Bijbelse verhalen. Het blijft een inspiratiebron voor veel filmmakers. Van het satirische Life of Brian tot het uiterst serieuze The Passion of the Christ, ze zijn er in alle vormen en maten. The Book of Clarence pikt overal een graantje van mee giet er een stijlvol sausje over. Is het een helse ervaring, of een goddelijke vertoning?
Clarence is een hosselaar in Jeruzalem in het jaar 33. Hij verkoopt en gebruikt drugs, en legt heel wat weddenschappen af. Maar bovenal is hij atheïst, ondanks dat zijn tweelingbroer Thomas een van de apostelen van Jezus is. Na een gokverlies is hij geld schuldig aan een notoir gangster. Clarence gaat met zijn beste vriend Elijah op zoek naar bescherming en geld. Stiekem wil hij daarmee tegelijk bewijzen dat hij iemand is om serieus te nemen in deze wereld.
Ongebruikelijke elementen zoals coffeeshops waar mensen high worden, geldlenende gangsters en grof taalgebruik geven dit Bijbelse verhaal een verrassend modern jasje. Het is een mix die bij tijden verfrissend werkt, mede door de bravoure van de cast, met Lakeith Sanfield voorop. Helaas is het vertelde verhaal niet erg sterk. Vooral het begin, waarin Clarence besluit om Messias te worden om zijn doelen te bereiken, is erg oppervlakkig. Latere pogingen tot diepgang missen dan weer de nodige impact, doordat de opbouw daarnaartoe te lang, te rommelig en vrij clichématig is.
Die clichés maken het verhaal uiteindelijk erg voorspelbaar. De rommeligheid doet daar niet aan af. Sommige omschakelingen van personages zijn te plotseling en te snel, zonder onderbouwing voor deze ontwikkeling. De verandering lijkt niet organisch te ontstaan, maar geforceerd om het verhaal voort te duwen. Hetzelfde voor een enorme omzwaai qua sfeer aan het eind van de film, die op geen enkele manier aansluit op het voorafgaande.
Dit alles ziet er wel mooi uit, met goed kleurgebruik en soms opvallende, inventieve shots. De humor waar het geheel mee gepresenteerd wordt is dan weer wisselvallig. Sommige grappen zijn echt doordacht, met een duidelijk maatschappelijk kritische sneer eronder. Veel andere momenten doen dan juist weer denken aan films als Scary Movie in hun flauwheid en eentonig karakter. Zo voelt The Book of Clarence soms erg fris en hedendaags en soms eindeloos achterhaald.
Deze mengelmoes is typerend voor dat wat de film als geheel parten speelt: een overvolle mix van verschillende thema's, tonen en genres, die nooit echt een in elkaar overvloeiend of inhoudelijk consistent geheel wordt. The Book of Clarence begint als komedie, verandert dan in een actiefilm en moet uiteindelijk een tragedie worden. Maar het is net allemaal wat teveel. Daardoor gaat The Book of Clarence niet naar de hemel of de hel, maar blijft haken in het vagevuur.
The Book of Clarence is te zien bij Netflix.
