'Inheritance': iPhone-thriller is ongeschikt voor mensen die gevoelig zijn voor beweging
Recensie

'Inheritance': iPhone-thriller is ongeschikt voor mensen die gevoelig zijn voor beweging (2025)

Mislukte poging om een spionagethriller op een frisse manier aan te pakken.

in Recensies
Leestijd: 3 min 30 sec
Regie: Neil Burger | Scenario: Olen Steinhauer | Cast: Phoebe Dynevor (Maya), Rhys Ifans (Sam), Kersti Bryan (Jess), Necar Zadegan (Erika Papp), e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2025

Sinds camera's van mobiele telefoons van hoge kwaliteit zijn, zijn er al hele speelfilms mee gedraaid. De Zuid-Afrikaanse regisseur Aryan Kaganof, afgestudeerd aan de Nederlandse Filmacademie, beweerde de eerste te zijn met zijn film SMS Sugar Man. Steven Soderbergh maakte grotendeels gebruik van een iPhone voor Unsane, en ontdekte dat bepaalde shots niet haalbaar waren met een telefoon vanwege het schudden, wat kijkers misselijk zou maken. Had Neil Burger maar datzelfde verstand gehad tijdens het filmen van Inheritance.

In de film heeft Maya net haar zieke moeder verloren, wat haar bevrijdt van haar zorgplicht. Ze moet nu wel werk zien te vinden om in haar inkomen te voorzien. Dan duikt haar afwezige vader onverwachts op bij de begrafenis. Maya en haar zus zijn daar niet blij mee, maar de man biedt haar zowaar een lucratieve baan aan. Ze gaat akkoord en reist met hem naar Caïro, waar ze ontdekt dat haar vader een voormalige spion is die zijn oude levensstijl niet helemaal heeft losgelaten.

De film is volledig gedraaid op een iPhone. Volgens regisseur Neil Burger was dit een bewuste keuze om toegang te krijgen tot locaties waar een gemiddelde filmcrew niet welkom zou zijn. Maya en haar vader staan inderdaad letterlijk bij de piramides, maar hoe bijzonder is dat eigenlijk? Hollywood beschikt over setbouwers en groene schermen om personages overal ter wereld (en daarbuiten) te brengen.

Het zal misschien een stuk goedkoper zijn geweest, maar de camera wordt niet goed gebruikt. Het ding staat zelden op een statief, waardoor het beeld voortdurend wiebelt. En naarmate de actie toeneemt, neemt ook het geschud toe. Gevoelige kijkers moeten absoluut ver van het scherm zitten om niet kotsmisselijk te worden.

Bovendien bevindt de camera zich vaak bijna letterlijk op de neus van de hoofdrolspeelster. Burger zal ongetwijfeld beweren dat hij het persoonlijk en intiem wilde maken, maar in werkelijkheid is het doodvermoeiend om praktisch onophoudelijk zo dicht op de huid van een personage te zitten. Close-ups moeten met mate worden toegepast, aangezien ze emotioneel geladen zijn.

Het gebruik van een iPhone geeft de film een guerrillastijl, waarbij op straat wordt gefilmd en voorbijgangers geen figuranten zijn, maar echte mensen. Dat zorgt ervoor dat veel mensen in Manhattan, Caïro en andere drukke locaties allemaal nieuwsgierig naar de camera staan te kijken. Niets rukt een kijker zo uit een film als mensen op de achtergrond die massaal in de lens staren.

Alsof deze mislukte cinematografische keuze nog niet erg genoeg was, is Maya ook nog eens een storend hoofdpersonage. In de echte wereld zou een persoon zoals zij waarschijnlijk niet jaren thuisblijven om voor een zieke moeder te zorgen. Die rol past veel beter bij haar zus. Het feit dat Maya kleptomaan is, blijkt later nog wel functioneel te zijn, maar voor de rest is ze een chronische zuurpruim met één gezichtsuitdrukking: verveling.

De actrice heeft bewezen dat ze genoeg in haar mars heeft, dus ook dit is mogelijk een verkeerde keuze van Burger. Ook Rhys Ifans is niet de minste, maar er is een reden dat de Britse acteur zich nog nooit eerder heeft hoeven voordoen als een Amerikaan; hij is geen held met accenten.

Deze missers zijn ontzettend jammer, want het verhaal is niet verkeerd. Het idee van een familielid dat ontdekt dat iemand binnen het gezin een spion is, is niet nieuw, maar de manier waarop het plot zich ontvouwt is origineel en onderhoudend. Het realistische film- en acteerwerk werkt het scenario wel tegen, want het benadrukt de ongeloofwaardigheid van Maya's situatie en haar snelle transformatie van leek naar routinier.

Het onderliggende thema van de film is op te maken uit een korte scène waarin Maya een gesprek heeft met een medereiziger in de trein. Tegen die tijd zullen de meesten al zijn afgehaakt omdat Maya's avontuur ze koud laat of omdat ze misselijk zijn geworden. Het is altijd welkom om een genre op een frisse manier aan te pakken, maar in dit geval is de les duidelijk: een spionagethriller werkt niet wanneer deze volledig op een iPhone is gefilmd, zeker niet met zoveel close-ups.