Christine Angot, een gevierde schrijver in Frankrijk, werd vanaf haar dertiende regelmatig door haar vader verkracht. Deze ervaringen heeft ze al eerder beschreven in verschillende controversiële boeken, zoals Incest, haar meest bekende werk. In Une Famille gaat Angot de confrontatie aan met familieleden. Het resultaat is een intieme, maar vlijmscherpe documentaire.
De film bestaat uit verschillende interviews tussen Angot en haar familieleden. Zo spreekt ze met haar stiefmoeder, haar moeder en haar ex-man over het geweld dat haar als kind is aangedaan. Het is fascinerend om te zien hoe verschillend Angot is tijdens elk gesprek, maar ook hoe verschillend haar familieleden praten over 'de incidenten'.
De een kijkt weg, zoals Angots stiefmoeder, Elizabeth Weber. Zij blijft volhouden dat ze de man die Angot beschrijft niet herkent, want de man van wie Weber hield zou nooit tot zoiets in staat zijn geweest. Anderen, zoals de moeder en dochter van Angot, rouwen om het geweld dat hun moeder/dochter is aangedaan.
De interviews leveren daardoor zeer diverse gesprekken op. Sommige nemen de vorm aan van slaande ruzie. Andere bieden een stille en melancholische terugblik op het verleden. Deze boeiende afwisseling onthult steeds meer facetten van Angot; niet alleen als slachtoffer, maar ook als persoon.
Gaandeweg wordt de catastrofale impact van het misbruik op Angots leven steeds zichtbaarder. Een impact die nog steeds doorwerkt in haar dagelijks leven. De film maakt daarmee duidelijk dat seksueel misbruik niet is te reduceren tot een enkel incident, maar iemands hele leven bezoedelt als een hardnekkige vlek.
De documentaire stelt ook bredere vragen over hoe de maatschappij aankijkt tegen onderwerpen zoals incest. In een schrijnende scène maken presentatoren in het bijzijn van Angot grappen over de gruwelijkheden die zij heeft doorstaan. Dit fragment toont aan hoe ver wij als maatschappij zijn gekomen, maar ook hoe deze discussies nog steeds vaak doordrenkt zijn van misogynie en seksisme.
Une Famille is een soort pamflet met de boodschap dat de maatschappij moet luisteren naar de gevoelens en verhalen van misbruikslachtoffers, in plaats van de aandacht te vestigen op de dader of, nog erger, de slachtoffers niet te geloven.
Helaas verliest de film af en toe zijn scherpe focus. Het blijft onduidelijk wat er precies is gebeurd en hoe lang. Het ontbreken van deze essentiële achtergrondinformatie maakt de film soms warrig. De mix van beelden uit heden en verleden is vooral in het begin verwarrend. Is het Angot zelf of toch haar dochter?
Ook niet altijd even duidelijk is wie de personen zijn die Angot interviewt. Vooral voor mensen buiten Frankrijk, die waarschijnlijk niet bekend zijn met Angot als schrijver en persoon, kan het ontbreken van deze context de film wat ondoorgrondelijk maken.
Dit gemis doet afbreuk aan de kracht van de documentaire. De film voelt onaf, omdat je met vragen blijft zitten. Toch zijn de emotionele gesprekken tussen Angot en haar familieleden zo indringend en boeiend dat ze de film een significante impact geven.
