Als de wereldberoemde maestro Thibaut Desermeaux ontdekt dat hij geadopteerd is, staat hij voor een groot dilemma. Als leukemiepatiënt heeft hij een beenmergtransplantatie nodig, maar alleen een bloedverwante donor biedt reële kans op overleving. Als Thibaut zijn biologische broer Jimmy heeft opgespoord in het oude mijnstadje Walencourt, blijken ze een diepgaande liefde voor muziek te delen. De verschillen tussen de (levens van de) twee mannen zijn schrijnend. Thibaut dirigeert symfonieorkesten voor volle concertzalen, Jimmy speelt trombone in de dorpsfanfare, pardon, de harmonie.
Het uitgangspunt van En Fanfare steekt vernuftig in elkaar en vormt de basis voor een mooi verhaal over toenadering en conflict tussen onverwachte verwanten. De film raakt thema's zoals kansen en lotsbestemming, nature en nurture, en geluk en pech (en wat wat is).Thibaut wil de muzikale talenten van de laagopgeleide Jimmy verder ontwikkelen en doet dat met de beste intenties, maar ook hij kan de 'achterstand' van zijn jongere broeder niet in één klap ongedaan maken. En misschien hoeft dat ook wel niet.
Het verhaal van de twee broers is verweven met de sociale onrust in Walencourt. De fabriek waar de harmonieleden werken is gesloten, maar zij leggen zich daar niet bij neer en gaan de barricaden op. Dit maakt En Fanfare tot een sympathieke, subtiel maatschappijkritische, maar vooral erg menselijke film. Je sluit de fabrieksarbeiders al snel in je hart en dat geldt des te meer voor Thibaut en Jimmy, die stukje bij beetje een steeds diepere band opbouwen. Of zoals Thibaut zegt: "Ik wil weten waarom ik hier ben en hij daar; we hadden samen moeten zijn."
De verfijnde dirigent en de ongepolijste kantinekok zijn ieder op hun eigen manier innemende personages. De uitstekende vertolkingen van Benjamin Lavernhe en Pierre Lottin werden terecht beloond met César-nominaties. Hun muzikale vaardigheden (er werd flink gerepeteerd) komen erg overtuigend over en de emotionele reis die ze afleggen, wordt met de juiste toon en finesse verbeeld. En Fanfare is bovendien een opvallend komische film, met humor die voortkomt uit de karakters en hun onderlinge dynamiek, niet uit overdreven grappen en grollen.
Wanneer vroeg in de film een fanfarewedstrijd ter sprake komt en de dirigent van de Walencourtse harmonie wegvalt, lijkt het verhaal zich in voorspelbare richting te bewegen. Toch weet En Fanfare op de juiste momenten te verrassen en een eigenzinnige noot op papier te zetten. Het resultaat is een hartverwarmende en onderhoudende film met een prachtig slotstuk.
