in Recensies
Update:
Soms wordt een glasvezelkabel op de bodem van de zee 'toevallig' geraakt door het anker van een Noors schip met volledig Russische bemanning. Werk aan de winkel! Niet alleen voor allerhande onderzeese robots en ander machinetuig, maar ook voor de mens. Compressieduikers zijn nog steeds onmisbaar voor herstel en onderhoud van allerlei materiële verbindingen ver onder het wateroppervlak. Het is een van de meest uitdagende beroepen die er zijn. Bij elke duik speel je met je leven.
Dat is de insteek van Last Breath. Het jaar is 2012 en van sabotageacties door onsympathieke naties is nog geen sprake, maar die leidingen onderhouden niet zichzelf. Een stuk pijp moet worden vervangen, dus vanuit Aberdeen vertrekt een schip met drie decompressiekamers aan boord. Elke tank herbergt een team duikers die in rotatiediensten werkzaamheden zullen verrichten op honderd meter diepte. Onze aandacht gaat uit naar team A, want daarin zitten Finn Cole, Woody Harrelson en Simu Liu.
Lang verhaal kort: het gaat natuurlijk helemaal mis daar in het diepe duister. Uitvaren midden in een razende storm was toch niet zo'n briljant idee. Last Breath laat zien hoe de duikers in de problemen komen en hoe de bemanning aan boord van het schip figuurlijk alle zeilen bij moet zetten om ieders ziel te redden. Het is een wonderlijk verhaal dat, sinds het zich twaalf jaar geleden daadwerkelijk afspeelde, al geknipt leek voor een dramatische verfilming.
Maar wacht eens, bestaat er niet al een film met de titel Last Breath? Inderdaad, zoals bij de openingstitels al bekend wordt gemaakt, is de speelfilm die nu in de bios draait gebaseerd op een documentaire met dezelfde titel. Alex Parkinson regisseerde beide films en is blijkbaar een fan van recycling. Wie de documentaire al heeft gezien, hoeft dus geen echte verrassingen te verwachten, maar dat maakt de kijkervaring niet minder intens.
Last Breath laat je de ijzige kou en het dreigende gevaar in de diepte van de wilde Noordzee vanuit je luie bioscoopstoel ervaren. Je zult meebewegen met de woeste stromingen en je krampachtig aan de armleuningen vastgrijpen. De visuele weergave van het drama onder water is uitstekend. Hetzelfde geldt voor de storm die boven de zee woedt en het moederschip heen en weer smijt. Dreigende geluiden en een bombastische soundtrack versterken de impact van de noodlottige gebeurtenissen.
Het scenario haalt alles uit de kast om de spanning op te voeren. De werkelijke, van zichzelf al zeer dramatische gebeurtenissen, zijn overduidelijk nog een stuk dikker aangezet. Reddingsacties op het scherpst van de snede, technische vindingrijkheid, heldenmoed en botsende emoties. Welke risico's zijn verantwoord om een mensenleven te redden? Last Breath laat zien hoe kapitein, stuurman, technici, duikcoördinator en duikers zelf hun beslissingen nemen onder grote druk.
Het koortsachtige overleg en het denkwerk om de situatie te redden doen denken aan films zoals Apollo 13 en Gravity. Wanneer hoofdpersonage Chris afscheid neemt voordat hij een maand de diepte ingaat, zegt hij tegen zijn aanstaande vrouw: "Het is net een ruimtereis, maar dan op de bodem van de zee." Zij vindt dat absoluut geen geruststellende gedachte, maar weet dat het duiken bij Chris in het bloed zit en houdt hem dus niet tegen voor weer een tocht naar het onbekende. Gelukkig maar, want anders hadden we deze onderhoudende film niet gehad.
De grootste makke van Last Breath is wel dat het verloop en de afloop tamelijk voorspelbaar zijn, ook als je nog niet bekend was met deze geschiedenis. De tijdstempels en zelfs het feit dat beroemde acteurs zoals Harrelson, Liu en Cole in deze productie te zien zijn, halen de scherpste randjes van de spanning af. Eigenlijk weet de kijker al vanaf het begin dat dit waargebeurde verhaal geen conclusie zoals Open Water zal krijgen. Last Breath is vooral enerverend en inspirerend bedoeld en slaagt daar prima in.
