Elke fan van de Rolling Stones gniffelt bij een aangekondigd afscheid, want de band heeft al meerdere slottournees op hun naam staan. Ook Clint Eastwood kondigde al vaak zijn pensioen aan en gaf aan dat Juror #2 zijn laatste regieklus is. Inmiddels is dat aangepast naar 'vermoedelijk zijn laatste'. Mocht het echt zo zijn, dan beëindigt hij zijn carrière met een sterke afsluiter.
Justin wordt opgeroepen als jurylid in een moordzaak. Zodra die zich ontvouwt, komt een herinnering boven van een avond dat hij meende een hert te hebben aangereden tijdens een fikse regenbui. Justin schakelt een advocaat in, maar die raadt hem af zijn mond open te doen. Justin begint de overige juryleden te beïnvloeden om de verdachte vrij te spreken - en daarmee een zaak tegen zichzelf te starten.
Zonder het al te dik aan te zetten, wordt Justin geïntroduceerd als een goed en eerlijk mens. Hij heeft een prachtige babykamer gemaakt voor zijn hoogzwangere vrouw. Wanneer iemand ongemerkt een telefoon laat vallen, redt Justin de dag. Nicholas Hoult is perfect gecast als hoofdpersoon. Met zijn grote blauwe ogen speelt hij al de onschuld zelve sinds zijn aandoenlijke rol in About a Boy. En hij kan ook nog eens goed acteren.
Een meesterlijk conflict vormt de fundering van het drama: een jurylid is zelf de dader, maar zijn geweten laat het niet toe om een onschuldig iemand de bak in te laten draaien. Uiteraard zijn vrijwel alle juryleden ervan overtuigd dat de verdachte schuldig is, wat het voor Justin nog moeilijker maakt. De reden waarom Justin wordt aangeraden niet te bekennen is eveneens sterk; het rechtssysteem zou hem opvreten.
Clint Eastwood was drieënnegentig tijdens de productie en zijn film heeft enigszins het tempo van een oudere man. In dit geval werkt dat goed (en hij is nergens té langzaam). Langzaam beginnen enkele juryleden hun mening bij te stellen, terwijl Justins paniek hand over hand toeneem. Er zijn lange dialoogscènes en de emoties van de personages worden niet gemanipuleerd door muziek. Die is ook bijna niet nodig, want het verhaal is al spannend genoeg van zichzelf.
De andere personages zijn geen simpele klankborden, maar mensen van vlees en bloed. Sommigen hebben een specifieke motivaties om hun mening te vormen en te behouden. Er is bijvoorbeeld iemand die het niets kan schelen of de verdachte schuldig is, omdat hij weet dat het een schurk is die sowieso al misdaden op zijn naam heeft staan. Er is ook een jurylid dat soms stoned aan tafel zit, waarmee scenarist Jonathan A. Abrams milde kritiek levert op het systeem dat juridische oordelen overlaat aan gewone burgers.
Fans van Eastwoods films zullen niet verbaasd zijn om te lezen dat de visueel aspecten dik in orde zijn. Het camerawerk is nergens patserig, maar brengt alles correct en stijlvol in beeld. De opnames zijn gemaakt vanaf een positie die al het noodzakelijk in beeld brengt, waardoor niet al te veel montage nodig is.
Hoult is niet de enige goede acteur. Eastwood kan rekenen op veteranen zoals Toni Collette, J.K. Simmons en Kiefer Sutherland, maar ook wat getalenteerde 'nieuwkomers' zoals Chris Messina en Zoey Deutsch. Hoewel er weinig muziek is, heeft de soundtrack een prachtige en memorabele melodie.
Clint Eastwood heeft de reputatie politiek rechts te zijn, omdat hij in het verleden wat Republikeinse standpunten innam. Toch is zijn politieke oriëntatie complexer dan dat. Het is dan ook vergezocht om te denken dat de keuze om de rol van onschuldige te geven aan de acteur die eerder vicepresidentskandidaat J.D. Vance speelde, een pleidooi is voor de onschuld van voormalig president Trump.
Het enige positieve dat Eastwood over Trump heeft gezegd, is dat de man geen blad voor de mond neemt. De enige politieke kritiek in Juror #2 is gericht op het concept van de juryrechtspraak, iets dat Nederland gelukkig niet kent. Voor de rest is dit een dramatische thriller over een rechtszaak waarbij de echte dader een jurylid blijkt te zijn. Het is in elk opzicht een sterke film en een waardige laatste film voor Eastwood.
