in Recensies
Update:
In 2022 verscheen Amor de Madre op Netflix. Hoewel het een Spaanse film is, verscheen deze in ieder land. Internationaal was er echter weinig aandacht voor. Toch leek het iemand een goed idee om slechts drie jaar later de film nogmaals te maken, maar dan in het Frans. Wat is er aan de hand? Sloeg de film in Spanje zelf zo aan dat het duizenden nieuwe abonnees opleverde, en hoopt Netflix op hetzelfde effect in Frankrijk? Het is niet eens een goede film!
Lucas wordt vlak voor het jawoord gedumpt aan het altaar. Ondanks dat hij niet getrouwd is krijgt hij zijn geld niet terug voor de geboekte huwelijksreis. Omdat zijn vader zegt dat zijn moeder dolblij zou zijn met de vakantie (omdat zij nooit een huwelijksreis heeft gehad), besluit Lucas om toch te gaan, maar dan met haar als reispartner. Door een misverstand krijgen ze ineens een enorme upgrade, en moeten ze doen alsof ze een stel zijn tijdens hun hele verblijf.
Dat is nogal een geforceerde premisse, en de uitvoering is dat ook. Lucas' moeder Lily doet het er praktisch om. Zelfs voor een overheersende moeder is het eigenlijk toch helemaal niet leuk om te moeten doen alsof je getrouwd bent met je zoon tijdens een vakantie in een tropisch paradijs? Maar eigenlijk valt die opzet nog mee, vergeleken met alles wat daarop volgt.
Er wordt verzonnen dat het drinkwater op Mauritius onveilig is, puur om even later een zeer uitgerekte grap rondom diarree te kunnen maken. Er wordt verzonnen dat giftige bloedzuigers bestaan (en dat een professionele gids toeristen daaraan blootstelt) om dat clichématig moment te laten komen, waarin de hoofdrolspeler zich omdraait en ermee bedekt is - inclusief eentje op zijn piemel, want wat is er grappiger dan dat? Natuurlijk worden ze door de politie opgepakt omdat de wietdealer net langsloopt, en gaat Lucas stoned de agent knuffelen. Hilarisch!
Naast flauw zijn de situaties soms ook raar en amateuristisch. Lucas en Lily krijgen een superluxe villa met privépersoneel, zoals een kok, maar dat personeel komt verder nooit in beeld. Het resort laat stelletjes wedstrijden doen. Terwijl zij daarmee bezig zijn, staan er verderop ingehuurde dansers hun ding te doen. Maar niemand kijkt daarnaar. De hotelmanager, met zichtbaar plezier gespeeld door Rossy de Palma, is ongeloofwaardig opdringerig.
De boodschap is ook drie keer niks: de soms vervelende, vermoeiende en opdringerige Lily wordt gepresenteerd als het slachtoffer. Ondanks dat zij haar zoon enorm overbeschermd heeft opgevoed, klaagt ze dat haar zoon te afhankelijk en saai is geworden, terwijl hij haar niet genoeg respect toont.
Het subplot over Lucas die zijn ex jaloers probeert te maken, wordt uiteindelijk gewoon vergeten.
Naast het enthousiaste spel van De Palma zijn er maar twee punten die de aandacht erbij houden: de adembenemende schoonheid van Mauritius (waar echt gefilmd is) en de hoop dat er toch iets grappigs gaat komen. Zo mooi als dat land is, zo ijdel is die hoop.
Misschien was er een Franse filmmaker, die met een vlotte babbel Netflix overtuigde dat een Franse versie een goed plan was. Maar als dit idee vanuit Netflix zelf kwam, dan is het een raadsel waarom. Een middelmatige Spaanse film gebruiken om een slechte Franse remake van te maken. Daar zitten ze zelfs in Frankrijk niet op te wachten, laat staan de rest van de wereld.
Lune de Miel avec Ma Mère is te zien bij Netflix.
