Lange tijd betekende homoseksueel zijn in de Verenigde Staten het opgeven van een potentiële kinderwens. Pas in 2016 werd het legaal voor homokoppels om een kind te adopteren. Het was een mijlpaal in de strijd om gelijke rechten. Het bracht ze niet alleen meer maatschappelijk erkenning, maar ook dezelfde alledaagse zorgen als ieder ander gezin.
Thomas en Oscar zijn al jaren gelukkig getrouwd. Thomas is een professionele fotograaf die op jonge leeftijd zijn ouders verloor, Oscar een voormalig kindster die een comeback probeert te maken in de tv-wereld. Hun leven krijgt een positieve wending als ze zich aanmelden als pleegouders en de tijdelijke zorg op zich nemen voor Arthur.
Maar het geluk is van korte duur. Wanneer Arthurs moeder weer voor hem kan zorgen, moeten Oscar en Thomas hun geliefde pleegkind met pijn in het hart weer afstaan. Vooral Thomas valt dit zwaar. Hoewel hij aanvankelijk geen vader wilde worden, kan hij Arthur niet loslaten.
Deze eerste ervaring met vaderschap laat Thomas niet meer los. Steeds sterker groeit de wens om zelf vader te worden. Oscar, die net een belangrijke carrièrekans krijgt, staat daar minder voor open. De kloof tussen hun wensen en verlangens wordt steeds groter, helemaal omdat zijn beste vriendin ook bezig is met moeder worden.
Het is verfrissend om te zien dat Thomas' seksuele geaardheid secundair is aan het conflict. Veel queerfilms draaien om seksuele identiteit, afwijzing en coming-out-problematiek. Deze onderwerpen zijn uitermate belangrijk en moeten blijven worden verteld, maar er zijn ook mensen die deze worsteling al achter zich hebben gelaten en zich in andere problemen herkennen, zoals een kinderwens.
Het relationele conflict is vrij traditioneel: de een wil een kind, de ander (nog) niet. Het verhaal had net zo goed over een heterokoppel kunnen gaan. Toch brengt het homoseksuele perspectief extra lagen aan rondom thema's zoals mannelijkheid, vaderschap en queerness.
Regisseur Andy Vallentine en scenarist Danny Vallentine zijn in het echt getrouwd en baseerden het verhaal deels op hun eigen relatie. De film is duidelijk een persoonlijk project, maar niet altijd in positieve zin. De personages zijn opvallend stereotiep, vooral Thomas vinkt wel heel veel af van de klassieke 'homochecklist': Regina Spektor als favoriete artiest en een specifieke manier van praten, kleding en omgang. Dankzij het innemende acteerwerk van Nico Tortorella heeft het nog iets charmants, maar de overdreven stereotypering is ook irritant.
De film is zichtbaar met een beperkt budget gemaakt. De filmtechnieken zijn goedkoop en weinig creatief: veel simpele 'shot-reverse-shot'-dialogen en overdreven sentimentele muziek. The Mattachine Family is een schoolvoorbeeld van brave, voorspelbare cinema.
Dat wil niet zeggen dat hij passieloos is. Het echtpaar Vallentine wil overduidelijk iets vertellen en neemt de acteurs en het publiek liefdevol mee in hun belangrijke boodschap. The Mattachine Family is ruw, simpel en zit vol tekortkomingen, maar heeft wel passie en een kloppend hart. Dat is altijd beter dan een technisch competente film zonder ziel.
