De bevlogen docente Amal geeft gepassioneerd literatuuronderwijs op een middelbare school in een achterstandswijk van Brussel, waar het er pittig aan toe kan gaan. Zo wordt de knappe, maar teruggetrokken Monia bijvoorbeeld flink gepest en geslagen. Ze verschijnt soms met blauwe plekken in de les. Volgens klasgenoten is dat haar verdiende loon omdat ze op vrouwen zou vallen.
Amal ziet dit een poosje met lede ogen aan. Als ze vervolgens een tekening in handen krijgt waarop Monia wordt gestenigd is de maat vol. Amal besluit om de poëzie van een eeuwenoude islamitische homoseksueel voor te lezen om de geesten van haar bekvechtende scholieren te verlichten. Dit valt helemaal verkeerd.
Er blijkt maar weinig plek voor literatuurwetenschappelijke polemiek met scholieren die hebben geleerd om alles buiten de heilige Koran als van god los te beschouwen. Bovendien melden zich per direct verontwaardigde ouders bij het schoolbestuur. Ze hebben een lijst van boeken samengesteld die ze willen verbieden. De ouders zijn zeer ontstemd maar Amal houdt voet bij stuk: als de ouders geen literatuur verdragen sturen ze hun kinderen maar naar een islamitische school. De directrice weet zich geen raad. Dit zorgt ervoor dat iedereen onder hoogspanning komt te staan.
Hoewel de literatuurdocent in haar recht staat, omdat ze lesgeeft op een openbare school waar geen enkele religie de lesstof hoort te dicteren, brengt ze het schoolbestuur in een benarde positie. De school wenst namelijk niet om het gevecht met de geradicaliseerde moslims aan te gaan. Amal duldt geen discriminatie in haar klaslokaal, maar de boosheid van de ouders vertaalt zich al snel in pure intimidatie. Haar vriend zit met zijn handen in het haar als de kunst in hun huis kort en klein wordt geslagen.
De school riskeert een schandaal en iedereen voelt zich onder druk gezet. De vraag borrelt tijdens Amal al snel op: zijn deze bloedfanatieke figuren nog wel moslims? Of hebben ze onbewust ergens een verkeerde afslag gepakt? Zijn ze nog wel in staat om hun godsdienst van het openbare leven te scheiden?
Amal wordt tijdens haar werk verder afgestraft voor haar dappere poging tot de dialoog door de keurige godsdienstleraar Nabil. Hij gedijt in de school als een glibberig stuk zeep maar wordt behoorlijk intimiderend als niemand kijkt. De godsdienstleraar wil het verhaal graag van twee kanten blijven bekijken en probeert Amal langzaam maar zeker in de positie van een provocerende vrouw te duwen. Amal confronteert hem met zijn schijnheiligheid: een paar jaar geleden at hij nog varkensvlees. Deze wolf in schaapskleren is een behoorlijke engerd die zich, zoals het vaker gaat met kwaadaardige types, niet zomaar laat pakken.
De situatie wordt nog veel zorgelijker als Monia, aangemoedigd door de inspirerende poëzielessen van Amal, besluit om daadwerkelijk voor haar seksuele geaardheid uit te komen. Ze valt op vrouwen en wil zichzelf kunnen zijn. Dan zijn de rapen in de islamitische gemeenschap gaar. Haar klasgenoten beginnen een heksenjacht in een middeleeuwse poging om haar tot heteroseksueel om te vormen.
De messcherpe dialogen zijn spannend maar laten ook zien hoe moeilijk de omgang is met kinderen die in religieuze dogma's zijn gemarineerd en vanuit hun eigen devotie menen dat het volledig gerechtvaardigd is om de aanval op een onschuldige klasgenoot in te zetten.
Een sterk moment speelt zich af in een verhitte confrontatie tussen de schooldirectrice en de literatuurdocente. De directrice is vooral bezig om de gemoederen te kalmeren en weigert om de politie in te schakelen terwijl het doorwoekerende conflict steeds verder escaleert. Ze merkt op dat Amal buiten zichzelf van woede is, maar in plaats van te kalmeren beaamt Amal dit volledig. Als er iets met Monia gebeurt, vergeeft ze dit de directrice nooit.
De film belichaamt het eindeloze spanningsveld van een seculiere samenleving gevuld met gemeenschappen van zwaar religieuze burgers: moet je buigen en inbinden voor religieuze fanatici omdat er anders misschien een conflict of geweld dreigt? En wat betekent deze intolerantie in een moderne maatschappij voor de veiligheid van vrouwen die op vrouwen vallen? Of mannen die op mannen vallen? De kunst van het samenleven is niet niks.
Lubna Azabal zet Amal als een scherpzinnige en doorgewinterde literatuurdocente neer die in opstand komt tegen discriminatie maar tegelijkertijd beseft dat ze een groot risico heeft genomen. Misschien wel te groot. Lukt het haar om stevig in haar schoenen te blijven staan, met alle beangstigende gevolgen van dien? En heeft ze Monia wel in bescherming genomen of juist verder in gevaar gebracht?
Jawad Rhalib roept een claustrofobische en benauwende sfeer op die je al snel naar de keel grijpt. Het is een vloeiende en meeslepende vertelling waarin je je steeds meer begint af te vragen waar al die onderdrukking op gebaseerd is en of Amal überhaupt nog wel veilig is. Aangezien vrouwen in Afghanistan niet eens meer met hun gezicht achter een keukenraam mogen verschijnen, is Amal een confronterende maar ook sterke film over religieuze onverdraagzaamheid en onderdrukking.
