in Recensies
Update:
A24 is inmiddels een huishoudelijke naam bij fanatieke horrorfans. Met films zoals Hereditary, The Witch en Talk to Me heeft de Amerikaanse indiestudio een indrukwekkende catalogus van moderne horrorklassiekers opgebouwd. Toch is A24 niet onfeilbaar. Met Heretic, een film die mede dankzij Hugh Grant wat hype genereerde, stelt de studio teleur.
Twee jonge mormonen gaan van deur tot om hun religie te verspreiden. Veel mensen stellen dit soort praktijken niet op prijs, laat staan dat ze het mormoonse geloof serieus nemen. De taak van zusters Barnes en Paxton is dan ook lastig. Wie laat zich nou in een middag overtuigen van een omstreden geloof? Toch weerhoudt dat de jonge vrouwen er niet van vol passie hun overtuigingen te verkondigen.
In de stromende regen kloppen de missionarissen uiteindelijk aan bij het huis van meneer Reed. Als enige lijkt hij open te staan voor hun verhaal. Meneer Reed laat zich echter niet zomaar overtuigen; hij heeft niet alleen grondig onderzoek gedaan naar De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, maar ook naar andere religies.
De hele setting geeft een sterk gevoel van ongemak. Hoewel Barnes en Paxton de kritische vragen rustig beantwoorden, is de sfeer oncomfortabel. Meneer Reed zegt dat zijn vrouw een taart staat te bakken, maar ze laat zich niet zien; Reed zelf heeft niet de beste sociale vaardigheden en stelt een aantal gevoelige vragen.
Hugh Grant steelt zonder twijfel de show. Hij heeft een perfecte balans van charisma, charme en onaangenaamheid. Ondanks zijn sympathieke houding is hij intimiderend en overtuigt hij als psychopathische slechterik. Sinds hij een hilarische en gelikte slechterik speelde in Paddington 2 lijkt Grant zijn nieuwe roeping gevonden te hebben, en dat doet hij ook hier overtuigend en met zichtbaar plezier.
Het concept van Heretic is vermakelijk, maar mist wat diepgang. Scott Beck en Bryan Woods proberen via Reeds sadistische kat-en-muisspel diepgaande inzichten te geven in religieuze dogma's, maar komen helaas niet verder dan de diepte van een middelbare-schoolessay. De gesprekken zijn niet compleet inspiratieloos, maar de conclusies zijn té simplistisch.
Wanneer het religieuze debat niet werkt, is Heretic niet veel weer dan een verheerlijkte Saw-film. Verwissel de martelingen met gesprekken over geloof, Jigsaw met Hugh Grant en voeg een vleugje chique cinematografie toe aan de mix, en je krijgt dit. Vooral een indrukwekkend shot waarin één van de zusters door een miniatuur lijkt te rennen, blijft je bij.
Als psychologische thriller is deze film best aardig, maar de pretentieuze ondertoon werkt sterk tegen. De prestaties van Sophie Tatcher en Chloe East vallen bovendien in het niet bij die van Hugh Grant. Ze doen hun best, maar ze zijn lang niet zo toegewijd als hij.
In ieder opzicht is dit de Hugh Grant-show. De focus ligt zo nadrukkelijk op zijn rol dat zowel critici als de filmmakers al het andere vergeten lijken te zijn. Iedereen pretendeert dat de charmante acteur de film verheft, maar laten we eerlijk zijn: in een horror/thrillerfilm is spanning het enige heilige.
