Robbie Williams heeft zich naar eigen zeggen altijd minder ontwikkeld gevoeld dan anderen. Dit gevoel verklaart waarom hij in deze biopic wordt geportretteerd door een chimpansee. Zijn omgeving ziet hem niet als anders, maar het gevoel van onzekerheid en niet mee kunnen komen met zijn medemensen die slimmer, knapper en/of getalenteerder zijn, is altijd aan hem blijven knagen. Het uiterlijk van een aap lijkt een gekunsteld plotdevies, maar pakt wonderwel zeer effectief uit.
Al net zo knap is de prestatie om de periode van zo'n zes jaar waarin Williams deel uitmaakte van Take That te behandelen zonder een origineel nummer van de vijfmansformatie de revue te laten passeren (Relight My Fire was een cover). De inmiddels vijftigjarige zanger beschrijft de tijd in de band met nuance en liefde. Williams keek op tegen de looks en skills van zijn medebandleden. Gary Barlow omschrijft hij als een geweldige zanger maar een waardeloze danser.
Better Man komt over als een goudeerlijk portret waarbij Williams zichzelf en zijn achtergrond niet verloochent. Afkomstig uit een eenvoudig milieu is hij voortdurend op zoek naar erkenning. Niet alleen van zijn naar roem smachtende, schnabbelende vader, maar ook van zijn publiek. Take That, waarin hij de rol van bad boy vervulde, ontkiemde in de homo-uitgaanswereld, maar oprichter Nigel Martin-Smith breidde de fanbase al snel uit naar het pubermeisjescircuit.
Regisseur Michael Gracey is een veteraan in de muziekindustrie, getuige de vele videoclips die hij regisseerde, maar het grote publiek kent hem waarschijnlijk vooral van zijn speelfilmdebuut The Greatest Showman. Deze musicalfilm, die flirt met het werk van Baz Luhrman, stond bol van het spektakel. In zijn Robbie Williams-biopic houdt hij de flamboyante circustaferelen echter binnen de perken. Het spectaculairste moment in Better Man is echter een danssequentie in de drukke Regent Street in Londen.
Deze showstopper vormt het hoogtepunt van het Take That-tijdperk. Toen Williams eenmaal had geroken aan het succes leek de wereld aan zijn voeten te liggen. Hij begint een complexe relatie met All Saints-lid Nicole Appleton die kennis maakt met Williams' complexe natuur. Hierbij spaart hij zichzelf niet, wanneer verslavingen en zelfdestructie om de hoek komen kijken. De band met zijn vader blijft een terugkerend thema.
Gracey verbindt de levensfasen van Williams - de mens en de showman - door een musicalachtige setting waarbij de kracht en vooral de schoonheid van zijn liedjes nog eens extra worden benadrukt. De chimpansee kwam tot stand door middel van motion capture. Als uitgangspunt gebruikte Gracey een interview met Williams waarvan grote stukken integraal in de film zijn beland. De totstandkoming en het creatieproces mogen dan bijzonder zijn, dit filmportret van een popartiest die zichzelf voortdurend in de weg staat, komt vooral tot leven door de grote eerlijkheid die het uitstraalt.
De materie wordt uiteraard vanuit één gezichtspunt belicht, maar doordat Williams ook zichzelf door het slijk haalt, is de toon waarachtig. De scènes met Williams' vader ogen wat rommelig en fragmentarisch. Verbale explosies vol verwijten wisselen af met momenten die de oude man bijna op een voetstuk plaatsen. Zelfs als je niet een enorme fan bent van de zanger uit Stoke-on-Trent weet deze filmbiografie indruk te maken en zelfs te ontroeren.
