in Recensies
Update:
De blauwe snelheidsduivel waarvan Paramount en Sega beweren dat het een egel is, keert terug voor zijn derde avontuur. En Jim Carreys dr. Robotnic gelukkig ook. Dit keer neemt de geschifte uitvinder het niet tegen, maar samen mét Sonic en zijn vrienden op tegen een nieuwe vijand. Althans, zo lijkt het in het begin. Maar Eggman zou Eggman niet zijn als hij toch niet probeert de wereld te domineren. Zoals hij zelf zegt: "Er zit iets in mijn aard dat mij onaantrekkelijk maakt voor alle mogelijke genders."
Sonic the Hedgehog 3 is weer een razendsnelle actiekomedie voor jeugdige kijkers, met genoeg knipogen en nostalgische popcultuurreferenties om ook de begeleidende volwassenen een prima tijd te bezorgen.
Het plot (iets met een nieuwe egel, twee sleutels en een massavernietigingswapen) heeft weinig om het lijf, maar is een mooi excuus om allerlei flitsende actiescènes en een spervuur aan behoorlijk hilarische grappen op de kijker af te vuren.
Er is veel psychologische humor, woordgrappen en natuurlijk variaties op de inherent komische vaardigheden van de personages. Sonic die in Londen tijdens een wanhopige missie nog even allerlei toeristische dingen doet, is onbetaalbaar.
Maar de grootste komische troef is natuurlijk Jim Carrey, dit keer in een dubbelrol waar de film zelf lekker de draak mee steekt. "Het is haast alsof twee familieleden gespeeld worden door dezelfde acteur." Carrey heeft een aantal keer grappend gezegd dat hij deze rol simpelweg aannam omdat de kachel moet blijven branden, maar hij gooit er absoluut niet met de pet naar.
De man legt weer de volle honderdtien procent in zijn onnavolgbare mimiek, intonatie en fysieke capriolen. De twee breedbesnorde personages die hij speelt, hebben de beste scènes met elkaar. De chemie tussen Carrey en Carrey is heerlijk. De visuele effecten om beide gelijktijdig in beeld te brengen zijn ook van een prima niveau. De filmwereld heeft nog flinke stappen gezet sinds David fluitles gaf aan Walter in Alien: Covenant. En dan nog dat dansje...
De focus ligt in deze film gelukkig vooral op Eggman, Sonic en een nieuwe antagonist en minder op Tom en zijn familie zoals in deel twee. Niet dat Tika Sumpter en James Marsden als de menselijke vrienden van de ruimte-egel helemaal niet leuk zijn, maar het voelt toch een beetje alsof de film op pauze staat zodra zij op de voorgrond treden. Eggman en die pluizige beestjes, daarvoor komen we naar de bios!
Het is jammer dat de slotakte toch weer verzandt in een oneindige reeks gevechten met allerhande technologie, robotsoldaten, skybeams, een doomsdaytimer en magische krachten. Het hoort bij het genre, maar de Sonic the Hedgehog-franchise is op zich fris genoeg om het eens op een andere manier op te lossen. Ach, misschien in het volgende deel waar tijdens de aftiteling al ondubbelzinnig op gehint wordt? Hopelijk zit Jim Carrey tegen die tijd weer krap bij kas.
