De Tweede Wereldoorlog nadert zijn ontknoping, maar sluimert slechts op de achtergrond van het platteland van de Italiaanse Alpen, vlak bij Zuid-Tirol. In het verstilde drama Vermiglio veranderen de levens van familieleden na de komst van een onderduikende soldaat. De stoïcijnse dochter Lucia valt voor de zwijgende man. Vader Caesar, de dorpsleraar, nodigt de soldaat uit voor bijlessen, omdat hij in hem een ideale schoonzoon ziet. Zoon Dino voelt zich ondertussen niet begrepen. Terwijl Caesars vrouw zwanger is, rijst de vraag wie van de dochters, Ada of Flavia, naar de stadsschool mag.
Tommaso Ragno zet dankzij zijn verheven voorkomen een aristocratisch aandoende pater familias neer. In de lange, statische beelden kringelt de rook van zijn sigaret zoals zijn gedachten. Hij drukt ondanks zijn weinige woorden een stempel op het lot van zijn vrouw en dochters. Aan de ene kant belichaamt hij verstikkende patriarchale normen, aan de andere kant voelen zijn bedoelingen soms welgemeend aan. Zo schaft hij een grammofoonplaat aan om de dorpskinderen kennis te laten maken met Vivaldi, hoewel zijn vrouw protesteert dat dit te veel geld kost. Haar mening doet er echter niet toe.
Net als hun moeder kunnen Lucia en haar zussen zichzelf niet laten zien; het landschap slokt hen op. Filmmaker Maura Delpero toont de onverbiddelijke schoonheid van de bergen, van verblindende sneeuw tot golvend gras. In de vertelling, die zich over de vier jaargetijden afspeelt, weerspiegelt het transformerende landschap de ontwikkelingen binnen de familie. De scènes vliegen in elkaar over als vignetten, vaak verweven met voice-overs. Zo ontstaat een portret van een veranderende tijd à la de klassieker The Tree of the Wooden Clogs, waarvan de personages getuigenis geven.
Cinematograaf Mikhail Krichman, vaste kracht van Andrej Zvjagintsev, kadert de personages in grauwe beelden. Deze beelden vangen treffend het onderkoelde acteerwerk en roepen, samen met enkele opvallende details in de enscenering, de onderdrukte emoties van de personages op. Dat levert krachtige momenten op, zoals wanneer de soldaat Lucia helpt bij de waterplaats. Langzaam loopt Lucia weg, maar keert terug voor een terloopse zoen, die resoneert door de ingetogenheid. In een andere scène rookt de losbandige buurvrouw Virginia in de stal, terwijl Ada gefascineerd toekijkt. Virginia's hemd hangt losjes over haar lichaam zoals in een barok schilderij, wat haar aantrekkingskracht versterkt.
Zo'n moment legt pijnlijk bloot dat diepe verlangens onderhuids moeten blijven. Ze zijn opgeborgen zoals Caesars boekje met naaktfoto's in een bureaula. Hoewel het feminisme ontluikt in het naoorlogse Italië, slaagt niemand in Vermiglio erin buiten de heersende ideologie te denken. Dromen vervagen in de film zoals de vaak getoonde kringetjes sigarettenrook of adem in de koude lucht.
Lucia's tragische lot krijgt net iets meer aandacht, maar filmmaker Maura Delpero heeft een scherp oog voor de relaties tussen de familieleden. Elk personage kan zich alleen uiten via de verhoudingen tot anderen. In dat opzicht doet de film denken aan het werk van Carl Theodor Dreyer, vooral Ordet. Het draait ook om de ondertoon van verlangens, geholpen door de schone muziek van Chopin of gesymboliseerd door een atlas met verre plaatsen die geen van de nieuwsgierig lezende kinderen ooit zal bezoeken. Zo verbeeldt Vermiglio raak en subtiel hoezeer mensen gevangen kunnen zitten in door henzelf standgehouden sociale structuren.
