in Recensies
Update:
Komiek Dana Carvey maakte ooit een scherpe parodie op het schrijven van songteksten: door een onzinnige zin eindeloos te herhalen, wordt een diepere betekenis geïmpliceerd. Muzieklegende Bob Dylan staat bekend om zijn gelaagde teksten, maar ook hij maakt zich soms schuldig aan deze herhalingstechniek als we A Complete Unknown moeten geloven. Toch laat de film op treffende wijze zien dat zijn werk dit soort trucjes overstijgt.
Een onbekende jonge muzikant, die zichzelf Bob Dylan noemt, bezoekt zijn idool in het ziekenhuis om een lied voor hem te zingen. Dat maakt indruk, en hij wordt onder de vleugels genomen om te groeien als folkartiest. Dat lukt, maar Dylan ontdekt al snel dat hij zich niet in een hokje wil laten plaatsen. Hij leert ook hoe lastig het is om daaraan te ontsnappen als het publiek hem al als folkzanger heeft omarmd.
Veel biografische films idealiseren hun onderwerp en hebben een blinde vlek voor nare karaktertrekjes. Regisseur James Mangold is gelukkig niet bang om ook de schaduwkanten van Dylan te belichten. Net zoals hij in Walk the Line Johnny Cash niet spaarde en hem verantwoordelijk hield voor zijn destructieve keuzes, schetst hij hier een evenwichtig beeld van Dylan: een briljant songwriter, maar ook een egocentrisch en ongrijpbaar figuur.
De vraag bij elke biografische film is of deze ook boeiend is voor kijkers zonder affiniteit met het onderwerp. In het geval van A Complete Unknown is het antwoord een volmondig ja. Het verhaal is pakkend (en beslaat gelukkig slechts een klein deel van zijn leven), het acteerwerk is sterk (de acteurs zingen én bespelen zelf hun instrument) en het geheel is kundig in beeld gebracht, op wat minder geslaagde computergegenereerde achtergronden van New York na.
De onconventionele opbouw zorgt voor een interessante dynamiek. In plaats van de gebruikelijke opmars naar roem gevolgd door de onvermijdelijke val, belicht de film Dylans groei en maakt vervolgens een sprong in de tijd waarin hij al een gevestigde artiest is. Deze aanpak voorkomt voorspelbaarheid en houdt het tempo hoog.
Bob Dylans karakter is net zo wispelturig als zijn carrière. Het ene moment is hij een gevoelige artiest op zoek naar liefde die maatschappelijke thema's perfect in zijn teksten vangt, het andere moment is hij een egocentrische hork. A Complete Unknown is echter geen getrouwe vertelling. De tijdlijn is aangepast voor het ritme van het verhaal, sommige gebeurtenissen zijn verdraaid en privégesprekken zijn volledig gefictionaliseerd.
Net zoals Bohemian Rhapsody veroorlooft de film zich veel creatieve vrijheid (dat mag als fictiefilm) en eindigt hij met een live optreden. Minder iconisch en bekend dan Queens concert, maar met een diepere laag: moet Dylan geven waar het publiek om vraagt, of trouw blijven aan zichzelf? Net zoals Whiplash vragen opwierp over de ethiek van muzikale perfectie, stelt A Complete Unknown een prikkelende vraag: heeft het publiek recht op een artiest zoals zij hem willen, of heeft een artiest het recht om zichzelf steeds opnieuw uit te vinden?
De film fascineert van begin tot eind. Hij toont niet alleen waarom Bob Dylans muziek belangrijk was, maar geeft ook een boeiende blik op de complexiteit van de man zelf. Zijn liedjes zijn een kwestie van smaak, maar de film zal niemand vervelen.
