Ja, er zijn nooit eerder vertoonde concertbeelden en handgeschreven notities. Ja, er zijn exclusieve interviews en behind-the-scenes-taferelen. En ja, er is zelfs een nieuw nummer geschreven om Elton John: Never Too Late net iets meer relevantie te geven. Maar toch: veel nieuws heeft de high-budget documentaire van R.J. Cutler en David Furnish nou ook weer niet te vertellen. Er was al het openhartige Rocketman in 2019 en er komt ook nog een autobiografie aan. De interviewopnames daarvoor zijn zelfs gebruikt voor de voice-over in deze documentaire. Overkill dreigt.
De documentaire vertelt weinig nieuws, omdat Elton John ook in het verleden al behoorlijk open is geweest over zijn verslavingen, drugsgebruik en seksuele oriëntatie. Dat is en blijft knap. In de documentaire horen we de opname waar een interviewer van Rolling Stone hem vragen over zijn seksualiteit wil stellen en vraagt of de bandrecorder uit moet. Van Elton mag hij aanblijven. Dat was bevrijdend, maar heeft volgens Elton wel zijn carrière beschadigd.
Die keuze, authenticiteit boven commercie, zagen we ook terug in , dat beduidend minder kindvriendelijk was dan bijvoorbeeld Bohemian Rhapsody. Ook ditmaal is Elton een open boek, soms bijna tegen het voyeuristische aan. Zo maken we een behoorlijk kleffe voice-call mee met Elton en zijn kinderen. Boodschap: Elton heeft nog steeds niets te verbergen.
De documentaire focust natuurlijk op de grote successen, maar staat ook uitgebreid stil bij Elton's radioshow waar hij onbekende LHBTI-artiesten promoot. Zijn blijvende relevantie wordt nog maar eens benadrukt door een ontmoeting met Dua Lipa te tonen. Het zijn deze stukjes kijkdoos die echt wat toevoegen.
De rest is oude wijn in nieuwe zakken, maar wel erg goed uitgevoerd met prima structuur en tempo. Elton werkt in het heden toe naar zijn allerlaatste optreden ooit, in Dodger stadium - dat hij daarna het toch niet kon laten om nog een tournee te doen vergeten we even. Ondertussen blikt hij terug op zijn leven, met name in de jaren zeventig. Als er niet genoeg zwart-wit foto's en krantenknipsels zijn wordt er daarbij zowaar gebruikgemaakt van Hanna Barbera-achtige animatietechnieken.
Dat kan de documentaire nog wel hebben, maar soms dreigt het net iets te pompeus te worden. Het gaat vrij lang over hoe onder de indruk en gespannen John Lennon was om met Elton John op te treden. Dat maakt het weer een meer traditionele rockdocumentaire, en het is daarom een opluchting dat de roem ook verdeeld wordt onder Elton's trouwe band en natuurlijk Bernie Taupin, de tekstschrijver.
Taupin's rol kan best nog eens benadrukt worden, omdat we ook zien dat Elton's neefje denkt dat Elton de teksten zelf schrijft. Voor dat neefje heeft Elton John: Never Too Late dus nog heel wat verrassingen in petto. Voor de rest vist de docu behoorlijk in de vijver van Rocketman. Het doet de vraag oproepen: Waar blijft de film over de jaren 1990-2010? Als je denkt dat daarin niets interessants gebeurde: Elton zong in 2005 een politiek kerstnummer in waarin hij uitkeek naar de dood van Margaret Thatcher. Misschien moet voor dat verhaal toch de biografie gekocht worden.
Elton John: Never Too Late is te zien bij Disney+.
