Het verbeelden van sociaal isolement is geen eenvoudige opgave. Zo'n ervaring is uiterst persoonlijk en roept bij iedereen een ander beeld op. De grootste uitdaging bij dit soort verhalen is om het herkenbaar te maken zonder de hoofdpersoon 'zielig' te laten lijken. Hoewel September Says wat ruwe kantjes heeft, portretteert hij prachtig het gevoel van afkeuring waarmee autistische tieners vaak te maken krijgen.
July is verlegen en daardoor een makkelijk doelwit voor pestkoppen, terwijl zus September niet op haar mondje is gevallen. Zonder zich veel aan te trekken van wat anderen vinden, neemt September het op voor zichzelf en haar kwetsbare zusje. Door haar hardhandige optreden wordt ze geregeld geschorst. Toch weten de pestkoppen July te pakken op een plek waarop September niet constant zicht heeft; hun gedeelde mobiele telefoon.
De pesters doen zich voor als een jongen die July leuk vindt en lokken haar uit. Na een incident gaan de meiden met hun alleenstaande moeder op vakantie naar het huis van hun overleden oma. In die nieuwe omgeving lopen de spanningen binnen het gezin en tussen de zusjes verder op.
Het acteerwerk van de drie actrices is ijzersterk, maar hun interacties voelen vaak wat vreemd en onnatuurlijk aan. September Says bevat excentrieke personages, maar zelfs binnen dat kader komen ze kunstmatig over. Iedereen reageert nét niet natuurlijk op de situatie. Het draagt bij aan het gevoel van vervreemding, maar maakt het ook moeilijker om je te verplaatsen in de belevingswereld van de personages.
Toch tillen Mia Tharia en Pascale Kann de film naar een hoger niveau. Hun persoonlijkheden zijn compleet verschillend, maar het is volstrekt geloofwaardig dat ze tweelingzussen zijn. De chemie tussen de twee jonge, onervaren actrices is opvallend natuurlijk en toont het regietalent van Ariane Labed. Met haar achtergrond als acteur weet ze hoe ze haar cast moet aansturen.
De vreemdheid van September Says blijkt uiteindelijk allesbehalve willekeurig. Tegen het einde valt alles overtuigend op zijn plek. Het is dan ook het beste om met zo min mogelijk voorkennis de film te bekijken, dan komen de verrassingen het best tot hun recht. Filmtechnisch springt de film niet in het oog, maar het sterke verhaal en het knappe acteerwerk maken dat ruimschoots goed.
