De laatste jaren zijn films over (de gebreken van) rijke mensen erg populair. Films zoals Parasite, Knives Out, Triangle of Sadness en De Tatta's, hebben aan deze trend bijgedragen. Dergelijke producties trekken nu eenmaal publiek, dus het is geen verrassing dat Nederland daarop inspeelt. Met zulk opportunisme zou je overhaaste en afgeraffelde rotzooi verwachten, maar talent komt vaak uit onverwachte hoek.
Het jonge koppel Rico en Samantha leeft in armoede. Sam blijft thuis om voor de baby te zorgen, terwijl Rico de kost verdient als personal trainer. Daar is hij perfect voor; hij heeft het lichaam én het charisma. Op een dag komt hij thuis terwijl Sam naar de loterijtrekking van honderd miljoen zit te kijken. En verdomd, die winnen ze gewoon! De nieuwbakken miljonairs beloven elkaar plechtig om, ondanks hun rijkdom, niet te veranderen.
We springen naar twaalf jaar later, en wat een verrassing: ze leven als koningen in Frankrijk. Rico heeft zijn sportieve figuur ingeruild voor een hangbuik, Samantha heeft meer plastic in zich dan een McDonald's-speeltje en hun zoon is een verwend nest. In hun keizerlijke villa hebben ze struisvogels, geiten, violisten op de wc en talloze andere extravagante dingen waar ze hun geld aan hebben uitgegeven.
Maar hoeveel het ook is, ook honderd miljoen kan opraken en Rico komt onder financieel beheer te staan van niemand minder dan zijn buurman Maurice. En die twee kunnen elkaar niet uitstaan; Maurice vindt Rico een exhibitionistische eikel en Rico vindt Maurice een saaie zak.
Maurice zet Rico onder druk om Samantha te vertellen dat ze failliet zijn, maar dat blijkt nogal lastig. Rico wil haar niet kwetsen, maar de bom barst echt als blijkt dat ze zwanger is! En omdat ze zich zo heeft laten verbouwen, is er sprake van een risicozwangerschap en mag ze niet worden blootgesteld aan stress, zoals geldzorgen.
Wat volgt is een voorspelbare lachfilm vol gerecyclede grappen uit eerdere media. Wie een goed geheugen heeft herkent bepaalde humor uit oudere reclames, films of series. Met die grappen zelf is niet veel mis, maar er zit bar weinig creativiteit in de uitwerking van de belachelijke leefstijl van Rico.
Toch is De Jackpot niet zo slecht als hij lijkt. Dat is vooral te danken aan het grote talent van Sinan Eroglu, die de afgelopen jaren zichzelf heeft bewezen als een van de grote (komische) talenten in de Nederlandse filmindustrie. Hoewel zijn films ondermaats waren, was hij zelf vaak een lichtpuntje. Dat geldt ook deze keer. Als hoofdrolspeler vergroot hij de amusementswaarde aanzienlijk.
Het is jammer dat Eroglu geen betere scripts krijgt, want heeft hij zeker de potentie om internationaal door te breken. Nu wordt hij gedwongen om flauwe, onoriginele grappen te maken. Dat doet hij goed, maar de humor zelf wordt er niet beter van.
Verder is deze film precies wat je zou verwachten van een Nederlandse mainstreamproductie; technisch competent gemaakt, maar weinig creatief met een zeer matig tot belabberd script. Als één acteur boven de rest uitsteekt, zegt dat genoeg. Helaas gebeurt dat af en toe.
