De weeïge kerstfilm A Paris Christmas Waltz is het beste te vergelijken met het optuigen van een kerstboom. Alle verhaalelementen worden zo afgepast en functioneel overduidelijk gepresenteerd dat het een legpuzzel oplevert die zelfs een net bevruchte eicel kan oplossen.
Leo is een danser van ergens in de veertig die de alleenstaande Emma tot in tranen roert als hij tijdens een kerstvoorstelling voor het laatst met zijn vaste partner danst. Dan moet hij naar Parijs om zijn leermeester en tweede vader Heny te helpen. Een jaar later besluit accountant Emma in New York de baan van een collega te redden, en zelf iets anders in het leven te gaan doen.
Op straat komt ze uitgerekend Leo tegen, en ook opnieuw te ontmoeten in Emma's avonddansklasje. Leo heeft de boekhouder zonder baan zo geïnspireerd dat ze zelf aan het dansen geslagen is. De danser heeft geen trek om weer mee te doen aan de jaarlijkse Kerstcompetitie, maar vindt in Emma alsnog zijn nieuwe partner.
Samen vertrekken ze naar het Parijs, waar kennelijk altijd sneeuw valt die nooit blijft liggen en waar Emma alleen maar met grote verbaasde Bambi-ogen en een open mond kan rondlopen. De vrouw woont weliswaar in New York maar is nog nooit de staat uit geweest. Compleet wereldvreemd dus. Het dansstel begint te oefenen bij Henry - een bevlogen choreograaf met een stok, kalende kruin maar met artistiekerige staart.
Voor de kijker die nog niet is afgehaakt bij al dit mierzoets is het duidelijk waar het naartoe moet gaan, maar Henry vindt dat Emma en Leo nog niet de vonk in het dansen hebben gevonden en elkaar beter moeten leren kennen. Het is de start van een serie aftastscènes waarbij Leo nog even opmerkt nooit met zijn danspartner te daten, maar waarbij hij ondertussen Emma wel compleet inpakt.
De romantiek druipt er vaak vanaf bij de kerstfilm en de donkere dagen en de huidige staat van de wereld vergroten de tolerantie voor al deze voorspelbare klefheid in rap tempo. Toch maakt regisseur Michael Damian schaamteloos misbruik van de enigszins slappe knieën van zijn publiek dat hij hiermee snel krediet verspeelt. Misschien komt het omdat hij het scenario samen met zijn eigen lief schreef?
Alle verhaalelementen hebben zo'n overduidelijke plek dat Damians film - een slap aftreksel van een soortgelijk project met een soortgelijke titel uit 2020 - een gemakzuchtige invuloefening wordt. Natuurlijk is er helemaal niets mis met een potje onvervalst zwijmelen, maar Damian misbruikt zijn ervaring als soapregisseur. Hij laat met name hoofdrolspeelster Jen Lilley als een onnozel provinciaals wicht door de stad van de liefde banjeren. Wachtend en smachtend tot haar danspartner de gevoelens die ze voor hem ontwikkelt bevestigt. Tegenover Lilley hangt voormalig Glee-ster Matthew Morrison de keurig hoffelijke charmeur met tandpastalach uit.
Damian heeft vaker dansfilms gemaakt, maar met wat voor act Emma en Leo furore hopen te maken blijft wel erg vaag. Daar had gezien de ervaring van de regisseur meer van verwacht mogen worden. De twee oefenen vooral veel klassieke ballroomdansen, maar hun uiteindelijke performance wijkt hier compleet vanaf. Kerst is het ultieme moment om een romantisch dansje te wagen, maar van uitglijden over een bak slijm op de dansvloer wordt niemand gelukkig.
A Paris Christmas Waltzl is te zien bij Netflix.
