in Recensies
Update:
In We Live in Time volgen we het jonge koppel Tobias en Almut, dat in de bloei van hun leven te horen krijgt dat Almut opnieuw eierstokkanker heeft gekregen en weer in behandeling moet. Hun wereld stort in. Toch besluiten ze om samen met hun piepjonge dochter het beste te maken van de onzekere tijd. Althans, dat is hoe We Live in Time zich presenteert. Het blijkt helaas niet het carpe diem-verhaal dat de film pretendeert te vertellen.
Dat betekent niet dat We Live in Time een slechte film is. Sterker nog, het is een prachtig werk met acteerprestaties die zo fenomenaal zijn dat je vergeet dat het om twee personages gaat. Andrew Garfield en Florence Pugh maken van Tobias en Almut volledig herkenbare, levensechte mensen. De dialogen zijn realistisch en doorspekt met humor. Hun interacties zitten vol speelse, liefdevolle en ongemakkelijke momentjes. Tobias is beschaafd, nerdy en voorzichtig, terwijl Almut een zeer directe en stoere streber is. Het is een verademing om een zachtmoedige man en een stoere vrouw samen te zien als een complementair stel.
Een absoluut komische, maar ook zeer krachtige scène speelt zich af op het benzinestation. De hoogzwangere Almut scharrelt wat eten bij elkaar met een bezorgde Tobias in haar kielzog. Dan sluit ze zichzelf per ongeluk op in het toilet en wat blijkt? Er is geen tijd meer: de baby komt eraan. Het is een hilarische maar hartverwarmende scène die in zijn complete chaos aanvoelt zoals het echte leven. Het samenspel van Andrew Garfield en Florence Pugh is briljant. Ze zetten de doorlopende amoureuze dans (eindeloos laverend tussen afstand en nabijheid) haarfijn neer en tonen zich een heel herkenbaar koppel.
Maar We Live in Time is ook een ambitieuze film die te veel tegelijkertijd wil, waardoor niet meer duidelijk is waar het om draait en de romantiek zelfs een beetje wrang aanvoelt. Het gaat, in tegenstelling tot wat je verwacht, niet over een koppel dat besluit om het allermooiste te maken van hun laatste maanden samen. Het gaat over een koppel dat in een relatiecrisis terechtkomt doordat ze verschillend in het behandeltraject staan, waardoor de twee van elkaar afdrijven.
Als Almut de behandeling voor haar teruggekeerde kanker had afgewezen en voor kwaliteit van leven had gekozen met de volle steun van haar man, had de film een stevig fundament gehad. Als het plot draaide om een gezin dat de resterende tijd die ze nog samen hebben tot in hun diepste vezels koestert, dan was de film ook geslaagd.
Nu maakt Tobias plannen voor de toekomst terwijl Almut besluit om zich op het heden te richten en dingen achter zijn rug om doet. Dat de film niet zozeer over het terminaal ziek zijn gaat, maar ook over de impact daarvan op hun relatie, suggereert dat de kanker tussen Tobias en Almut in komt te staan. Dit is zeker niet onrealistisch, maar in haar tweede behandeltraject is wel héél weinig gezamenlijke carpe diem te vinden. Wat dat betreft was de titel I Live in Time toepasselijker geweest.
Het plot wankelt, omdat onduidelijk blijft of het vooral over het verloop van hun liefde gaat of over het liefhebben ondanks een levensverwoestende ziekte. Hoewel dit in het echte leven ook door elkaar kan lopen, hebben de makers gekozen voor een wrang compromis. Een vrouw zonder kinderwens valt voor een man met een kinderwens, schenkt hem een dochter ondanks haar (levensbedreigende) eierstokkanker en krijgt opnieuw kanker. Het was anders geweest als Almut zelf een vurige kinderwens had gehad. Of als we haar kinderwens op zijn minst hadden zien groeien.
Toch maakt We Live in Time sterk invoelbaar hoe fragiel een mensenleven blijft, ondanks alle goede moed. De kwetsbaarheid van een liefdevol jong gezin komt goed uit de verf. De vergankelijkheid van het leven is een terugkerend thema, dus in dat opzicht slaagt de film in zijn opzet. Maar door het (over)ambitieuze plot blijft We Live in Time vooral een hartverscheurende film met een bittere nasmaak.
Het is een gemiste kans, want dit verhaal had steengoed kunnen zijn als het alleen was gegaan over de bijzondere ontmoeting van de twee geliefden (Almut rijdt Tobias aan), hun romantische en aftastende begin (met verschillende toekomstvisies) en hun ontwikkeling tot een gezin (met de geboorte van hun eerste dochter).
In die relationele ontwikkeling school genoeg stuwende vertelkracht. Juist de flashbacks en de vele tijdsprongen maakten het tot een sprankelend geheel. De chemie van Andrew Garfield en Florence Pugh was er romantisch en zinderend genoeg voor geweest. Door de bedenkelijke plotkeuzes blijft We Live in Time een aangrijpende film die vooral vragen oproept.
