In 2008 nam Lars Hammar afscheid van de middelbare school waar hij decennialang met veel liefde Frans had gegeven. Het pensioen lonkte. Lars keek met vertrouwen uit naar 'le troisieme age', maar toen kwamen de gezondheidsklachten en de leegte. Vijftien jaar later lijkt zijn geest gebroken. Hij zit daar maar in zijn Belgische leren stoel op sombere gedachten te broeden, apathisch en klagerig. Lars' vrouw zegt hem "we hebben nog tien jaar samen, minstens", maar hij kan de energie niet meer vinden.
Gelukkig is zijn zoon een gevierd Zweeds programmamaker/regisseur met energie genoeg. Filip besluit zijn vader mee te nemen op een nostalgietrip naar de Zuid-Franse badplaats waar ze altijd op vakantie gingen. Zijn redenering is: "Als ik hem niet probeer te activeren, dan leeft hij niet lang meer." Filip koopt eenzelfde oranje Renault 4 als het gezin vroeger had en met zestig kilometer per uur tuffen ze richting de Middellandse Zee. Vader Lars noemt het cynisch de laatste reis, maar zijn zoon antwoordt dat dat helemaal niet zo hoeft te zijn, "We zien wel."
De beste vriend van Filip, mede-regisseur van diverse televisieprogramma's, gaat ook mee. Terwijl Filip eigenlijk niet van de zijde van zijn immobiele vader wijkt, organiseert deze Fredrik allerlei bijzondere activiteiten om de oude man uit zijn apathie te wekken en zoveel mogelijk herinneringen boven te halen. Herinneringen die hem moeten doen inzien dat het leven nog steeds de moeite waard is. The Last Journey is een documentaire, maar veel gebeurtenissen zijn in scène gezet. De reacties, dialogen en interacties zijn echter volledig authentiek.
Het leidt tot ontroerende, komische en hoopgevende momenten, maar ook tot het besef dat je ijzer niet met handen kunt breken. Lars' geest komt tot leven, maar zijn lichaam kan niet altijd volgen. In een aangrijpende scène dwingt Filip zijn vader haast om zelf groente te snijden voor diens befaamde ratatouille ("de beste van Europa"), wat een duidelijk negatief effect heeft op de geestesgesteldheid van de bejaarde. Desondanks eindigt de film in majeur met een prachtig tafereel in Beaulieu-sur-Mer.
The Last Journey doet ons Nederlanders natuurlijk denken aan De Terugreis, Jelle de Jonges komische en aangrijpende Oscar-inzending die eveneens een nostalgische roadtrip naar Zuid-Europa liet zien. Het aspect van dementie speelt in The Last Journey geen rol - Lars is een behoorlijk krasse knar - maar beide films tonen de kracht van herinneringen en de liefde van naasten in de schemering van ons bestaan. Het is een kracht die wij te zijner tijd allemaal kunnen gebruiken, of onze kinderen nu filmmakers zijn of niet.
