Wat gebeurt er als robots de wereld proberen over te nemen? Het is een vraag die binnen het science fiction-genre al talloze keren beantwoord is in films als Terminator, The Matrix en I, Robot. Gooi al hun scripts in de blender met Millie Bobby Brown erbij, een stel Marvel-regisseurs en wat nostalgische hitjes, en het mislukte baksel The Electric State komt eruit rollen. Hoe heeft Netflix 320 miljoen dollar zo zielloos erdoorheen kunnen jassen?
Netflix-lievelingetje Millie Bobby Brown mocht komen opdraven om de rol van de opstandige Michelle op zich te nemen. Na de dood van haar familie en de oorlog tegen de robots leeft ze bij een gewelddadige pleegvader in huis, die ze maar al te graag verlaat wanneer een Kid Cosmo-robot hun huis binnendringt. De spraakgebrekkige robot lijkt duidelijk te willen maken dat hij Michelles verloren gewaande wonderbroertje Christopher is. Maar hoe dan? Dat maakt niet uit, zolang Michelle maar kan beginnen aan haar roadtrip naar de gevaarlijke Exclusion Zone, het land van de robots.
Daarop volgt een uitgekauwd scenario, dat vele elfjarigen beter hadden kunnen schrijven. Met het gelijknamige boek van Simon Stålenhag uit 2018 ter inspiratie ligt de basis voor een intrigerende dystopie. Regisseurs Anthony Russo en Joe Russo veranderen het echter in een slap aftreksel van hun voorgaande Marvel-films en betrekken daarom Chris Pratt om als Michelles komische metgezel zijn rol uit Guardians of the Galaxy praktisch te herhalen. Zonder enige sjeu werken de acteurs zich door scènes vol uitleggerige dialogen, zonder ooit af te wijken van een slaapverwekkend verwachtingspatroon.
Uiteraard neemt Michelle het op tegen het kwaadaardige tech-imperium Sentre en wordt zij neergezet als het meisje dat de wereld komt redden. Eigenlijk blijven we altijd kijken naar Millie Bobby Brown die te lang de rol van boze tiener speelt. De cast speelt de fantasie uit om het systeem omver te werpen en opnieuw te beginnen, bijgestaan door schattige retrorobots in de stijl van Fallout. Ergens in dit alles wordt een boodschap geformuleerd over het zoeken naar echte verbinding tussen mens en machine. Maar The Electric State is wrang genoeg zelf schuldig aan het missen van interne samenhang.
Zonder gedegen worldbuilding of oprechte visie blijft er van The Electric State weinig meer over dan een matig script dat niet eens met honderden miljoenen dollars aan CGI gered kon worden. Alle grote namen en mooie effecten zijn aanwezig om blikken te vangen, maar een origineel verhaal vertellen lukt de makers helaas niet. Doodzonde, gezien de vele andere filmprojecten die op de plank moeten blijven liggen, om plaats te maken voor dit peperdure en tegelijkertijd spotgoedkope fiasco.
The Electric State is te zien bij Netflix.
