Gegoochel met de chronologie is een veelgebruikte en vaak dankbare verteltechniek. Soms om de kijker compleet in verwarring te brengen, zoals bij Christopher Nolans Memento, soms om de narratief van een film of serie veelzijdiger en boeiender te maken. Maar niet zelden is het een trucje om te verdoezelen dat je verhaal niet zo veel om het lijf heeft. Een schoolvoorbeeld zien we in Ad Vitam.
Want de Franstalige actiefilm van Rodolphe Lauga neemt wel een hele grote stap terug in de tijd om uit te leggen hoe we in een penibele situatie in het heden zijn beland. In de proloog maken we kennis met voormalig elite-agent Franck die zijn professionele dagen slijt met het inspecteren van scheuren in de Sacré Cur. Op de bank zit zijn zwangere vrouw en oud-collega Léo.
Kennelijk heeft het stel vijanden die minstens eens per week hun Parijse appartement compleet overhoophaalt. Wanneer op een middag een stel gewapende mannen het koppel overvalt worden ze bewusteloos geslagen en ontvoerd. Wat er precies aan de hand is blijft lange tijd gissen, want vervolgens zet Lauga een enorme stap terug in de tijd. Tien jaar geleden zwaaide het stel af aan de politie-academie.
Het is een periode waar de filmmaker buitensporig veel tijd aan spendeert. De opbloeiende romance tussen Franck en Léo, de hechte gemeenschap van bevriende collega-agenten die gezellige dingen met elkaar doet, de missies bij het Franse equivalent van de contraterrorrisme-afdeling van de Mobiele Eenheid: het komt allemaal uitgebreid voorbij. En uiteindelijk zet Lauga weer een stap van negen jaar vooruit in de tijd bij een missie in een hotel, die compleet uit de hand loopt.
Dan wordt na al die tijd eindelijk duidelijk wie de vijanden van Franck zijn en hoe hij in de huidige omstandigheden is beland. Voor een actiefilm is er daarna teleurstellend weinig tijd over om in de actiemodus te schieten. Het gevecht in het appartement dat Franck en zijn zwangere vrouw voeren en de brute achtervolging in de afsluitende akte zijn de schaarse echt uitgebreide actiescènes die Lauga de kijker te bieden heeft.
De liefhebber van het actiegenre komt bedrogen uit. Het blijft onduidelijk waarom er zo veel speelduur wordt gestopt in het schetsen van de achtergrond, terwijl de schrijvers - onder wie hoofdrolspeler Guillaume Canet - zo lang stil blijven staan bij achtergrondinformatie. Bovendien worden niet alle verhaalelementen door gebrek aan tijd en focus netjes afgesloten.
Lauga weet bij gekkigheid niet hoe de schamele actiemomenten zo goed mogelijk uit te buiten en verzandt hierbij in kolderieke taferelen. Ad Vitam zou je een hoger budget en een iets langere speelduur toewensen om tot een meer gebalanceerd actievehikel te komen.
Ad Vitam is te zien bij Netflix.
