Wie meent dat boksen een mannensport is, moet eens aankloppen bij Claressa Shields. De inmiddels dertigjarige Amerikaanse was in 2012 nog maar zeventien toen ze de eerste van twee Olympische gouden plakken opstreek. Dit energieke biografische drama veegt alle vooroordelen en obstakels die daarbij op haar pad kwamen, vakkundig uit de weg, maar verrast nergens..
In de openingsscène van dit motiverende drama glijdt een drone over de hardlooproute van een vastberaden droomster. Dag na dag spoedt de piepjonge Claressa Shields zich naar een nabijgelegen sportschool, waar ze zonder omhaal te horen krijgt dat de trainer geen meisjes traint. Tot het meisje nog maar eens haar hoofdbescherming aantrekt en de pupillenhoeder haar toch maar een kans geeft. De rest is Olympische geschiedenis.
The Fire Inside doet sterk denken aan het recente Unstoppable, over een zwarte jongen die ondanks een handicap weet uit te groeien tot worstelkampioen. Beide films verbeelden hoe hun hoofdpersoon opperste motivatie moet bovenhalen om af te rekenen met vooroordelen en een praktische achterstand. Bij Claressa bestaat die uit het feit dat niet iedereen in de sportwereld zit te wachten op vrouwelijke boksers ("mensen willen beachvolleybal zien, vrouwen op het zand in een sportbroekje en bikini", stelt een PR-dame die zich over haar ontfermt), en dat ze lang niet zoveel betaald krijgt als haar mannelijke collega's.
De scenario's van Unstoppable en The Fire Inside zijn gebaseerd op de uitzonderlijke prestaties van bestaande sporters, en hun weg naar de top wordt telkens bemoeilijkt (of ingeleid; het is maar hoe je het bekijkt) door een lastige thuissituatie. Als Claressa een intiem moment deelt met haar eerste vriendje, merkt ze dat dit haar oncomfortabel maakt. Niet vanwege het gedrag van de jongen, maar vanwege haar traumatische herinneringen aan de vriend van haar moeder. Eerder in de film wordt al duidelijk dat Claressa's moeder goede bedoelingen heeft, maar mede door een drugsprobleem tekortschiet in haar rol als zorgdrager.
The Fire Inside stipt Claressa's worstelingen met nadruk aan, maar laat na om zich écht in haar emoties te verdiepen. De film had meer scènes kunnen gebruiken die buiten de lijntjes van het formulematige scenario kleuren, en daarmee niet alleen tussenstations zijn op de obstakelrijke route naar succes. Ook de verzorgde cinematografie (in het bijzonder de reconstructie van Shields' Olympische optredens) laat nog altijd geen onderscheidende indruk achter, en dat terwijl regisseuse Rachel Morrison (in 2017 de eerste vrouw die een Oscarnominatie kreeg voor beste camerawerk) daar wel het oog voor heeft.
Als je meer mag verwachten van de dame die niet alleen Mudbound, maar ook Black Panther mocht omlijsten, dan geldt dat zeker voor de bijdrage van Barry Jenkins. Zijn scenario sluit thematisch goed aan bij de films waarmee hij zich als auteur vestigde (Moonlight, If Beale Street Could Talk), met als voornaamste verschil dat die titels mede steunden op invoelbare momentopnames. The Fire Inside is een stuk directer van toon en eenduidiger qua inhoud, maar levert daarmee in aan diepgang.
Hoofdrolspeelster Ryan Destiny vertolkt de bokskampioene met de verbetenheid die je van Shields mocht verwachten, en ook de rol van haar prettig betrokken coach (Brian Tyree Henry) valt positief op. Aan de hand(schoen) van deze felle strijder kijkt de film nog altijd betrekkelijk soepel weg, waarbij de ingelaste archiefbeelden van Shields' Olympische finale in 2016 (tegen de Nederlandse Nouchka Fontijn) op de valreep nog voor een bijzonder moment van herkenning zorgen. Op de klanken van Northern Sky (een fijne cover van het nummer van Nick Drake) gaat de nog altijd jonge Claressa een glanzende toekomst tegemoet.
The Fire Inside is te zien bij Prime Video.
