In een klein dorpje in Pennsylvania heeft de gepensioneerde Milton een strakke routine: van de specifieke televisieprogramma's die hij volgt tot zijn wekelijkse bezoek aan de gemeenteraad. Als er plots (met veel bombarie) een UFO op het bloembed in zijn achtertuin landt, staat zijn hele wereld op zijn kop. Maar hij zet zich daar eigenlijk meteen overheen; het begin van een onovertuigend plot waarin consequenties niet bestaan. Zelfs deze sterrencast kan dit scenario niet redden.
Jules heeft in essentie twee centrale verhaallijnen: naast dat van het buitenaards wezen (en het mysterie daaromheen) wordt er ook veel tijd besteed aan de beginnende dementie van Milton. Samen met twee eveneens gepensioneerde handlangers waarborgt hij de veiligheid van buitenaards wezen Jules, die tegelijkertijd een perfecte therapeut lijkt te zijn. Oftewel een vehikel om ieders problemen op te projecteren.
Helaas komen beide verhaallijnen moeilijk tot stand, vanwege respectievelijk de sprakeloosheid van de alien Jules en de steevaste ontkenning van Milton over zijn mentale achteruitgang. Daarnaast ontwikkelen beiden zich volledig los van elkaar; de lengte van slechts negentig minuten geeft geen van beiden genoeg ruimte voor diepgang. Ondanks deze korte lengte voelt Jules toch traag aan. Grappen worden meerdere keren gerecycled en scènes nemen geruime tijd voor uitleg. Hoewel er tussendoor lichtpuntjes zijn (bijna allemaal te danken aan Harriet Sansom Harris), blijft hun draagkracht heel laag.
Helaas neemt Jules verder nergens risico's en lopen de makers er alle kantjes af: van het klungelige scenario, het extreem plastic-ogend decor tot de stereotiepe personages. De enorm getalenteerde cast lijkt er ondertussen weinig zin in te hebben om dit materiaal naar een ook maar acceptabel niveau te tillen.
Naast schipperen tussen de twee verhaallijnen blijft men tonaal ook zoekende. Het dramatische aspect van Miltons verergerende dementie wordt ondergraven door droogkomisch bedoelde dialoog (en ontelbare herhalingen van slechte one-liners), maar Jules wil grappig noch dramatisch worden. Ondertussen worden niet alleen de twee hoofdlijnen nauwelijks uitgewerkt, alle zijpaden naar bijvoorbeeld de kinderen van de ouderen, worden na een introductie meteen weer afgekapt. Of er wordt in ieder geval te weinig mee gedaan. En ondanks de pretentie tot ontwikkeling van hoofd- en bijfiguren keert iedereen aan het eind weer terug naar de status quo.
Alsof er niets gebeurd is met hen en er geen buitenaards wezen met veel kabaal in het dorpje neerstortte. Waar het gros van de bewoners in dit slaapstadje overigens niets van meekreeg. Menig kijker zal na afloop wensen dat die hetzelfde zou kunnen zeggen over het bestaan van Jules an sich.
Jules is te zien bij Netflix.
