De boeken van Dr. Seuss zijn in Europa niet zo populair als in de VS. Toch verschenen de verfilmingen daarvan hier zowaar in de bioscoop, omdat het grote en interessante producties waren (zoals The Grinch, met Jim Carrey). Crockett Johnson, wiens boek Paultje en het Paarse Krijtje hier in vertaling van niemand minder dan Annie M.G. Schmidt verscheen, deelt een soortgelijk lot. Het feit dat de verfilming hiervan in Nederland de bioscoop overslaat, komt doordat het een zwakke film is met een teleurstellend einde.
Harold is een fictief figuur in een boek, zonder het zelf te weten. In zijn leefwereld gaat hij er dagelijks op uit met zijn vriendjes Moose en Porcupine, en gebruikt zijn magische paarse wassen krijtje om dingen te tekenen die direct werkelijkheid worden. Harold hoort een stem die alles wat hij doet, beschrijft. Op een dag is de stem verdwenen. Harold tekent een deur naar een andere wereld en komt in de realiteit terecht, op zoek naar de vertelstem.
Het is niet de eerste film die een bestaand fantasieverhaal dat in een verzonnen wereld speelt, maar dan voor de verfilming de personages in onze werkelijkheid plaatst. Eerder voorbeelden zijn He-Man and the Masters of the Universe en The Smurfs. Meestal is het resultaat ronduit teleurstellend. Dat geldt absoluut ook voor Harold and the Purple Crayon.
Toch is het begin veelbelovend. Zachary Levi's acteren valt meteen op in positieve zin. In de Shazam-films liet hij al zien dat hij goed een kinderbrein in het lichaam van een volwassene kan spelen. Harold is dan wellicht geen kind, maar wel een grote man die zijn hele leven in een vredige fantasiewereld doorbracht. Een lief en kinderlijk personage, dat Levi met alle warmte speelt.
Daarnaast is de opzet niet geheel oninteressant. Hoe gaat een fictief personage zich redden in de echte wereld en wat gaat hij allemaal doen met dat magische krijtje? Helaas niet veel, blijkt al gauw. Hier begint de aftakeling en wordt duidelijk dat de schrijvers van dit verhaal over creativiteit zelf helaas behoorlijk ongeïnspireerd waren. Af en toe wordt het krijtje ingezet, maar magie van een goede familiefilm ontbreekt.
Het krijtje brengt ook de introductie van de slechterik. Harold leert een jochie kennen, wiens moeder sjans heeft bij een vervelende bibliothecaris met schrijfambities. Deze Gary is de enige die kennelijk bekend is met het boek waaruit Harold komt. Hij kent de kracht van het krijtje en wil het daarom in handen krijgen. Gary wordt gespeeld door Jermaine Clement, dus dat is in ieder geval een gegarandeerde lach.
Maar daar waar de schurk een duidelijk doel heeft, blijft dat vaag voor de hoofdpersoon. Bovendien bewandelt hij een oninteressant pad dat onduidelijke doel te bereiken. Met name de climax is daardoor diep treurig en gespeend van elk greintje creativiteit of een onderliggend thema. Wilden de makers hier überhaupt iets mee vertellen? Het is zeer begrijpelijk waarom deze film hier niet in de bioscoop is verschenen. Jonge kijkers kunnen hier zich misschien nog mee vermaken, maar voor hun ouders ernaast zal dat lastiger zijn. Harold and the Purple Crayon nodigt niet uit om de eigen fantasie te gebruiken.
Harold and the Purple Crayon is te zien bij Netflix.
