Het blijft apart als een film met een uitgangspunt dat onmogelijk niet geweldig kan uitpakken, alsnog dik tegenvalt. Helaas is dit geen zeldzaam verschijnsel, en lijkt vaker voor te komen in komedies. Dat is ook het geval met Dear Santa, nota bene de nieuwste film van de gebroeders Farrelly, die het genre onder de knie zouden moeten hebben. Geen slechte film, maar niet waar je op hoopt.
Liam is een sympathieke lieverd - en daarmee dus geen lid van de populaire kliek op school - die deze kerst zit opgescheept met ruziënde ouders. Ook al heeft hij zijn twijfels over het bestaan van de kerstman, hij schrijft hem toch een brief met daarin zijn kerstwens. Liam is echter dyslectisch, waardoor de brief niet gaat naar Santa, maar Satan. De duivel krijgt nooit een brief van kinderen, dus hij verschijnt aan Liam en geeft hem drie wensen. Het prijskaartje dat daar aan vastzit, houdt hij nog even geheim.
Een geweldig uitgangspunt vol potentie. En dan wordt die duivel ook nog eens gespeeld door de immer energieke Jack Black, en zijn regie en script in handen van de broers achter klassiekers als There's Something About Mary en Kingpin. Dus zodra de film start is het afwachten tot het lachen, gieren, brullen wordt.
En dat blijft wachten, en wachten, en wachten... Jonge hoofdrolspeler Robert Timothy Smith speelt het goed (en lijkt haast wat tips te hebben gekregen van Jack Black, gezien enkele maniertjes). Zijn beste maatje Gibby wordt ook gespeeld door een knul met genoeg talent. Jack Black duikt al gauw op en heeft er zin in. Maar er zijn simpelweg geen grappige situaties bedacht.
De duivel die een goedzak probeert te manipuleren is vruchtbare grond voor komedie, maar het lijkt alsof de zaadjes elders zijn geplant. Sowieso is het voor een Farrelly-film aan de brave kant. Pas ergens halverwege komt er een moment dat echt raakt, wanneer Liam naar een concert van Post Malone gaat. Hartverwarmend en goed voor een glimlach, maar niet bepaald hilarisch.
Ook rond dat punt worden er eindelijk af en toe wat opmerkingen gemaakt waar hardop om gelachen kan worden ("I'm Liam's friend Gibby, the one who likes football and has cancer"), maar in te lage frequentie om de lach erin te houden. Het scenario is de enige schuldige hierin, en met zo'n leuke en welwillende cast is het zonde dat er niet meer tijd is gestopt in het bedenken van betere scènes om Liam en de duivel in te plaatsen.
Dear Santa is van begin tot einde een mild vermakelijke film. Hij slaagt er ook niet in om de kerstsfeer op te roepen, mede dankzij de zonnige locatie. Ergens is het subplot sterker dan het hoofdplot: Liams ruziënde ouders leren dat hun zoontje contact heeft met de duivel, en terwijl ze zich daar druk om gaan maken en op onderzoek uitgaan groeien ze weer tot elkaar. Hierin zit ook nog een kleine rol voor Keegan-Michael Key, die ditmaal nogal flauw is.
Er zit ook nog een wending in met een acteur bekend uit eerdere Farrelly-films, die wel best lollig bedacht is. Daartegenover staat dan weer dat Liams gezin een pijnlijk geheim verbergt. Misschien iets té dramatisch voor een komische familiefilm, en de afronding ervan is eigenlijk oneerlijk (en zal terecht in het verkeerde keelgat schieten bij gezinnen die toevallig zelf zoiets hebben meegemaakt).
Dear Santa is de eerste film die de Farrelly's sinds lange tijd samen maakten, nadat Peter solo een aantal films maakte (inclusief het Oscarwinnende Green Book en Bobby dat ook eenmaal deed ([i]Champions[i], hier nooit verschenen). Hopelijk zijn ze niet vergeten dat ze altijd op hun best waren wanneer ze platte doch legendarische momenten hadden bedacht. Hopelijk vinden ze hun draai weer.
Dear Santa is te zien bij SkyShowtime.
