Een van de charmes van Die Hard is dat het hoofdpersonage geen volmaakte, opgepompte actieheld is, maar een doorsnee vent die het in zijn eentje opneemt tegen de slechteriken. Althans, met wat fantasie, want Bruce Willis is bovengemiddeld gespierd en zijn personage heeft de nodige ervaring als politieman. In Novocaine is de held pas echt een kneus en blijft zijn gebrek aan training hem voortdurend parten spelen. Toch zit een klassiekerstatus er niet in.
Nate lijdt aan een zeldzame aandoening: op fysiek vlak voelt hij niks. Dus ook geen pijn, waardoor hij drastische maatregelen moet nemen om zich niet per ongeluk te bezeren en dood te bloeden voordat hij het in de gaten heeft. Hij kan zelfs sterven aan een blaasruptuur als hij te lang wacht met plassen. Hij leidt een beschermd leven als assistent-manager bij een bank. Dan wordt hij verliefd op Sherry, en uitgerekend zij wordt gegijzeld door een stelletje overvallers. Tijd voor Nate om zijn aandoening om te zetten in kracht.
Voor een komische actiefilm komt de boel langzaam op gang. Dat blijkt een reden te hebben, want het moet echt helder zijn waarom Nate doet wat hij doet. In woord en beeld brengt de film uitgebreid over hoe ontzettend gelimiteerd zijn levensgenot is, en hoe het hem raakt dat Sherry hem over grenzen heen helpt.
De politie faalt algauw in het redden van Sherry, waardoor Nate snel moet handelen en het heft in eigen handen neemt. De spectaculaire achtbaanrit die je zou verwachten, blijft echter uit. Wat rest is een reeks losse segmenten waarin Nate de overvallers steeds dichter op de huid zit en regelmatig het gevecht aangaat.
Het leuke is dat Nate consequent een antiheld blijft. Hij ontwikkelt geen spontane gevechtservaring en wordt niet op magische wijze ineens twee keer zo sterk. Acteur Jack Quaid (The Boys) speelt hem als een chronisch gedreven, maar onzeker en paniekerig figuur. Telkens volgt een moment waarop hij zich realiseert hoe hij zijn aandoening kan gebruiken om het gevecht te winnen.
Zo gaat het de eerste paar keer althans. Tot dan toe is het op een positieve manier toekijken hoe de lichamelijke gruwel in beeld wordt gebracht. Maar dan slaat het om naar pure martelporno. Vroeger was het tenminste nog indrukwekkend hoe realistisch de make-upafdeling de lichamelijke toetakeling nabootste, maar hier worden toch echt digitale nagels van Nates hand gerukt.
Het thema van het verleggen van je eigen grenzen om meer genot uit het leven te halen, is mooi. Maar het is ook het goedpraten van het recht in eigen handen nemen. Nates verliefdheid blijft begrijpelijk, maar die van Sherry niet helemaal. De lol begint in de tweede helft te wankelen, maar ook andere fundamenten brokkelen af.
Het einde, en dit is een milde spoiler, is zeker niets om over naar huis te schrijven: geen kleine tegenslagen die een goede afloop in de weg staan, maar vooral veel slechteriken die verslagen lijken, maar 'onverwacht' weer opstaan. De geloofwaardigheid gaat bovendien alle grenzen te buiten; pijn kunnen voelen is één ding, maar een lichaam kan maar zoveel klappen krijgen voordat het het bewustzijn (of leven) verliest.
Ondanks enkele pluspunten is dit niet de geslaagde komische actiefilm die hij had kunnen zijn, eerder een film voor fans van Saw en martelgenoten. Geen gevatte oneliners, geen memorabele momenten die tot parodie zullen inspireren. Een vervolg is niet ondenkbaar, maar dan liever meer humor en minder 'gore'.
