Sina Bora vult zijn thermosbeker nog even bij met wat wodka, net voordat hij die avond aan de slag gaat. Hij is de chef-kok van het chique restaurant Umami en er staat hem een heet avondje te wachten. Een inspecteur van het ministerie komt langs, er is te weinig martini en Kobe-steak, zijn sous-chef dreigt met ontslag en zijn vader is opgenomen in het ziekenhuis. Chaos en ruzie alom. Umami doet verslag van Bora's dienst op deze ene avond, die een keerpunt in zijn leven kan zijn, en het voortbestaan van de eetgelegenheid.
Voor degenen die Philip Barantini's Boiling Point hebben gezien kent Umami amper verrassingen. Dit is namelijk een vrij strikte remake van de in één shot opgenomen restaurantfilm uit 2021. De locatie is verplaatst naar Istanbul en er zijn wat lokale smaken aan het palet toegevoegd, maar de personages, ontwikkelingen en dialogen zijn vrijwel hetzelfde, soms exact. Is dat goede reclame of juist een afknapper?
De kwaliteit van deze Turkse productie ligt in elk geval vrijwel even hoog als die van zijn Engelse voorganger. De imposant ogende Burak Deniz is een waardig vervanger van Stephen Graham in een rol die veel vergt. Deniz' personage is warmbloediger dan chef Andy, wat zeker past bij de veranderde setting. Het bloed kookt snel aan de Bosporus en bij de meeste interacties tussen het keukenpersoneel wordt flink geschreeuwd en gescholden. De gasten kunnen er trouwens ook wat van.
Umami heeft een prima cast, met uitschieters naar boven in de gestalte van Öykü Karayel als de sous-chef en Murat Kılıç als een lastige klant. God, wat is die kerel irritant. Gezamenlijk zorgen de acteurs en de crew ervoor dat de kijker zich echt deel voelt van deze avond in Istanbul. De illusie wordt slechts een enkele keer doorbroken doordat er wel erg weinig rook van de gril komt en de personages soms wat vreemd zijn gepositioneerd om de cameraman wat meer ruimte en mogelijkheden te geven.
De opname in één enkel shot blijft echter ronduit indrukwekkend. De camera zwenkt naar links en rechts, volgt personages, bewegingen en gezichten, en moet overal precies op tijd zijn. Er is ook niet gesmokkeld door even een blinde muur in beeld te nemen en zo verschillende takes te monteren of iets dergelijks. Dit is het echte werk.
Op zichzelf blijft Umami dan ook prima overeind. Het is een behoorlijk meeslepende restaurantfilm die op bijzonder vaardige wijze is gemaakt. De ontwikkelingen zijn boeiend en de sfeer is lekker chaotisch en gespannen. Kijkers die Boiling Point niet hebben gezien zullen voor even meegezogen worden in het hectische leven van Sina en de andere personeelsleden. Het tempo ligt hoog; elk moment gebeurt er weer iets nieuws.
Dan blijft echter de vraag of deze film ook die andere groep mensen weet te vermaken, degenen die het Britse origineel - dat amper drie jaar geleden uitkwam - nog vers op hun netvlies en in hun geheugen hebben staan? Waarschijnlijk niet echt. Voor hen wordt het kijken naar Umami al snel een spelletje 'zoek de verschillen' en die zijn er helaas te weinig.
Het verhaal van Boiling Point liep door in een vierdelige televisieserie en bij Umami staat genoeg talent voor en achter de camera om er eveneens een vervolg aan te geven, maar het zou leuk zijn als ze dan echt nieuwe, typisch Turkse verhaallijnen aan zouden boren. "Bonen met pasta en tomatensaus 's middags. Of dat half aangebrande broodje köfte na school."
Umami is te zien bij Disney+.
