Mia's meubelatelier is de windmolen (en aangebouwde schuur) die haar overgrootvader zelf heeft gebouwd - want hij kwam uit Nederland. Op een ochtend kort voor kerst vertelt haar oma dat ze wegens geldproblemen de windmolen gaat verkopen aan een bedrijf dat er een hotel van wil maken. De makelaar die als tussenpersoon fungeert blijkt Mia's ex te zijn, die haar jaren geleden in de steek heeft gelaten. Tot overmaat van ramp willen ze de molen slopen.
Hoe de schrijver er dan ook toe kwam om Nederland te betrekken in zijn verhaal, duidelijk is dat hij al zijn onderzoek deed op internet en vrede had met de eerste resultaten die bovenaan stonden. Dat deze film geen flauw benul bevat van de Nederlandse cultuur is letterlijk in de eerste seconde al duidelijk wanneer de melodie van 'Daar wordt aan de deur geklopt' klinkt. Santa Claus is dan wel een verbastering van Sinterklaas, de kerstviering staat toch echt niet gelijk aan onze Sinterklaasviering.
Mia's oma noemt ze 'oma', maar de vrouw spreekt puur Amerikaans. Er is wel een andere dorpsbewoner die Herb heet die met een raar accent spreekt, die wordt gespeeld door een Amerikaanse acteur die dacht dat dit kan doorgaan voor Nederlands. Er komen poffertjes voorbij die op internet 'minipannenkoeken' worden genoemd, waardoor het dus XXL-poffertjes zijn geworden. En die molen, die is uit een goedkope computer komen rollen.
De naam van de molen is 'Zefier', zo'n woord dat een Amerikaan krijgt wanneer die 'zacht briesje' door Google Translate haalt (in de veronderstelling dat windmolens wind creëren). Er valt als Nederlander heel wat te lachen om het 'Nederlandse' in Christmas on Windmill Way. Maar op dat na valt er geen enkele lol te beleven.
Chad Michael Murray is in de rol van ex Brad is wellicht enige bekende naam, maar de hoofdrol is voor Christa Taylor Brown. Haar naam is voor de meesten nietszeggend, en dat is toepasselijk voor haar acteertalent. Haast uitdrukkingsloos hijgt ze zich door haar dialoog en geeft haar tegenspeler niets om mee te werken. Deze dame houdt ook angstvallig haar geboortedatum geheim, maar waarschijnlijk was ze niet ouder dan 29 tijdens de opnames.
Dat betekent dus dat ze onmogelijk tegelijkertijd met Brad op de middelbare school zat, aangeizen Murray al in de veertig is. Er zitten wel meer kromme dingen in dit verhaal. Brad is blijkbaar de beste vriend van de echtgenoot van Mia's beste vriendin. Die woont in dat dorpje en Brad heeft zich al jaren niet laten zien. En Mia heeft tot nu toe nooit geweten dat deze Brad, met wie haar man dus een vriendschap heeft via videochat, dezelfde Brad is als Mia's ex.
Het meest bizarre is dat Mia's man een herberg runt in dit dorpje. En dat Brad gaat regelen dat een bedrijf een hotel kan openen. Wie heeft er vijanden nodig met zulke vrienden? De verkoop van de molen betekent tevens dat Mia en haar beste vriendin zonder werk komen te zitten. Zelfs voor goedkope kerstmeuk als dit is dat alles ongeloofwaardig. Of het is de bedoeling dat Brad een van de grootste eikels ooit is.
Het verloop van het verhaal is dodelijk saai. De film telt nul scènes waarin ook maar iets interessants gebeurt. De algehele kwaliteit van alle technische aspecten zijn die van een praktisch budgetloze televisiefilm. Zelfs de kerstdecoratie is oersaai: op elke set recyclen ze dezelfde guirlandes, geen raamkozijn is veilig.
Zelfs binnen dit subgenre, de Amerikaanse televisiekerstfilm die voor een laag budget in Canada gedraaid werd, is dit zwaar ondermaats. En dan is het ook nog eens een productie voor de omroep die Great American heet. De directie hiervan verstaat onder 'great' dat iedereen uitsluitend blank en hetero is, hard werkt en niet zeurt en gewoon verder zoveel mogelijk huisje-boompje-beestje leeft.
Een foute kerstfilm kan best aardig zijn. Christmas on Windmill Way is geen kerststol, ook geen oliebol en zeker geen poffertje; dit is een droog beschuitje dat over datum is, dat je krijgt voorgeschoteld op een moment dat je even geen trek hebt. Nee, dank je.
Christmas on Windmill Way is te zien bij Christmas on Windmill Way.
