in Recensies
Update:
Met haar derde film als regisseur mikt actrice Halina Reijn heel hoog. Ze laat Nicole Kidman dingen doen die geen enkele andere filmmaker haar heeft voorgedaan - zelfs niet Stanley Kubrick. Tegelijkertijd geeft ze een speelse draai aan het klassieke thema van de overspelige vrouw. Op schalkse wijze perverteert ze het onderwerp via ogenschijnlijke paradoxen, kinky situaties en atypische personages. Reijn doet dat met de nodige satirische humor, waardoor het einde wel wat minder ernstig overkomt. Ook de feministische ondertoon voelt iets te nadrukkelijk aan.
Romy Mathis heeft het gemaakt. Ze is de CEO van een bedrijf gespecialiseerd in AI en robotica en haar huwelijk met regisseur Jacob houdt al jaren stand. Maar op een dag maakt ze tijdens een angstig moment kennis met twintiger Samuel. Die ziet ze later terug op haar bedrijf als stagiair. Samuel neemt een brutale, confronterende en grensoverschrijdende houding aan tegenover Romy; zodanig dat ze helemaal uit haar lood wordt geslagen. Samuel blijft haar uitdagen en uiteindelijk gaat Romy overstag. Ze dreigt een hoge prijs te moeten betalen voor een slippertje dat uitgroeit tot veel meer dan dat.
Het dunne verhaaltje is oppervlakkig bekeken weinig origineel. Maar in zijn details en beoogde thesis vertelt het wel relatief nieuwe dingen. Toch blijft de film aanvoelen als een werk met enorm veel echo's, waarvan Halina Reijn zich ongetwijfeld bewust is. De prent ligt helemaal in het verlengde van haar regiedebuut Instinct. Haar nieuwste lijkt wel een variante van het thema van die film. Maar ook Eyes Wide Shut komt in het vizier door de aanwezigheid van Nicole Kidman, de kerstsfeer en de genderwisseling van de protagonist uit die Kubrick-klassieker.
Als je Samuel als een indringer beschouwt, zijn er ook overeenkomsten met The Killing of a Sacred Deer - eveneens met Kidman. En voor wie wil, kan Babygirl bekijken als een moderne versie van David Leans Brief Encounter met elementen uit Secretary, Fatal Attraction en Disclosure. Reijns film ligt echter nog het dichtst bij Hedda Gabler, het toneelstuk van Henrik Ibsen dat een belangrijke plaats in haar carrière inneemt. Een van de personages heet zelfs Hedda. Maar haar familienaam is Scarlett, wat mogelijk een knipoog is naar The Scarlet Letter van Nataniel Hawtorne. Nog zo'n verhaal over een overspelige vrouw.
Die gelaagdheid, zonder dat die heel expliciet in de film zit, maakt Reijns derde werk als cineaste zeker sterker dan Instinct. Die echo's benadrukken - of maken je bewust van - een perversie van het thema van de vrouw die een affaire begint. Romy is geen Anna Karenina of Hedda Gabler, maar ze ondergaat wel een vergelijkbare evolutie. Ze raakt helemaal over haar toeren door de jongeman die haar heel snel doorheeft. Maar Romy is als CEO in een dominante positie. In haar onderbewustzijn wil ze dat - tijdelijk? - niet en zich helemaal geven in ruil voor seksuele bevrediging.
Wat Babygirl anders maakt dan die andere overspeldrama's - geschreven door mannen - is Reijns nogal nadrukkelijke feministische agenda. Daar kan je toch wel een vraagtekentje bij zetten. Reijns stelling is dat je de moed moet hebben om het gevaar op te zoeken zodat je er beter uitkomt. Samuel is echter een roofdier dat manipuleert. Romy legt haar lot in zijn handen en dat kan enorm verkeerd uitpakken. Hij zou haar carrière en huwelijk gemakkelijk om zeep kunnen helpen, wat mogelijk zijn intentie is. Samuel speelt met Romy zoals een kat met een muis. Zal hij op een bepaald moment toeslaan?
Maar Reijns Romy is een moderne en zeer sterke vrouw die uiteindelijk haar voordeel wil halen uit de affaire. Ze kon dus niet eindigen zoals Diane Keaton in Looking for Mr. Goodbar en ook niet zoals Hedda Gabler, Anna Karenina en Madame Bovary. Dat is stellig positief, maar de manier waarop de film eindigt, is veel minder dubbelzinnig, stouter en leuker dan alles wat voorafging. Dat past zeker binnen dat modern feminisme, maar het had subtieler en verrassender gekund. Minder in Brief Encounter-modus.
