Nutcrackers combineert de compleet ongeschikte verzorger uit Raising Helen met het plattelandselement uit Baby Boom en het chaotische huishouden uit Overboard. Giet daar de saus overheen van David Gordon Green - een voorliefde voor cinematografie van eind jaren zeventig/begin jaren tachtig, en de wens om er diepgang aan toe te voegen maar niet weten hoe - en het moge duidelijk zijn wat er te verwachten valt.
Michaels zus en zwager zijn overleden door een ongeluk, en als makelaar neemt hij de verkoop van hun boerderij in Ohio op zich. Bij aankomst blijkt dat er niks te verkopen valt, omdat niemand interesse heeft. Daarbij wordt het huis nog bewoond door hun vier jonge zoons, die nu weeskinderen zijn. Michael wordt hun voogd maar hoopt zo snel mogelijk pleegouders voor ze te vinden, want ze zelf opvoeden is iets waar hij absoluut geen zin in heeft.
In het begin is het ploeteren, met een vervelend hoofdpersonage en vervelende kinderen. In de openingsscène zijn de vier jongens een stelletje wildebrassen bij wie nog geen moreel kompas aanwezig is. Michael is een hork over wie de kinderen aan de eettafel zelfs zeggen dat hun moeder zei dat hij iemand was die niet weet hoe hij van een ander kan houden. Kortom: geen van de personages laat iets doorschemeren om je over ze te bekommeren.
Diezelfde scène aan de eettafel laat ook zien dat dit verhaal scheef verteld gaat worden: tot daarvoor spraken de kinderen geen woord met Michael en bleven ze uit zijn buurt, nu zitten ze plots bij elkaar en zijn in gesprek. Zo'n cruciaal moment waarin op z'n minst één van de personages voorzichtig een stap dichterbij de ander doet wordt overgeslagen. En dat is slechts de eerste keer van vele.
Even later beginnen de kinderen bijvoorbeeld op eigen initiatief de puinhoop in huis op te ruimen. Ten eerste was het al vreemd dat Michael zelf nul motivatie toonde om de boel aan te pakken, zijn personage heeft geen drive. De kinderen ook niet, en van het ene moment op het andere ineens wel. Geen verklaring, geen verandering in de verhouding tussen de kids en de ene volwassene die ze niet mochten.
Ook qua komedie is het een geval van de klok horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt. Een uitgekauwd, maar soms nog steeds effectief, moment in films en series is dat het ene personage ergens definitief nee tegen zegt en het direct in de volgende scène dan alsnog wel doet. Hier vragen twee van de jongens of hij een verhaal wil vertellen zodat ze kunnen slapen.
In plaats van ze op een manier af te wijzen die grappig opzet naar het moment dat hij ze hun zin geeft, geeft hij ijskoud en direct aan: jullie moeder is iemand die verhaaltjes voorlas, ik ben niet jullie moeder. Het is zo strak, dat het op dramatisch gebied zowaar best interessant lijkt. Maar wat blijkt? Dit was geen poging tot drama, maar een opzet voor een grap (want er volgt direct een scène waarin hij alsnog een verhaaltje vertelt).
En zo verloopt de rest van de film: het voelt nergens vloeiend, het wordt nergens grappig of interessant op dramatisch gebied. De visuele stijl die doet denken aan films uit de jaren 70 voelt niet als functioneel (want dit speelt zich af in de huidige tijd), maar puur als waar regisseur Green zelf van houdt. Maar eerlijk is eerlijk: het oogt zeker niet verkeerd en heeft wel iets charmants. Dat geldt ook voor de liedjes op de soundtrack, en voor het acteerwerk van Ben Stiller en de nooit-teleurstellende Linda Cardellini.
Het einde maakt veel goed en de film is zowaar even hartverwarmend. De personages zijn er niet sympathieker op geworden, maar de manier waarop alles tot een oplossing komt is best mooi om te zien. Een kerstfilm is het zeker niet, ondanks dat het zich afspeelt in december slaat de titel op het feit dat de kinderen een stelletje malloten zijn én op De Notenkraker van Tsjaikovski.
Nutcrackers is te zien bij Disney+.
