuchter kijken is ook geen pretje.
Blackwater Lane is te zien bij Netflix.
