In Confidenza speelt meer het wantrouwen dan een duister verleden iemand parten. De geliefde leraar Pietro krijgt iets met oud-leerling Teresa. Op een roerige avond delen ze hun diepste geheim met de ander, iets wat je leven kan verwoesten als het uitkomt. Dat van Pietro schokt Teresa blijkbaar zo erg, dat ze hem al snel verlaat. Jaren later is hij een bekende schrijver, getrouwd en vader; zij een gevierde wiskundige. Pietro loopt rond met de angst dat Teresa zijn geheim zal openbaren en hij zijn status en gezin kwijtraakt.
Het nooit nader genoemde geheim hangt altijd in de lucht, zoals de camera loert naar Pietro vanaf afstand of grote hoogtes. Het verborgene draagt bij aan de spanning, ook al draait de film meer om hoe Pietro ermee omgaat. Hij blijkt een in zichzelf gekeerde hypocriet, die blasé overspel pleegt op publiciteitstournee. De ontregelende jazzy soundtrack van Thom Yorke en enkele verrassende fantasiescènes dragen verder bij aan het gevoel dat Teresa elk moment kan toeslaan en de wereld gaat vertellen wie Pietro werkelijk is.
In de decennia na hun relatie hebben de twee echter nauwelijks contact. Elke keer als ze verschijnt, vormt Teresa wel de personificatie van Pietro's duisternis. Federica Rossellini speelt haar met verve, ook al komt ze in het begin niet over als een jonge middelbarescholiere. Met haar gretige en guitige blikken straalt ze dreiging uit in een simplistisch machtsspel dat in de verte doet denken aan de Nederlandse film Interview. Wie van hen de ander domineert verschuift dankzij de geheimen, gedeeld in een zwak moment.
Teresa gedraagt zich helaas net zo incoherent als Frieda Barnards personage in het cynische en onzinnige verhaal van Bijt. Haar aanwezigheid voelt telkens misplaatst, alsof ze niet thuishoort in deze film. In een van Pietro's laatste angstwanen zet ze demonstratief haar bril af voordat ze van wal steekt.
Zulke opzichtige symboliek komt vaker voor. Zo kalkt leraar Pietro in het begin het thema van liefde versus angst op het krijtbord. Op een ander moment kijkt een raaf vanuit een boom naar het gezin. Het voelt ronduit parodistisch wanneer Teresa op een motorfiets wegrijdt en uit het niets een vrachtwagen opdoemt.
Pietro's grove wensdenken en egocentrische angsten komen vooral aftands over. Zijn slechte huwelijk en de snel aanwezige verveling herinneren aan de films van Woody Allen. In plaats van komedie gebruikt Confidenza juist de thriller om het narcisme en de hypocrisie van een burgerlijk leven aan de kaak te stellen. Schipperend tussen een labiele antagonist en in het oog springende symboliek brengt de film die afgezaagde kritiek vooral weifelend over.
