in Recensies
Update:
De enige zekerheid in het leven is de dood. Talloze schrijvers, filosofen en kunstenaars hebben zich hiermee beziggehouden. Voor velen is dat beangstigend, voor anderen juist geruststellend. Maar hoe we écht met de dood omgaan, ontdekken we pas als het einde nabij is. Regisseur Aaron Rookus (Goodbye Stranger) heeft dit persoonlijk meegemaakt, toen hij op zijn tweeëntwintigste kanker kreeg. Nu hij daarvan genezen is, verkent hij de dood en de betekenis die hij aan het leven geeft.
Hoe iemand met het einde van het leven omgaat, verschilt sterk per persoon. Leeftijd, geslacht, afkomst, levensstijl en mentale gesteldheid zijn slechts enkele factoren die daar invloed op hebben. Een suïcidaal persoon kijkt anders naar de dood dan de gelukkigste persoon op aarde, net zoals kinderen er een ander idee bij hebben dan volwassenen.
De Idylle bespreekt deze verschillende opvattingen via een prachtige mozaïekvertelling. Een mozaïekfilm bestaat uit meerdere (kleine) verhalen van verschillende personages die op de een of andere manier met elkaar verbonden zijn. Love Actually is een bekend voorbeeld hiervan. Schrijver/regisseur Aaron Rookus gebruikt deze verhaalstructuur om uiteenlopende manieren van omgaan met de dood te verbeelden.
Dankzij de vorm van de film ontstaat een boeiend en oprecht uitdagend debat over de betekenis van de dood, en daarmee van het leven. Dat komt het krachtigst naar voren in het contrast tussen het schattige verhaal van Timo, een tienjarig kind dat denkt dat hij binnenkort komt te overlijden, en het deprimerende leven van Joke, een oude verbitterde vrouw die het liefst snel doodgaat.
Een vriendinnetje van Timo speelt waarzegstertje en beweert dat hij nog maar een week te leven heeft. Hij gelooft dit onmiddellijk, en stelt een bucketlist samen van wat hij nog wil doen en bereiken in het leven. Ondertussen klaagt Joke alleen maar over haar miserabele leven, en wat ze allemaal niet heeft kunnen doen door haar kinderen en overleden echtgenoot.
Deze twee verhalen zijn zowel komisch als tragisch en leggen de essentie van de film bloot. Timo en Joke hebben een compleet andere blik op het leven, wat een mooi debat oplevert. Ook de andere verhalen boeien: Victor, Annika, Hannah en Musa worden elk op hun eigen manier geconfronteerd met hun tijdelijkheid. De cast vol sterke en gepassioneerde acteurs heeft zich grondig in het materiaal verdiept.
Hadewych Minis steelt de show met haar indrukwekkende dubbelrol, maar ook de prestaties van Eelco Smits, Nabil Mallat, Beppie Melissen en Isacco Limper verdienen alle lof. In een film met zo'n grote en diverse cast kan de kwaliteit sterk variëren, maar in De Idylle is geen zwakke schakel te bekennen. Alleen een paar bijrollen kunnen niet tippen aan het hoge niveau dat de film zichzelf oplegt, maar dat doet weinig af aan de algehele ervaring.
De manier waarop de verhalen samenkomen doet sterk denken aan Paul Thomas Andersons meesterwerk Magnolia. In veel opzichten is De Idylle een onverwachte maar terechte compagnon van de film uit 1999. Het einde is vaag en staat open voor interpretatie, wat zeker wat wenkbrauwen zal doen fronsen. Niet iedereen zal elke artistieke keuze kunnen waarderen, maar er zit een duidelijke visie achter met duidelijke en gepaste intenties.
Nederlandse komedies krijgen meestal weinig waardering, omdat het vaak slecht gemaakte romkoms zijn. De Idylle is van een hele andere categorie en doet denken aan een minder absurdistische variant van een Alex van Warmerdam-film. Zonder twijfel behoort deze tragikomedie tot de beste Nederlandstalige films van de afgelopen jaren, met veelbelovende talenten voor en achter de camera.
