Daniel Roher maakte twee jaar geleden indruk met de onthullende documentaire Navalny, een film die zo mogelijk nog meer impact heeft gekregen door de vroegtijdige dood van de Russische oppositieleider. Dit jaar laat Roher ons meeleven en meereizen binnen een heel andere demografisch segment. Geen politiek kopstuk staat centraal, maar een 'gewoon' gezin uit Montreal dat met een ongewone ziekte te maken kreeg. Liefst drie van de vier kinderen lijden aan Retinus pigmentosa, een progressieve, erfelijke aandoening die het netvlies aantast. Zoals de vijfjarige Colin zegt: "Nu is mijn gezichtsveld zo groot als de planeet, maar dadelijk is het alsof ik door een rietje kijk."
Het gezin Pelletier zal zich moeten voorbereiden op de toekomst. Moeder Édith vertelt dat ze van een hectisch gezin met soms weinig verbinding naar een nieuwe realiteit gingen. De hectiek blijft natuurlijk, maar de medische feiten deden hen beslissen het roer (voor even) volledig om te gooien. Om het visuele geheugen van de kinderen zo sterk mogelijk te maken, gaan ze op wereldreis. De financiële flexibiliteit wordt geboden door de aandelen van vader Sébastien en zo reizen ze met tweehonderd dollar per dag het avontuur tegemoet.
De nachttrein in Botswana, een ijsje eten in Turkije en paardrijden in Mongolië zijn nog maar het begin. Alles wat de kinderen op hun globetrotter-bucketlist hebben staan wordt afgevinkt. Roher en mederegisseur Edmund Stenson reisden mee en maakten deze positieve film, die wel wat overbodig aanvoelt. Want eigenlijk is Blink niet meer dan een verzameling vakantiefilmpjes met af en toe een stukje interview en reflectie op de situatie waarin het gezin zich bevindt. En tsja, iedereen die wel eens de vakantievideo van een ander heeft moeten kijken (wie niet?) weet dat dat uiteindelijk niet zo heel boeiend is als je er zelf niet bij was.
De kapstok van het verhaal en de reden van de reis is natuurlijk de ziekte van de kinderen. De medische kant hiervan speelt in de documentaire echter niet zo'n grote rol. We zien de kids oefenen met een blindengeleidehond (een van hen vraagt zich af of je ook een kat kunt krijgen) en er komt mondjesmaat wat uitleg over hoe de aandoening zich zal ontwikkelen. Belangrijker zijn echter de reflecties op de belevingswereld en de sociale ontwikkeling van de kinderen.
Édith en Sébastien weten hun gedachten en gevoelens goed te verwoorden. Natuurlijk hebben zij zorg voor de toekomst, maar met de maatschappelijke en culturele bagage die hun kinderen op reis meekrijgen zien ze deze toch met vertrouwen tegemoet. Het accepteren van de situatie is het enige wat je kunt doen, zo wordt hen tijdens de reis ook door plaatselijke bewoners op het hart gedrukt. Het is een les waar iedereen soms wat aan heeft, ziekte of niet. Het gezin Pelletier boog hun levenswijze om onder druk van de omstandigheden, maar waarom zou een dergelijke besluit niet voor iedereen zijn weggelegd?
Vrijwel elk kind is natuurlijk gebaat bij de ervaringen opgedaan op een wereldreis, die hem of haar de rest van hun leven (visueel) bij zullen blijven. Financieel is dat echter maar voor een fractie van de ouders (je moet zelf ook nog even vrij nemen) weggelegd. De Pelletiers reizen redelijk low-budget, maar hun situatie voelt toch wel als een erg bevoorrechte. De ouders zijn ook wel een tikkie zelfingenomen en de lessen die zij onderweg opdoen zijn eigenlijk open deuren. Prima, want elk mens moet daar op zijn eigen pad zelf doorheen stappen, maar de vraag beklijft toch waarom dit op televisie moet.
Blink is te zien bij Disney+.
