'Diamant Brut': vast ironisch bedoeld
Recensie

'Diamant Brut': vast ironisch bedoeld (2024)

Het is niet duidelijk wat dit kleine Franse drama over een Rosetta met opgespoten lippen en implantaten wil vertellen.

in Recensies
Leestijd: 2 min 46 sec
Regie: Agathe Riedinger | Scenario: Agathe Riedinger | Cast: Malou Khebizi (Liane), Idir Azougli (Dino), Andréa Bescond (Sabine), Ashley Romano (Alicia), Alexis Manenti (Nathan), e.a.| Speelduur: 103 minuten | Jaar: 2024

Veel cineasten debuteren met een lange versie van hun bejubelde kortfilm. Française Agathe Riedinger vormt hierop geen uitzondering. In 2018 maakte ze J'Attends Jupiter, zes jaar later volgt de langspeelversie die in première ging op het filmfestival van Cannes. Zoals vaak het geval is bij dergelijke uitbreidingen, blijkt het onderwerp net iets te beperkt voor een speelduur van meer dan honderd minuten.

Riedingers eerste langspeler is een Rosetta-achtig portret van negentienjarige Liane, een meisje met opgespoten lippen en implantaten dat vastbesloten is beroemd te worden. Als toeschouwer weet je heel goed dat ze geen enkele kans maakt. Liane ziet eruit als een sekswerkster uit een achtergestelde buurt, maar in haar hoofd is geen weg terug. Ze zal bekend worden, en haar roem zal langer duren dan vijftien minuten. Haar belangrijkste instrument is sociale media, waar ze regelmatig haar video's uploadt.

Haar sociale achtergrond vertelt waarom Liane doet wat ze doet. Ze woont met haar moeder en zusje in Fréjus, in de buurt van Nice. Het gezin heeft het niet breed en alles wat Liane wil, steelt ze. De veranderingen die ze haar lichaam heeft aangedaan, zijn door een gebrek aan geld van een zeer amateuristisch niveau. Haar veel te hoge hakken beplakt ze met nepdiamanten. Dit alles is het gevolg van haar geloof in de TikTok-cultuur die ze aanbidt. Iets anders heeft ze immers niet.

Haar fysieke en psychische pijn deelt ze met een zekere vanzelfsprekendheid op haar Instagram-feed, waarbij ze zich presenteert als een presentatrice van halfbakken commercials. Om beroemd te zijn moet je immers gezien worden. Een influencer worden is een stap in de goede richting. Haar uiterlijk fungeert als een manier om zich te onderscheiden van de rest van de wereld en een identiteit te creëren. Maar ze lijdt voor honderd procent aan tunnelvisie.

Haar grote droom lijkt plots werkelijkheid te worden wanneer de producent van een realityshow haar benadert. Die was onder de indruk van haar posts en Liane denkt nu dat ze kans maakt op een plek in Miracle Island, een realityshow waarin kandidaten op een eiland met elkaar overhoop liggen. De kijker ziet meteen de bui hangen, want je weet dat de makers van zulke shows enkel uit zijn op het uitbuiten van naïeve mensen. En wanneer ze die niet nodig hebben, schepen ze die af met telefoonstilte.

Agathe Riedinger heeft het portret van de naïeve ziel in haar kortfilm eerder langer dan complexer gemaakt. Veel voegt ze er niet aan toe, behalve dan een interessantere hoofdactrice. Het einde verrast enigszins door de verandering van toon, maar het hangt af van je eigen interpretatie of je het slot als optimistisch interpreteert of juist als voorbode van een catastrofe.

Na afloop blijft het gevoel bestaan dat je een verdienstelijk debuut hebt gezien, maar geen bijzonder origineel werk. Bovendien heeft Riedinger geen opvallende sociale boodschap te verkondigen en, afgezien van de acteursregie, geen cinematografische hoogtepunten te bieden. Wat wilde ze dan eigenlijk vertellen? Dat je begrip moet opbrengen voor meisjes zoals Liane? Of dat je hen toch niet kan beschermen omdat ze vastzitten in hun tunnelvisie? Zeker door het einde blijft de inhoud aan de magere kant.