in Recensies
Update:
Een bizar maar waargebeurd verhaal over een seriemoordenaar, een dierentrainer en een chimpansee die de Route 66 afrijden. Dat lijkt een prima basis voor een ietwat bizarre en spannende roadmovie. Helaas probeert He Went That Way het absurde van dit verhaal zo geforceerd te benadrukken, dat er niets van over blijft. Geen spanning, geen interessante personages en zelfs geen oprechte verbazing.
Het lijkt een slecht verzonnen scenario maar het gebeurde echt: eind jaren 60 reist een dierentrainer met zijn chimpansee dwars door Amerika. Het duo verwierf nationale bekendheid dankzij de kunstjes die ze op televisie opvoerden. Onderweg pikken ze een lifter op, onwetend dat de man een beruchte seriemoordenaar is. Een onvermijdelijk bloederig einde neemt een vreemde wending wanneer de moordlustige lifter fan blijkt van de beroemde chimpansee en hij besluit zijn medereizigers te laten leven. Na een meerdaagse roadtrip vervolgt ieder weer zijn eigen weg. Het duo gaat nog één keer op tour, de medepassagier maakt nog meerdere slachtoffers.
Met zo'n verhaal heb je niet veel meer nodig dan twee goede acteurs die de protagonisten vertolken. Regisseur Jeffrey Darling dacht daar anders over, waardoor He Went That Way een potsierlijke poging tot absurdisme is geworden. Het talent van hoofdrolspelers Jacob Elordi als Bobby de moordenaar en Zachary Quinto als Jim de dierentrainer ten spijt. Darling laat de twee zodanig overacteren dat de personages nog ongeloofwaardiger zijn dan het toch echt waargebeurde verhaal.
Elordi speelt Bobby alsof hij iets te vaak naar Heath Ledgers of Joaquin Phoenix' interpretatie van de Joker heeft gekeken. Met een net iets te geforceerde frons en andere iets te ingestudeerde trekjes. Via herinneringen aan eerdere moorden moet het personage een beetje diepgang krijgen, maar aan echte emotionele motivatie of duidelijk psychisch defect ontbreekt het.
Ook bij Jim hoeven we niet voor een diepere laag aan te kloppen. De vage telefoongesprekken over een onbekend personage met de naam Saul en zinspellingen op het einde van de carrière van Jim en aap Spanky zijn te weinig om Jims aandeel in de roadtrip enige urgentie te geven.
Pogingen om het verhaal, dat op zich al absurd genoeg is, in een absurdistisch of zelfs surrealistisch filmstijltje te steken, maken het geheel nog onsamenhangender. Willekeurige shots van een eenzame Inheemse Amerikaan in het woestijnlandschap van New Mexico, of een rokend kind dat op een parkeerplaats toekijkt hoe Bobby Jimmy in elkaar slaat, hebben geen enkele toegevoegde waarde. Vreemde zijpersonages zoals een moteleigenaar die messen probeert te verkopen of een van zijn geloof gevallen priester slaan de plank volledig mis.
In een net iets te opzichte knipoog richting de Coen broers begint de film met een titelkaart met de tekst: "This really (mostly) happened." Het belangrijkste verschil tussen Fargo en He Went That Way is dat Fargo, in tegenstelling tot de melding aan het begin van de film en serie, niet echt gebeurd is. De Coen broers konden daardoor de wereld volledig naar hun hand zetten. Maar wanneer de werkelijke wereld al een Coen-film is, is alles wat je toevoegt vooral veel gedoe.
He Went That Way is te zien bij SkyShowtime.
